امام صادق (ع) فرمود: على (ع) را شيوه بود كه بسيار مى‏ فرمود: هيچ گاه تَيْمِى و عَدَوِى (ابو بكر و عمر) خدمت رسول خدا (ص) نبودند و آن حضرت انا انزلناه را با خشوع و گريه تلاوت مى ‏كرد جز اينكه مى‏ گفتند: براى اين سوره چه سخت دلت نازك است؟

رسول خدا (ص) مى ‏فرمود: براى آن چيزى است كه به چشم خود ديده و به دل خود فهميده‏ ام و براى آن است كه دل اين مرد (على ع) بعد از من خواهد دريافت.

مى ‏گفتند: شما چه ديديد و او چه خواهد ديد؟

فرمود: روى خاك براى آنها نقش مى ‏كرد «تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ فِيها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ»

فرمود: پيغمبر مى‏ فرمود: پس از فرموده خداى عز و جل: «هر امرى» چيزى بجا مى‏ ماند؟

مى‏ گفتند: نه،

مى فرمود: مى ‏دانيد به چه کسی هر امرى را نازل مى ‏كنند؟

مى‏ گفتند: يا رسول اللَّه به شما،

مى‏ فرمود: آرى درست است.

مى‏ فرمود: ولى آيا شب قدر بعد از من هست؟

مى‏ گفتند: آرى،  

رسول خدا (ص) مى ‏فرمود: آيا اين امر در آن شب نازل مى ‏شود؟

 مى ‏گفتند: آرى،

مى ‏فرمود: بر چه كسى؟

مى‏ گفتند: ما نمى‏ دانيم،

سر مرا در آغوش مى‏ گرفت و مى ‏فرمود: اگر نمى ‏دانيد، بدانيد: آن كس بعد از من اين مرد است،

فرمود: به راستى مطلب اين است كه آن دو نفر اين شب را بعد از رسول خدا (ص)، از شدت هراسى كه به دل آنها مى ‏افتاد مى ‏شناختند.

اصول کافی ، ترجمه کمره ای ج2،ص267

سليم بن قيس گويد: مردى از على بن ابيطالب عليه السلام پرسيد: بزرگترين فضيلت خود را برايم بگو؟

حضرت فرمود: آنچه خداوند در قرآن نازل نموده است ،

پرسيد: خداوند در مورد شما چه نازل نموده است ؟

فرمود: سخن خدا كه فرمود: ((و يقول الذين كفرو الست مرسلا قل كفى بالله شهيدا بينى و بينكم و من عنده علم الكتاب ))

منظور خداوند از كسى كه داراى علم و كتاب است من هستم .

 تفسير نور الثقلين ، ج 2، ص 521.

عمار بن ياسر گويد: در يكى از جنگها با اميرالمؤمنين عليه السلام بودم كه به سرزمين مورچگان رسيديم ، آن زمين پر از مورچه بود،

گفتم : يا اميرالمؤمنين فكر مى كنى از خلق خداوند كسى هست كه تعداد اين مورچه ها را بداند؟

حضرت فرمود: آرى اى عمار، من مردى را مى شناسم كه تعداد آنها را مى داند، و مى داند چند عدد از آنها نر و چند عدد از آنها ماده است !
گفتم : كيست ؟

فرمود: اى عمار آيا در سوره يس نخوانده اى : ((و كل شى ء احصيناه فى امام مبين ؛ ما همه چيز را در امام مبين جمع كرده ايم .))
عرض كردم : آرى اى مولاى من ، خوانده ام .

فرمود: منم آن امام مبين 

 بحارالانوار، ج 40، ص 176

عمر رضا کحّاله گويد: وي از زنان عرب موصوف به شجاعت و دلاوري و فصاحت و شعر و نثر و خطابه بود، او در جنگ صفّين از ياران علي (ع) به شمار مي رفت و در آنجا سخنرانيهاي پرشور حماسي مي کرد و مردان جنگي را تشويق مي نمود که بدون ترس و بيم در درياي خروشان جنگ فرو روند. هنگام پيري و فرسودگي به همراه دو خادم خود که بر آنها تکيه نموده بود عصا به دست بر معاويه وارد شد و بر وي به عنوان خليفه سلام کرد. معاويه به نيکي او را پاسخ داد و اجازه ي نشستن داد؛ مروان بن حکم و عمروبن عاص هم نزد او بودند. مروان لب به سخن گشود و گفت: اي اميرمؤمنان! آيا او را مي شناسيد؟ گفت: او کيست؟ مروان گفت: همان زني است که در جنگ صفّين دشمن را بر عليه ما ياري مي داد، و اوست که در شعر خود مي گفت:

«اي زيد! برخيز و برو از خانه ي ما شمشيري را که زير خاک پنهان کرده ايم بيرون آر و بياور».
«آن شمشير براي هر امر بزرگي ذخيره شده و امروزه زمانه آن را صحيح و سالم آشکار ساخته است».
عمروعاص گفت: و هموست اي اميرمؤمنان که در شعر خود مي گفت:

«آيا پسر هند را مالک خلافت مي داني؟ هرگز چنين نيست و آنچه او خواسته بسي دور از حقيقت است».
«نفس تو در خلوت تو را از روي گمراهي فريفته و آرزومند کرده است و عمروعاص و سعيد هم تو را گول زده اند».
«پس بدبختانه و شانس ناآورده بازگرد، زيرا که هماي سعادت بر سر علي نشسته است».
سعيد گفت: و هموست اي اميرمؤمنان که در شعر خود مي گفت:

«آرزو داشتم بميرم و يک سخنگوي از بني اميه را بر بالاي منبر نبينم».
«ولي خداوند اجل مرا به تأخير انداخت و عمر من دراز شد تا از زمانه عجايبي ديدم».
«هر روز سخنران آنها را مي بينم که در ميان جميعت به آل احمد بد مي گويد و سرزنش مي کند».
سپس ساکت شدند. بکاره گفت: اي اميرمؤمنان! سگهاي دربارت پارس کردند و عوعوکنان زوزه کشيدند، ولي عصاي من کوتاه و صدايم شکسته و چشمم نابيناست که بتوانم آنها را از خود برانم، و به خدا سوگند من گوينده ي همين اشعاري هستم که گفتند و هرگز تکذيب نمي کنم، تو نيز هر چه خواهي بکن که ديگر زندگي پس از اميرمؤمنان (علي) صفايي ندارد.
معاويه گفت: هيچ چيز از مقام تو نمي کاهد. حاجت خود را بگو که روا خواهد شد.

آنگاه حوايج او را برآورد و به شهر خود بازگرداند.

امام علی اززبان یاران، ص11 و 12

[چون عدی بن حاتم برمعاویه]داخل شد معاويه گفت: روزگار از ياد علي بن ابي طالب (ع) چه به جاي گذارده؟

عدي گفت: مگر جز ياد علي (ع) چيز ديگري را هم رعايت کرده است؟

معاويه گفت: او را چگونه دوست داري؟

عدي آهي از دل برکشيد و گفت: به خدا سوگند دوستي ام دوستي تازه اي است که هيچ گاه کهنه نمي شود و در سويداي دلم ريشه کرده و تا روز معاد باقي است. سينه ام سرشار از عشق اوست؛ به طري که سراسر اندامم را فرا گرفته و انديشه ام را اشغال نموده است.
هواداران بني اميه به معاويه گفتند: اي اميرمؤمنان! عدي پس از جنگ صفّين خوار و ذليل گشته است. عدي- رحمة الله- گريست و اشعاري بگفت که ترجمه اش اين است:

«معاويه پسر هند با من مجادله مي کند، ولي راهي به هدف خود نمي يابد».
«مرا ياد ابوالحسن علي مي اندازد، در حالي که اندوه بزرگي از فراق او به دل دارم».
«من پاسخ سختي براي او دارم، البته پاسخ اندک من براي امثال او کافي است».
«وليد و عَمْرو گويند: عدي پس از جنگ صفّين خوار و ذليل گشته است».
«گويم: راست مي گوييد: ارکان وجودم شکسته و آنان که در پناهشان بر دشمن حمله مي بردم از من مفارقت جسته اند».
«زودا که هواداران پسر هند زيان بينند و هواداران پيامبر (ص) سود برند و رستگار گردند».

علی از زبان یاران، ص4

 [هنگامی که عمروبن حمق خزاعي  از یاران امام علی علیه السلام برمعاویه لعنة الله علیه داخل شد] معاويه گفت: اي ابا خزاعه! سر از فرمان برتافتي و شمشير بر روي ما کشيدي، و ستمت را به ما پيشکش نمودي، اِعراض را طولاني کردي و اَعراض را ناسزا گفتي، و نادانيت که بايد از آن مي پرهيختي تو را فرو افکند؛ آيا کار خدا را با رفيقت (علي) چگونه ديدي؟
عمرو چندان گريست که به رو بر زمين افتاد. مأمور او را بلند کرد. عمرو گفت: اي معاويه! پدر و مادرم فداي آن کس که از او به زشتي ياد کردي و از مقام او کاستي. به خدا سوگند او به حکم خدا دانا، در طاعت خدا کوشا، در خشم خدا محدود، در دنياي فاني زاهد و به سراي باقي راغب بود. منکَر و بزرگ منشي از خود بروز نداد و به آنچه موجب خشنودي خدا بود عمل مي کرد…. فقدان او ما را از هم پاشيده و پس از او آرزوي مرگ داريم.

امام علی اززبان یاران،ص3