رود خونی كه از شهيدان كربلا بر صحرای طف جاری شد، فرات حقيقتی گشت كه جرعه نوشان عزت و آزادگی را ازهر مذهب و مسلك و هر دين و آيين به قدر تشنگی سيراب كرد.

   در اين مسير از نخستين مسيحی حق جويی كه روياروی يزيد در كاخ سبز بر او شوريد تا در عصر ما، كم نيستند مسيحيانی چون «جرجی زيدان»، «جرج جرداق» و دهها مسيحی حق جوی ديگر كه حقيقت ناب همه اديان راستين را در «اهل بيت پاك پيامبر(ص)»، در «محراب شهادت علی(ع)» و در «صحرای خونين كربلا» يافته اند و در اين باره آثاری پديد آورده اند.

   «آنتوان بارا»، آن مسيحی عاشقی است كه سال های بسيار از دوران جوانی خود را صرف تحقيق و بررسی پيرامون زندگی و قيام امام حسين(ع) كرده است تا حقايق مربوط به اين شخصيت عظيم تاريخ را از زاويه نگاه خود و از زبان انجيل و پيامبر الهي، عيسي(ع) بيان كند. او پس از ساليان بسيار پژوهش و مطالعه در منابع مختلف تاريخ اسلام، دست به نگارش كتابي زده است كه در نوع خود و از زبان يك مسيحي بي نظير است. وی در اين پژوهش تطبيقي  - به نام «حسين در انديشه مسيحيت»-  كه رويكردي تحقيقي، ادبي و عاطفي دارد، با استفاده از نظريات اسلام و مسيحيت و بامهارتي ستودني، زندگي و شهادت حضرت عيسي از ديدگاه مسيحيت و زندگي و شهادت امام حسين(ع) از ديدگاه اسلام را مقايسه كرده است. در اين تحليل ها نكات جالب و بديعی به چشم می خورد كه برای هر مسلمان منصفی شگفت انگيز و خواندنی است.

   كتاب «حسين در انديشه مسيحيت» اولين بار در سال 1978 به رشته تحرير درآمد اما نويسنده از آن تاريخ به بعد و در اثر مطالعات بيشتر، اضافات و ملحقات زيادي به آن افزود و چاپ چهارم آن را در ماه هاي اخير منتشر كرد، اين كتاب تاكنون به 17 زبان ترجمه شده و در 5 دانشگاه نيز براي دوره هاي تكميلي كارشناسي ارشد و دكتری مورد تأييد قرار گرفته است و قرار است چاپ چهارم آن بزودي به فارسي ترجمه و منتشر شود.

   آنتوان بارا كه سوری الاصل و ساكن كويت است خود نويسنده اي توانا واديبي باذوق است و علاوه بر كتاب فوق 15جلد كتاب ديگر نيز به رشته تحرير درآورده كه بيشتر آنها در حوزه ادبيات و رمان و داستان مي باشد. .

   «آنتوان بارا» تشيع را بالاترين درجات عشق الهی معرفی می كند و امام حسين(ع) را فقط متعلق به شيعه يا مسلمانان نمي داند بلكه متعلق به همه جهانيان مي داند و او را با عبارت «حسين گوهر اديان» معرفی می كند و در پايان، سخنش را با اين عبارت به انتها مي رساند كه «حسين عليه السلام در قلب من است».

وی در سخنان خوداز عشق خود به علي(ع) نيز سخن مي گويد و اينكه تاكنون 25بار نهج البلاغه را به طور كامل خوانده و هربار نكات جديدي از آن كشف كرده است .

•   عبد اللَّه بن مرحوم ازدى نقل كرده است كه از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه می فرمود:

هر كس روز اول ماه شعبان را روزه بگيرد، حتما بهشت بر او واجب می ‏شود؛ و هر كس دو روز (از ماه شعبان) را روزه بگيرد خداوند متعال در عالم دنيا در هر روز و هر شب به او نظر می كند و نظر خداوند به او تا در بهشت نيز ادامه می ‏يابد؛ و هر كس سه روز روزه بگيرد هر روز از بهشت خدا را در عرشش زيارت می كند

•      حفص بن بخترى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه:

زنان پيغمبر هر گاه روزه ‏اى بر عهده داشتند، (اداى) آن را تا ماه شعبان به تأخير می ‏انداختند، تا رعايت حال رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را كرده باشند؛ و چون ماه شعبان فرا می ‏رسيد، روزه‏ می گرفتند و حضرت نيز همراه با آنان روزه می گرفت. 

• از انس بن مالك روايت شده است كه از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم پرسيدند: كدام يك از روزه‏ ها بهتر است؟ فرمود: ماه شعبان به نيّت بزرگداشت ماه رمضان.

• رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود:

            هر كس روز اول ماه شعبان را روزه بگيرد خداوند براى اوهفتاد حسنه می نويسد، و هر حسنه‏اى برابر با (ثواب) يك سال عبادت است.

و هر كس دو روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، گناهانى كه باعث نابودى اويند، آمرزيده می شوند.
و هر كس سه روز در ماه شعبان را روزه بدارد، هفتاد درجه در بهشت از درّ و ياقوت براى او بالا برده خواهد شد.
و هر كس چهار روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، در روزى او گشايش حاصل می ‏شود.
و هر كس پنج روز از ماه شعبان را روزه بدارد، خداوند محبّت او را در دلهاى مردم قرار می دهد.
و هر كس شش روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند هفتاد نوع بلا را از او دور می ‏سازد.
و هر كس هفت روز از ماه شعبان را روزه بدارد، از ابليس و دستيارانش و وسوسه‏ها و اشارات وسوسه انگيز وى در امان می ‏ماند.
و هر كس هشت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد از دنيا رحلت نمی ‏كند مگر آنكه از آب حوضهاى قدس سيراب شود.
و هر كس نه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد منكر و نكير به هنگام سؤال، با وى مهربان و با عطوفت خواهند بود.
و هر كس ده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند قبر او را هفتاد ذراع در هفتاد ذراع وسعت می ‏دهد.
و هر كس يازده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، يازده مناره از نور بر فراز قبرش نصب می شود.
و هر كس دوازده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار فرشته هر روز او را در قبرش زيارت می كنند تا زمانى كه در صور بدمند.
و هر كس سيزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، فرشتگان هفت آسمان براى او طلب آمرزش می ‏كنند.
و هر كس چهارده روز از ماه شعبان را روزه بدارد به چهار پايان و درندگان حتّى ماهيان درياها الهام می ‏شود كه براى او طلب آمرزش كنند.
و هر كس پانزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، پروردگار عزيز و مقتدر او را مورد خطاب قرار می ‏دهد كه: به عزّتم قسم كه تو را در آتش نمی ‏سوزانم.
و هر كس شانزده روز از ماه شعبان را روزه بدارد، هفتاد درياى آتش براى او خاموش می ‏شود.
و هر كس هفده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، تمام درهاى آتش به روى او بسته خواهد شد.
و هر كس هجده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، (در آخرت) تمام درهاى بهشت به روى او باز می ‏گردد.
و هر كس نوزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار قصر از درّ و ياقوت در بهشت به وى عطا می ‏شود.
و هر كس بيست روز از ماه شعبان را روزه بدارد، هفتاد هزار از حوريان بهشتى را به‏ همسرى او درآورند.
و هر كس بيست و يك روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، فرشتگان به وى خوش آمد مى‏گويند و بالهاى خويش را بر بدن او می سايند.
و هر كس بيست و دو روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار جامه از سندس و استبرق بر او می پوشانند.
و هر كس بيست و سه روز از ماه شعبان را روزه بدارد، به هنگام بيرون آمدن از قبر، مركبى از نور براى او آماده می كنند، و او بر آن مركب نور سوار می شود و بسوى بهشت به پرواز در می ‏آيد.
و هر كس بيست و چهار روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، اختيار شفاعت هفتاد هزار نفر از اهل توحيد به او كرامت می ‏شود.
و هر كس بيست و پنج روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، امان بيزارى از نفاق به او داده می شود.
و هر كس بيست و شش روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند جواز عبور از صراط را به او عنايت می فرمايد.
و هر كس بيست و هفت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند برات رهائى او را از آتش جهنّم صادر می ‏كند.
و هر كس بيست و هشت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، چهره‏اى نورانى و شاد پيدا می ‏كند.
و هر كس بيست و نه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، (مقام و منزلت ناشى از) خشنودى پروردگار بزرگ را كه بزرگترين پاداشهاست به دست می آورد.
و هر كس سى روز از ماه شعبان را روزه بدارد، جبرئيل او را از پيشگاه عرش مورد خطاب قرار می دهد كه:

ایمرد! عمل خود را از سر گير، و از نو شروع به كار كن، زيرا گناهان گذشته تو همه آمرزيده شد، و اين گفته پروردگار عالميان است كه: اگر گناهان تو  به شماره ستارگان آسمان و قطره‏ هاى باران و برگهاى درختان و به تعداد شنهاى بيابان و به شماره روزهاى دنيا باشد، من همه آنها را آمرزيدم، و انجام اين كار در ازاى روزه‏دارى تو در ماه شعبان از براى خداوند گران نيست.

ابن عبّاس می گويد كه: اين ثواب روزه‏ دارى در ماه شعبان است

ثواب الاعمال شیخ صدوق رحمه الله

ابن عباس روايت كرده است كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در حالى كه يارانش از فضيلت ماه شعبان سخن می ‏گفتند فرمود:

ماه شريفى است، و آن ماه من است، و فرشتگانى كه حامل عرشند آن را بزرگ می ‏دارند و حقّش را می شناسند، و آن ماهى است كه در آن:

• روزيهاى مؤمنان به خاطر ماه رمضان افزون می ‏شوند،
• و بهشت، زينت و آراسته می ‏گردد،
•  و به اين جهت نامش را شعبان گذاشتند كه روزيهاى مؤمنان در آن تقسيم می شود،
• و آن، ماه عمل است، و در آن هر حسنه ‏اى هفتاد برابر می شود،
•  و سيئه (از نامه اعمال) پاك 
• گناهان آمرزيده می ‏گردد، 
• و عمل نيك، مورد قبول قرار می ‏گيرد.
• پروردگار با عظمت در آن ماه به بندگانش مباهات می ‏كند
• و از عرش خويش به روزه ‏داران و عبادت‏كنندگان خود نظرى می افكند، و در برابر حاملان عرش خود به آنها مباهات می ‏كند.

در اين هنگام، حضرت علىّ بن ابى طالب عليه السّلام از جا برخاست و عرض كرد: پدر و مادرم بفدايت اى رسول خدا! فضايل اين ماه را بيشتر بيان كنيد، تا ميل به روزه گرفتن و عبادت كردن در اين ماه، در ما افزون شود، و به تهجّد و شب‏ زنده ‏دارى بپردازيم.

پس مراقب باشیم بهترین فرصت ها را ازدست ندهیم!!!

 

منبع ثواب الاعمال شیخ صدوق رحمه الله

در كتب مختلف ، از راويان متعدّدى همانند سلمان فارسى ، عمّار ياسر، ابوذر غفارى ، عبداللّه بن مسعود، عبداللّه بن عبّاس و … آورده اند كه چون خداوند متعال ، مكّه را توسّط پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و فداكارى امام علىّ بن ابى طالب عليه السلام فتح كرد.

پيش از آن كه حضرت رسول صلوات اللّه عليه عازم و آماده جنگ هَوازن گردد، در حضور جمعى خطاب به علىّ عليه السلام نمود و اظهار داشت : اى علىّ! برخيز و به همراه اصحاب در گوشه اى از قبرستان بقيع وارد شده و هنگامى كه خورشيد طلوع نمايد، با وى مكالمه كن و سخن بگو.

علىّ بن ابى طالب عليه السلام طبق دستور حضرت رسول صلوات اللّه عليه بلند شد و به همراه بعضى از اصحاب به قبرستان بقيع رفت و چون خورشيد طلوع كرد؛ آن را مخاطب قرار داد و گفت :
((السّلام عليك ايّها العبد الدّائر فى طاعة ربّه )).

و خورشيد جواب سلام حضرت علىّ صلوات اللّه عليه را اين چنين پاسخ گفت :
((و عليك السّلام يا اخا رسول اللّه و وصيّه و حجّة اللّه على خلقه )).

بعد از آن ، مولاى متّقيان علىّ عليه السلام به شكرانه چنين كرامت و عظمتى كه خداوند متعال عطايش فرموده بود سر بر خاك نهاد و سجده شكر به جاى آورد.

سپس حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله او را گرفت و بلند نمود و فرمود:

اى حبيب من ! تو را بشارت باد بر اين كه خداوند به ميمنت وجود تو بر ملائكه ؛ و بر اهل آسمان مباهات مى كند.
و پس از آن افزود:

شكر و سپاس مى گويم خدا را، كه مرا بر ساير پيامبران فضيلت و برترى بخشيد، همچنين مرا به وسيله علىّ بن ابى طالب كه سيّد تمام اوصياء است تأ ييد و يارى نمود.

 (ينابيع المودّة : ص 166  و فضائل شاذان بن جبرئيل : ص 69، س 9)

همچنين امام باقر عليه السلام به نقل از جابر بن عبداللّه انصارى فرمود: خورشيد هفت مرتبه با حضرت علىّ عليه السلام سخن گفت و تكلّم كرد.

(نويسنده كتاب الصراط المستقيم : ج 1، ص 204، س 17 به طور مفصّل مراحل هفت گانه را بيان نموده است .)

* مانده ام ،احمد ، پیمبر بود یا عطار عشق ؟ *

*بس که سلمان ها مسلمان کرد با بوی علی!*

                                                          ***************

سـلام بر مبعث … عید بزرگ نجات از سرگردانی…!

سـلام برمبعث…عید ختم ناامیدی؛عید تمایزعدل وظلم؛ بیداری وتعهد وعید هدایت…!

سلام برمبعث …پیام خیزش انسان؛ از خاک تا افلاک…!

سلام برمبعث …انفجار نوروظهور همه ارزشها در صحنه حیات بشر…!

سلام برمبعث…آغاز رستگاری وطلوع تابنده مهرهدایت وعدالت…

* مبعث نبی اکرم… حضرت ختمی مرتبت… پیامبرمهربانی ها … محمدبن عبدالله  صـلـی الله علیــه والــــه  برتمامی مسلمانان جهان وهمه کوثری ها مبــــــــــارک *

مرحوم كلينى ، علاّمه طبرسى و علاّمه مجلسى و ديگر بزرگان ، به نقل از ابوخالد زبالى حكايت كنند:

   در آن زمانى كه مهدى عبّاسى ، امام موسى كاظم عليه السلام را از مدينه به عراق احضار كرد، من در يكى از كاروان سراها به نام زباله بودم ، كه حضرت به همراه تعدادى از ماءمورين خليفه وارد كاروانسرا شد؛ و چون آن بزرگوار مرا ديد خوشحال گرديد و فرمود: مقدارى لوازم ، برايش تهيّه و فراهم كنم . عرض كردم : مولاى من ! چرا شما را در اين وضعيّت مى بينم ؟! اين همه ماءمور، شما را به كجا مى برند؟ و سپس افزودم : من از اين طاغوت مهدى عبّاسى مى ترسم و شما را در امان نمى بينم . حضرت فرمود: اى ابوخالد! در اين سفر به من آسيبى نخواهد رسيد، ناراحت نباش ، در فلان ماه و تاريخ ، نزديك غروب آفتاب منتظر من باش ، كه ان شاءاللّه مراجعت مى نمايم . ابوخالد گويد: بعد از آن كه ماءمورين حكومتى حضرت را بردند، من مرتّب در حال محاسبه ايّام و ساعات بودم ، كه چه موقع زمان وعده حضرت فرا مى رسد و مراجعت مى فرمايد. پس چون آن روزى كه امام عليه السلام وعده داده بود، فرا رسيد، من تا غروب آفتاب منتظر قدوم مبارك آن حضرت نشستم ؛ ولى آن بزرگوار نيامد، تا هنگامى كه هوا تاريك شد، ناگهان ديدم از آن دور يك سياهى پديدار گشت . چون جلو رفتم ، امام موسى كاظم عليه السلام را سوار بر قاطر ديدم ، بر حضرتش سلام كردم و از اين كه صحيح و سالم مراجعت فرموده است ، بسيار خوشحال و مسرور گشتم . آن گاه حضرت به من خطاب كرد و فرمود: اى ابوخالد! آيا هنوز هم ، در شكّ و ترديد هستى ؟ گفتم : الحمدللّه ، كه از شرّ اين ستمگر ظالم نجات يافتى . فرمود: آرى ، ليكن مرحله اى ديگر مرا احضار خواهند كرد و در آن مرحله نجات نمى يابم ؛ و آنان به هدف شوم خود خواهند رسيد.*

*اصول كافى : ج 1، ص 476، ح 3.