با جستجو و دقت در كلمات و فتاواي علماي اهل سنت روشن مي شود كه آنها جشن ولادت آن حضرت را جايز دانسته و از دائره بدعتي كه مورد نظر وهابيان مي باشد خارج مي دانند و براي آن ثواب و پاداشهايي را ذكر كرده اند كه با بدعت نمي سازد.
   سخنان آنها در اين موضوع فراوان است و همه آ نها دليل برگزاري مراسم جشن را ، بزرگداشت مقام پيامبر، عرض ارادت و انجام شكر نعمت وجود آن حضرت مي دانند. از جملۀ آنها «جلال الدین سیوطی» است. 

سيوطي از علماي فقه و تفسير اهل سنت، بدعت را به بدعت بد وبدعت خوب تقسیم کرده، جشن ميلاد رسول خدا صلي الله عليه وآ له را بدعت حسنه و داراي پاداش و ثواب مي داندومی گوید:

در مورد اعمالي كه در ميلاد پيامبر در ماه ربيع الاول انجام مي شود سؤال شده كه آن از نظر شرع چيست و آيا امر پسنديده است يا ناپسند؟ وآيا كساني كه آن را انجام دهد پاداش دارد يا خير؟

پاسخ: اصل كارهايي كه در مولودي انجام مي شود (همانند: جمع شدن مردم، قرائت قرآن، روايت اخبار در باره آن حضرت، وجريان ولادت ومعجزات ايشان و صرف طعام و برگشت آنها به خانه بدون اين كه چيزي بر اين موارد افزوده شود) از بدعت هاي حسنه است، هركه آن را انجام دهد، ثواب داده مي شود؛ زيرا اين كارها بزرگداشت پيامبر صلي الله عليه وآله و اظهار شادماني وبشارت به ولادت آن حضرت است.
الحاوي للفتاوي، ج 1، ص 181

    یکی دیگر از استدلال های پوچ وبی سند جُهلای وهابیت در بدعت جشن میلاد پیامبر(ص) این بود که صحابه نيز در سالگرد ميلاد آن حضرت جشن نگرفته اند. اما درمنابع خودشان با سند معتبر، راوایاتی مبنی بر اینکه صحابه به شكرانه ولادت و بعثت پيامبر (صلي الله عليه وآله) هر هفته دو شنبه را روزه مي گرفتند.

   اين مطلب در روايت صحيح مسلم آمده كه از رسول خدا در باره روزه گرفتن روز هاي دوشنه سؤال كردند، حضرت فرمودند:

اين روز زوي است كه من به دنيا آمده ام و به پيامبري مبعوث شده ام:
 حدثنا محمد بن الْمُثَنَّي …عن أبي قَتَادَةَ الْأَنْصَارِيِّ رضي الله عنه أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلي الله عليه وسلم… قال وَسُئِلَ عن صَوْمِ يَوْمِ الإثنين قال ذَاكَ يَوْمٌ وُلِدْتُ فيه وَيَوْمٌ بُعِثْتُ أو أُنْزِلَ عَلَيَّ فيه …

ابو قتاده انصاري مي گويد: … از روزه گرفتن روز دوشنبه سؤال شد، حضرت فرمود: اين روزي است كه من به دنيا آمده ام و مبعوث به رسالت شده ام يا وحي بر من نازل شده است…
صحيح مسلم، ج 2، ص 819

اين روايت صراحت دارد كه از روزه روز دوشنبه سؤال كردند و حضرت روزه گرفتن در اين روزه به اين دو مناسبت تأييد كردند.

عبدري مالكي بعد از اين كه به قسمتي از اين روايت اشاره دارد، بزرگداشت اين روز را بزرگداشت ماه ربيع الاول مي داند و مي گويد:
فتشريف هذا اليوم متضمن لتشريف هذا الشهر الذي ولد فيه فينبغي أن نحترمه حق الاحترام ونفضله بما فضل الله به الأشهر الفاضلة.
بزرگداشت اين روز، به منزله بزرگداشت اين ماه است كه رسول خدا صلي الله عليه وآله در آن متولد شده است. پس سزاوار است كه آن را محترم بشماريم و حق احترام را اداء كنيم و آن را بر ساير ماه ها برتري دهيم به سبب آنچه خداوند آن را برتري داده است.
المدخل ج 2،ص 3، أبو عبد الله محمد بن محمد بن محمد العبدري الفاسي المالكي الشهير بابن الحاج 

بنابراين ، سخن افرادي كه بزرگداشت اين روز را به بهانه اي اين كه صحابه در اين روز كاري انجام نداده اند، زير سؤال مي برند و عيد و جشن را بدعت مي دانند، باطل است.

   سابقاً عرض شد که یکی از دلایلی که ابن تيميه و بن باز (مفتيان وهابي) در مورد ممنوعیت جشن گرفتن ولادت پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله به آن استنادکرده وآنرا بدعت می داننداین است که می گویند خود رسول خدا اين كار را انجام نداده و در خطبه ها و سخنانش نيز به آن نپرداخته است.

   برای پاسخ به این شبهه، به کتب اهل سنتی که خود آنها مدعی هستند، استنادکرده ودلایلی ذکر میکنیم که نشان دهندۀ این است که اتفاقاً خود رسول خدا (صلي الله عليه وآله) نيز در سالگرد ولادتش، دوباره جشن عقيقه خودش را (كه شكر گزاري محسوب مي شود) تكرار كرده است و اين مطلب در روايت معتبر اهل سنت آمده و جالب اين است كه جلال الدين سيوطي يكي از علماي شناخته شده اهل سنت به اين روايت بر استحباب جشن مولودي پيامبر اسلام (صلي الله عليه وآله) استدلال كرده است.

   سيوطي بعد از اين كه فتواي ابن حجر عسقلاني (كه بعدا آن را بيان خواهيم كرد) و استناد وي را به روزه داري يهوديان در روز عاشورا به شكرانه نجات حضرت موسي عليه السلام، بيان كرده، خودش نيز بر استحباب جشن مولودي پيامبر به اين روايت استناد كرده و مي گويد:

مي گويم: براي من جشن مولودي پيامبر بر اصل ديگري آشكار شده است و آن روايتي است كه بيهقي از انس روايت كرده كه رسول خدا صلي الله عليه وآله بعد از رسيدن به مقام نبوت از جانب خودش عقيقه (قرباني) نمود با آن كه طبق روايات، عبدالمطلب براي رسول خدا صلي الله عليه و آله در روز سوم تولد ايشان عقيقه كرده بود، با اين كه عقيقه دوباره انجام نمي شود؛ پس ايشان اين كار را به خاطر شكر و حمد خدا بر اين كه او را رحمت اللعالمين قرار داده انجام داد و خواسته است اين كار را براي امت خود تشريع كند؛ چنانكه بر خودش درود مي فرستاد.
پس براي ما هم مستحب است شكر خدا را به خاطر تولد ايشان با اجتماعات مان به جا آوريم و به فقيران اطعام نماييم و كارهاي ديگري را كه موجبات خوشحالي است انجام دهيم.
الحاوي للفتاوي، ج 1، ص 188

نكته مهم در كلام سيوطي است كه مي گويد: رسول خدا جشن عقيقه را به دو جهت انجام داد؛ اظهار شكر و تشريع اين كار براي امت.

 آنگاه نتيجه مي گيرد كه جشن مولودي هم با اين معيار مستحب است.
حلبي نيز بعد از نقل روايت تصريح نموده كه سيوطي اين روايت را به عنوان يك اصل و اساس براي برگزاري جشن مولود پيامبر قرار داده است.
الحلبي، علي بن برهان الدين)، السيرة الحلبية في سيرة الأمين المأمون، ج 1، ص 130.

   روايت عقيقه رسول خدا (صلي الله عليه و آله) در منابع اهل سنت نقل شده و در اين قسمت، سخناني چند تن آنان را در صحت اين روايت ذكر مي نماييم:
مقدسي بعد از نقل روايت، به صحت سند آن تصريح كرده است:
أخبرنا محمد بن أحمد بن نصر بأصبهان أن الحسن بن أحمد الحداد أخبرهم وهو حاضر ابنا أبو نعيم ابنا سليمان بن أحمد الطبراني ثنا أحمد بن مسعود هو المقدسي قثنا الهيثم بن جميل قثنا عبد الله بن المثني عن ثمامة بن عبد الله بن أنس عن أنس أن النبي صلي الله عليه وسلم عق عن نفسه بعدما بعث نبيا إسناده صحيح.
المقدسي الحنبلي، ابوعبد الله محمد بن عبد الواحد بن أحمد، الأحاديث المختارة، ج 5 ، ص 204

ابو بكر هيثمي نيز مي گويد:
وعن أنس أن النبي صلي الله عليه وسلم عق عن نفسه بعد ما بعث نبيا رواه البزار والطبراني في الأوسط ورجال الطبراني رجال الصحيح خلا الهيثم بن جميل وهو ثقة.
از انس روايت شده كه رسول خدا صلي الله عليه وآله بعد از بعثت از جانب خودش عقيقه كرد. اين روايت را بزار و طبراني در اوسط نقل كرده و رجال طبراني رجال صحيح هستند، جز هيثم بن جميل كه آنهم ثقه است.
الهيثمي، ابوالحسن علي بن أبي بكر (متوفاي807 هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج 4، ص 59

دمياطي نيز سند اين روايت را حسن مي داند و مي گويد:
وحسن أن يعق عن نفسه كما مر لخبر أنه صلي الله عليه وسلم عق عن نفسه بعد النبوة قال في فتح الجواد وادعاء النووي بطلانه مردود بل هو حديث حسن.
نيكواست كه از جانب خود عقيقه نمايد؛ چنانچه درروايتي كه گذشت رسول خدا از جانب خودش بعد از بعثت عقيقه انجام داد. در كتاب «فتح الجواد» گفته است: ادعاي نبوي بر باطل بودن اين روايت مردود است بلكه اين روايت حديث حسن است.
الدمياطي ، أبي بكر ابن السيد محمد شطا (معاصر) حاشية إعانة الطالبين علي حل ألفاظ فتح المعين لشرح قرة العين بمهمات الدين ، ج 2، ص 336.

با استعانت از مستندات موسسۀ تحقیقاتی حضرت ولی عصر(عج)

كلبي، از نسب شناسان بزرگ عرب مي گويد: امام صادق(ع) از من پرسيد: در قرآن چند نام از نام هاي پيامبر خاتم(ص) ذكر شده است؟

گفتم: دو يا سه نام.

امام صادق(ع) فرمود: ده نام از نام هاي پيامبر اكرم در قرآن آمده است: محمد، احمد، عبدالله، طه، يس، نون، مزمل، مدثر، رسول و ذكر.

سپس آن حضرت براي هر اسمي آيه اي تلاوت فرمود. نيز فرمود:

«ذكر» يكي از نام هاي محمد(ص) است و ما (اهل بيت) «اهل ذكر»هستيم. كلبي! هر چه مي خواهي از ما سؤال كن.

كلبي مي گويد: (از ابهت صادق آل محمد(ع » به خدا سوگند! تمام قرآن را فراموش كردم و يك حرف به يادم نيامد تا سؤال كنم. (بحار الانوار، ج 16، ص 101)

برخي چهارصد نام و لقب پيامبر(ص) كه در قرآن آمده است، را برشمرده اند. (مناقب، ج 1، ص 150.)

   در هفته وحدت مسلمانان جهان ؛همه مسلمانان و فرق اسلامي روز ولادت سيد الانبياء، حضرت محمد مصطفي (صلي الله عليه وآله) را عيد و جشن مي گيرند و به شكرانه نعمت وجود با بركت آن حضرت و فرزندش امام صادق عليه السلام، اين روز را گرامي مي دارند.

   سران وهابيت و پيروان آ نها، با اين كه ادعاي پيروي از پيامبر نور رحمت حضرت محمد بن عبد الله (صلي الله عليه وآله) و دينش را دارند، اما عملاً ابراز محبت مسلمانان را به محضر آن حضرت به سخريه گرفته و به حرمت جشن و عيد گرفتن در روز ولادت آن بزرگواران فتوا داده اند!

فتاوا و سخنان توهين آميز آنان در اين باب فراوان است، ولی تنها از باب نمومه به دو مورد اشاره می شود:

1-سخن ابن تيميه :
ابن تيميه از زمينه سازان فكري جريان وهابيت در اين باره مي گويد :

عيد گرفتن روز ولادت پيامبر (صلي الله عليه وآله) را يك امر جديد و اساس ندارد. در ميان گذشتگان و نيز اهل بيت و غير آنها كسي نبوده است كه اين روز را عيد بگيرند و اعمالي را انجام داده با شند؛ زيرا عيد گرفتن، شريعتي از شريعت هاي اسلام است؛ پس بايد در اين موارد از شرع متابعت كرد نه اين كه از نزد خود بدعت گذاري كنيم.

رسول خدا در وقايع متعددي همانند: روز بدر، حنين، خندق، فتح مكه، موقع هجرت، هنگام ورود به مدينه خطبه هاي و عهد نامه هاي متعددي دارد كه اصول و پايه هاي دين را بيان كرده اما عيد گرفتن در امثال اين روزها را واجب نكرده است.
شبيه اين كارها را نصاري (مسيحيت) انجام مي دهند و ايامي را كه براي حضرت عيسي عليه السلام اتفاق افتاده، جشن و عيد مي گيرند. و نيز يهود.
عيد، شريعتي است كه خداوند آن را تشريع كرده، پس آنچه را خدا تشريع كرده پيروي كرد و گرنه نبايد در دين چيزي كه از داخل دين نيست بر آن افزود.
و نيز برخي از مردم كاري جديدي انجام مي دهند يا به خاطر تشبه به نصارا در ولادت عيسي يا به خاطر محبت و تعظيم پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله …
عيد گرفتن را گذشتگان انجام نداده اند، اگر اينها كار خير محض و يا راجح بود، بايد گذشتگان انجام مي دادند و نسبت به آن سزاوارتر از ما بودند.

ابن تيميه الحراني الحنبلي،، اقتضاء الصراط المستقيم مخالفة أصحاب الجحيم، ج 1، ص 294.

 

2. بن باز (مفتي وهابيت)

«بن باز» از مفتيان فقيد وهابيت است. درباره حكم جشن ولادت پيامبر اسلام (صلي الله عليه وآله) از وي سؤال شده كه در پاسخ، اين جشن را بدعت شمرده است. متن استفتاء و پاسخ  او به نقل عبد الرحمان بن اسماعيل ابو شامه در كتاب «الباعث علي انكار البدع» اين است:

سؤال نخست: حمد مخصوص خداست و سلام و درود بر رسول خدا ، اهل بيت واصحابش و كساني كه به هدايت آنان اقتدا كرده اند. اما بعد:

بسياري از افراد در باره جشن ولادت پيامبر صلي الله عليه وآله و برخاستن براي تعظيم آن حضرت در اين جشن و سلام كردن به آن حضرت و غير آن، كه در اين جشن انجام مي دهند، مكررا سؤال مي كنند.

پاسخ: بايد گفت: جشن تولد گرفتن و غير آن، براي آن حضرت جايز نيست؛ زيرا اين كار از بدعت هاي جديد در دين است. زيرا رسول خدا صلي الله عليه وآله ، خلفاي راشدين و غير آنها از صحابه و تابعان در قرنهاي كه برترين قرن بودند، اين كارها را انجام نداده اند در حالي كه آنها داناتر به سنت بودند و محبت و اطاعت شان به رسول خدا كامل تر بودند.
از رسول خدا صلي الله عليه وآله ثابت شده است كه فرمود: كسي كه در دين آنچه را كه از دين نست وارد سازد، مردود است. و در روايت ديگر فرمود: بر شما است كه سنت من و سنت خلفاي راشدين را بگيريد و به آ نها تمسك كنيد، و با دندان از آن محافظت كنيد و از بدعت بپرهيزيد؛ زيرا هر چيز جديد بدعت است و هر بدعتي گمراهي است.
عبد الرحمن بن إسماعيل أبو شامة ، الباعث علي إنكار البدع والحوادث ، ج 1، ص 107.

آنچه از سخنان ابن تيميه و بن باز (مفتي وهابي) استفاده مي شود این است كه جشن ولادت پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله و برگزاري مراسم بدعت است؛ زيرا:

اولا: خود رسول خدا اين كار را انجام نداده و در خطبه ها و سخنانش نيز به آن نپرداخته است؛
ثانيا: خلفاء، صحابه و تابعان نيز براي كسي جشن تولد نگرفته اند؛
ثالثا: نصارا و يهود چنين مراسمي را برگزار مي كنند، و اگر مسلمانان چنين جشني داشته باشند، شبيه يهود و نصارا شده و كارشان بدعت و حرام است.

بااستفاده از مستندات موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر(عج)

شبیه حکایتی را که مرحوم صدوق(ره) در کمال الدین ذکر کرده بود مرحوم کلینی(ره) با اندک تفاوتی  به نقل  از ابوبصیر ذکرکرده است.

 ابو بصير از امام باقر عليه السّلام روايت مى ‏كند كه فرمود:

هنگامى كه پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به دنيا آمد مردى از اهل كتاب نزد گروهى از قريش كه در ميان آنها هشام بن مغيره، وليد بن مغيره، عاصم بن هشام، ابو وجزة بن ابى عمرو بن اميّه و عتبة بن ربيعه ديده مى ‏شدند آمد و گفت: آيا ديشب در ميان شما نوزادى ديده به جهان گشود؟

گفتند: نه.

گفت:بنا بر اين بايد در فلسطين نوزادى ديده به جهان گشوده باشد كه نام او احمد است و خالى در بدن دارد به رنگ خاكسترى و اهل كتاب و يهود به دست او نابود شوند. اى قريشيان! بخدا سوگند اين نوزاد بهره شما نشده است.

   آنها پس از شنيدن اين سخن از گرد آن مرد پراكنده شدند و به كند و كاو پرداختند و آگاه شدند كه در خانه عبد اللَّه بن عبد المطّلب نوزادى به دنيا آمده است،

پس به دنبال آن مرد گشتند و او را ديدند و گفتند:بخدا سوگند در ميان ما نوزادى ديده به جهان گشوده است.

آن مرد پرسيد: پيش از آنكه اين موضوع را به شما گفتم به دنيا آمد يا پس از آن؟

گفتند: پيش از آن كه اين سخن را به ما بگويى. گفت: ما را نزد او ببريد تا ببينمش.

آنها نزد مادر او آمنه آمدند و گفتند: نوزادت را پيش بياور تا او را ببينم. آمنه گفت:
بخدا سوگند پسر من زاده شد ولى آن گونه كه فرزندان ديگر زاده مى ‏شوند، او دو دست خود را بر زمين نهاد و سر خود به آسمان بالا برد و بدان نگريست، سپس نورى از او برخاست كه من كاخهاى بصرى را مشاهده كردم و شنيدم هاتفى در آسمان ندا مى ‏كرد:
همانا تو سرور مردمان را بزادى پس چون او را بر زمين نهادى بگوى: او را از شرّ هر حسودى بخداى يگانه پناه مى ‏دهم و محمّد بنامش.

آن مرد گفت: او را نزد من بياور و آمنه او را نزد آن مرد آورد.

آن مرد به او نگريست و كودك را برگرداند و همين كه چشمش به خال ميان دو شانه او افتاد بيهوش بر زمين افتاد.

آنها نوزاد را گرفتند و نزد مادرش بردند و گفتند: خداوند اين نوزاد را براى تو مبارك گرداند. همين كه آنها از نزد آمنه بيرون رفتند آن مرد به هوش آمد.

حاضران به آن مرد گفتند: وايت باد اين چه حالى بود؟

گفت: نبوّت بنى اسرائيل، تا روز رستاخيز از ميان برفت، بخدا سوگند اين كودك همان كسى است كه آنها را نابود سازد.

قريش از شنيدن اين سخن شاد شدند. آن مردى كه شادى قريش را ديد بديشان گفت: شاد مى ‏شويد؟!بخدا سوگند چنان يورشى بر شما ببرد كه خاور و باختر از آن سخن بگويند.

ابو سفيان گفت: چيزى نيست، به مردم شهر خود يورش برده است.

 بهشت كافى ، مرحوم کلینی(ره)ترجمه روضه كافى،ص349