اين روايت از طريق يعلی بن مره عامری با سند صحيح در منابع برادران اهل سنت آمده است. متن اين رو ايت با اين سند معتبر در كتاب «المصنف» ابن ابی شيبه استاد بخاری اين چنين آمده است:

حَدَّثَنَا عَفَّانُ، قَالَ: حَدَّثَنَا وُهَيْبٌ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ سَعِيدِ بْنِ أَبِي رَاشِدٍ، عَنْ يَعْلَي الْعَامِرِيِّ، أَنَّهُ خَرَجَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ إلَي طَعَامٍ دَعُوا لَهُ، فَإِذَا حُسَيْنٌ يَلْعَبُ مَعَ الْغِلْمَانِ فِي الطَّرِيقِ، فَاسْتقبَلَ أَمَامَ الْقَوْمِ ثُمَّ بَسَطَ يَدَهُ وَطَفِقَ الصَّبِيُّ يَفرُّ هَاهُنَا مَرَّةً وَهَاهُنَا، وَجَعَلَ رَسُولُ اللَّهِ يُضَاحِكُهُ حَتَّي أَخَذَهُ رَسُولُ اللَّهِ فَجَعَلَ إحْدَي يَدَيْهِ تَحْتَ ذَقَنِهِ وَالْأُخْرَي تَحْتَ قَفَاهُ، ثُمَّ أَقْنَعَ رَأْسَهُ رَسُولُ اللَّهِ فَوَضَعَ فَاهُ عَلَي فِيهِ، فَقَبَّلَهُ، فَقَالَ: حُسَيْنٌ مِنِّي وَأَنَا مِنْ حُسَيْنٍ، أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْنًا، حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ.

يعلي بن مره عامري مي گويد: همراه رسول خدا به مهماني كه دعوت شده، بود خارج شدم. حسين عليه السلام همراه كودكان در ميان راه بازي مي كرد. رسول خدا جلوي آنها ايستاد و دست خود را گشود؛ اما اين كودك (امام حسين) از اين طرف به آن طرف فرار مي كرد و رسول خدا او را به خنده مي آورد. تا اين كه حضرت او را گرفت يك دستش را زير چانه و دست ديگر را در پيشت گردنش قرار داد سپس سرش را بالا گرفت و دهانش را به دهان حسين گذاشت و او را بوسيد. پس از آن فرمود: حسين از من است و من از حسينم، خداوند دوست بدارد كسي را كه حسين را دوست بدارد. حسين نوه اي از نوادگان است.

مصنف ابن أبي شيبة، ج 6، ص 380

حکم روایت :حسن