ديگر بسي مخور كه هر آنكس كه سير خورد
اعضاش  جمله  گرسنه  گردند و  بي قرار

تو خود نشسته تا كه كي آيد پديد شب
چون شمع جان خويش بسوزي زانتظار

تا خانمان بسازي ازغايت  شره
گويي دو چشم تو شود از هر سويي چهار

چندان خوري كه دم نتواني زد از گلو
ور دم زني برآورد آن دم ز تو دمار

اين روزه نيست گر شرف روزه بايدت
بيرون شوي زتويي تو بر مثال مار

يارب به حق طاعت پاكان پاكدل
يارب به حق روزه مردان روزگار

كز هر چه ديده ايي تو زعطار ناپسند
كان را نبوده ايي تو به وجهي پسندگار

عفوش كن و ببخش كه داني كه لايق ست
با جرم آفريده كرم ز آفريدگار”

عطار نيشابوري