عبد الله بن اسعد از اهل سنت،در کتاب معرفة الصحابه می گوید :
 
” انْتَهَيْتُ لَيْلَةَ أُسْرِيَ بِي إِلَي السِّدْرَةِ الْمُنْتَهَي، فَأُوحِيَ إِلَيَّ فِي عَلِيٍّ بِثَلاثٍ: أَنَّهُ إِمَامُ الْمُتَّقِينَ، وَسَيِّدُ الْمُسْلِمِينَ، وَقَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِينَ إِلَي جَنَّاتِ النَّعِيمِ “ 
 
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود : در آن شبی که به معراج سید داده شدم ،و به سدره المنتهی رسیدم، سه چیز درباره علی (علیه السلام) به من وحی شد:

او علی (علیه السلام) پیشوای پرهیزگاران،

آقای مسلمانان،

و رهبر رو سفیدان به سوی بهشت های پر نعمت است.
معرفه الصحابه، ج3 ،ص1587

ابن سعد درکتاب طبقات الکبری خود در این مورد چنین می نویسد:

 فبلغ ذلك عائشة فقالت: 

فألقت عصاها واستقرت بها النوى     كما قر عينا بالإياب المسافر  

 هنگامی که خبر شهادت حضرت علی علیه السلام به عایشه رسید، عایشه اين شعر را خواند: 

 آن زن از شادى ، عصاى خود را انداخت و در جاى خود قرار گرفت  بدانگونه كه مسافر، وقتى از سفر بر مى گردد خوشحال مى شود. 

الطبقات الكبرى  ج 3 ص 38

ابوالفرج اصفهانی نیزبا سند صحیح  می نویسد:

لما أن جاء عائشة قتل علي عليه السلام سجدت.

هنگامی که خبر شهات حضرت علی علیه السلام به عایشه رسید، سجده کرد.

مقاتل الطالبیین، ص 55

یکی از مسائل مسلم تاریخی که مخالفین شیعه تلاش زیادی در مخفی نگه داشتن و انکار آن کرده اند، افضلیت امیر المومنین (علیه السلام) بر تمامی انبیاء و انسان ها (به جز پیامبر (صلی الله علیه واله)) می باشد.

روایتی در کتب اهل سنت و شیعه از وجود مبارک امام حسن علیه السلام نقل شده است که طرق فراوان و سند های معتبر داشته و در این روایت که امام حسن (ع) آن را پس از شهادت امیر المومنین (ع) مطرح کرده اند، بر افضلیت امیر المومنین بر جمیع خلایق از اولین و آخرین تصریح شده است.

حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ نُمَيْرٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ أَبِي خَالِدٍ عَنْ أَبِي إِسْحَاقَ عَنْ هُبَيْرَةَ بْنِ يَرِيمَ قَالَ: سَمِعْتُ الْحَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ قَامَ خَطِيبًا فَخَطَبَ النَّاسَ فَقَالَ: يَا أَيُّهَا النَّاسُ , لَقَدْ فَارَقَكُمْ أَمْسِ رَجُلٌ مَا سَبَقَهُ الْأَوَّلُونَ وَلَا يُدْرِكُهُ الْآخِرُونَ , وَلَقَدْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَبْعَثُهُ الْمَبْعَثَ فَيُعْطِيهِ الرَّايَةَ فَمَا يَرْجِعُ حَتَّى يَفْتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ , جِبْرِيلُ عَنْ يَمِينِهِ وَمِيكَائِيلُ عَنْ شِمَالِهِ , مَا تَرَكَ بَيْضَاءَ وَلَا صَفْرَاءَ إِلَّا سَبْعَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَضَلَتْ مِنْ عَطَائِهِ , أَرَادَ أَنْ يَشْتَرِيَ بِهَا خَادِمًا.

هبیرة بن یریم می گوید شنیدم که حسن بن علی شروع به سخنرانی کرد و گفت : ای مردم، دیروز مردی از میان شما رفت که نه اولین (پیشینیان) از او سبقت گرفتند و نه آخرین (افراد پس از او) او را درک می کنند و پیامبر او را در جنگ ها می فرستاد و پرچم را به او می داد و او باز نمی گشت تا این که خداوند فتح و پیروزی را نصیب او کند و جبرئیل در سمت راستش و میکائیل در سمت چپش بود.چیزی از خود باقی نگذاشت به جز هفتصد درهم که می خواست با آن یک خدمتکار بگیرد.

مصنف ابن ابی شیبة،ج17 ص119و120،ر32768 ط دار القبلة

ابو يوسف فسوي در كتاب المعرفة والتاريخ با سندي كه تمام راويان آن از راويان بخاري و يا مسلم هستند مي نويسد: 

حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأُوَيْسِيُّ، ثنا إِبْرَاهِيمُ بْنُ سَعْدٍ، عَنْ شُعْبَةَ، عَنْ أَبِي عَوْنٍ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَيْدِ اللَّهِ الثَّقَفِيِّ، عَنْ أَبِي صَالِحٍ الْحَنَفِيِّ، قَالَ: رَأَيْتُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ عليه السلام أَخَذَ الْمُصْحَفَ فَوَضَعَهُ عَلَي رَأْسِهِ حَتَّي لَأَرَي وَرَقَهُ يَتَقَعْقَعُ، ثُمَّ قَالَ: ” اللَّهُمَّ إِنَّهُمْ مَنَعُونِي أَنْ أَقُومَ فِي الْأُمَّةِ بِمَا فِيهِ، فَأَعْطِنِي ثَوَابَ مَا فِيهِ … .

از ابو صالح حنفي نقل شده است كه ديدم علي بن أبي طالب عليه السلام را كه قرآن را مي گرفت و بر سر مي گذاشت؛ تا جائي كه من صداي حركت ورق هاي آن را مي شنيدم . سپس مي فرمود: خدايا آن ها مانع شدند كه من در ميان امت حكومت نمايم؛ پس خدايا ثواب آن را به من عطا فرما …(روايت معتبر)

المعرفة والتاريخ، ج 2، ص751.

* دعا و استغفار

حضرت على بن ابى طالب علیه السلام فرمود: بر شما باد در ماه رمضان به استغفار و دعاى زياد. اما دعاهاى شما دافع بلا از شماست. و اما استغفار شمااز بين برنده گناهان است.( امالى شيخ صدوق، ص 61)

لذا از وظايف روزه داران در اين ماه، دعا و درخواست حوايج از حضرت حق است كه بنده احساس نياز به پيشگاه بى نياز كرده، و دستهاى احتياج خويش را به درگاه او دراز مى كند.

* روزهاى ماه رمضان

رسول خداصلی الله علیه واله فرمود: اى مردم ماه خدا با بركت و رحمت و آمرزش به شما رو كرده است، ماهى است كه پيش خدا بهترين ماه است و روزهايش بهترين روزها و شبهايش بهترين شبها و ساعاتش بهترين ساعات. (همان،ص93)

* اعتكاف

رسول خداصلی الله علیه واله فرمود: اعتكاف در يك دهه از ماه مبارك رمضان برابر با ثواب دو حج و دو عمره است.(وسائل الشيعه، ج 7، ص 397)

بنابراین در ايام و ليالى مقدسه اى، طبق روايات رسيده از ائمه معصومين (عليهم السلام) مستحب است كه هر مسلمانى در صورت امكان دهه آخر ماه مبارك رمضان را در مسجد معتكف شود، كه پيامبر اكرم(ص) در تمامى عمرش چنين مى كرد.

* تلاوت قرآن

بهترين اعمال در شبها و روزهاى ماه مبارك رمضان، تلاوت قرآن است. اگر چه تلاوت قرآن در تمام اوقات ثواب دارد، ولى چون قرآن در ماه رمضان نازل شده است، از اجر و ثواب ويژه اى برخوردار است چنانچه وارد شده:

امام باقرعلیه السلام فرمود: براى هر چيزى بهارى است و بهار قرآن رمضان است.(همان،ص218)

بنا بر اين امتيازات قرآن به اعتبار نزولش در ماه رمضان از ماههاى ديگر بيشتر است. 

حضرت  رسول الله صلى الله عليه و آله:اگر كسى در اين ماه يك آيه از قرآن تلاوت كند، ثوابش مثل كسى است كه در غير ماه رمضان يك ختم قرآن كرده
است.( امالى شيخ صدوق، ص 93)

*  افطارى و صدقه دادن

امام باقرعلیه السلام فرمود:

اى سدير! آيا مى دانى چه شبهايى است اين شبها؟ سدير گفت: بلى فدايت گردم اين شبها شبهاى ماه رمضان است، مگر اين شبها چگونه است؟ امام (عليه السلام) فرمودند: آيا قدرت دارى هر شب از اين شبها ده بنده از فرزندان اسماعيل (ع) را آزاد كنى؟

پس سدير عرض كرد: پدر و  مادرم به فدايت، ثروتم كفاف نمى دهد، پس امام پيوسته تعداد بنده ها را كم كرد، تا رسيد به يكى در تمام اين ماه، سدير گفت: قدرت ندارم پس امام(ع) به او فرمود: آيا قدرت ندارى هر شب يك مسلمان روزه دارى را افطاردهى؟ سدير عرض كرد: بلى تا ده نفر را هم مى توانم افطارى بدهم، پس امام به او فرمود:

اى سدير همان است كه اراده كردى يعنى با افطارى دادن ده روزه دار به ثواب عتق و آزاد كردن ده بنده از اولاداسماعيل (ع) نايل مى گردى.(من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 134)
 

خداوند انسان روزه دار را بر آنچه انفاق مى كند در خوردنيها و آشاميدنيها محاسبه نمى كند ولى در اين امر«اسراف » نشود.

امام صادق (ع)فرمود: هر كس در ماه رمضان صدقه اى بدهد خداوند هفتاد نوع بلا را از او دور مى كند.( بحار الانوار، ج 93، ص 316)

.

روزی معاويه در مدينه طيبه ديد گروه زيادى از قريش در اطراف امام حسن اجتماع نموده ‏اند و آن حضرت را احترام مي نمايند، اين موضوع باعث حسودى معاويه شد، لذا ابو الاسود دوئلى و ضحاك بن قيس فهرى را خواست و با ايشان راجع به امام حسن مشورت كرد و گفت: من در نظر دارم سخنانى به امام حسن بگويم.

ابو الاسود به معاويه گفت: گر چه رأى تو افضل است ولى در عين حال من مي گويم:

مبادا به امام حسن سخنى بگوئى! زيرا تو هيچ سخنى به امام حسن نخواهى گفت مگر اينكه شنوندگان خواهند گفت: حسودى ميكنى،  و بدين سبب مقام امام حسن بالا خواهد رفت. در صورتى كه امام حسن عليه السّلام جوانمردى است عادل كامل و از هر كسى حاضرجواب‏تر، من خائفم از اينكه بنحوى جواب سخنان تو را بگويد كه تو را بكوبد و عيوب و ننگ‏هاى تو را واضح و روشن نمايد.
پس بنا بر اين: هر سخنى كه تو نسبت به آن حضرت بگوئى براى او فضيلت و برترى و براى تو فضيحت و سرزنش خواهد بود. آرى مگر اينكه تو عيب و نقطه ضعفى در ادب از امام حسن بگيرى، يا اينكه راجع بحسب و نسب آن حضرت عيبجوئى نمائى، در صورتى كه حسب و نسب آن بزرگوار پاك و پاكيزه است و از نسب خاص و خالص و لب و لباب عرب ميباشد. امام حسن شخص كريمى است از عرب كه مردم تابع وى هستند، وى از عنصر طيب و طاهر عرب است. اى معاويه! مبادا اين منظورى را كه دارى انجام دهى!!

سپس ضحاك بن قيس فهرى شروع به سخن كرد و گفت:

اى معاويه! اين تصميمى را كه در باره امام حسن دارى انجام بده و بلاى خود را از سر او منصرف‏
منماى! اگر تو امام حسن را با سخنان تيز و تند و جواب محكم خود سركوب نمائى آنچنان در مقابل تو ذليل مى‏ شود كه شتر پير رام گردد!

معاويه گفت: من منظور خود را انجام خواهم داد.

موقعى كه جمعه فرا رسيد معاويه بر فراز منبر رفت و پس از اينكه حمد و ثناى خداى را بجاى آورد و بر پيامبر اعظم اسلام درود فرستاد حضرت على بن ابى طالب علیه السلام را مورد نقص قرار داد و گفت:

ادامه »