امام صادق علیه السلام  درمورد علت اینکه عده ای از برخی اعضاءمحروم اند اینگونه بیان می فرمایند:
اى مفضّل! در حال كسى كه از داشتن ديده محروم است، انديشه كن. بنگر كه چگونه در كارش نارسايى پديد مى‏ آيد. اين شخص قدمگاهش را نمى ‏شناسد، مقابلش را نمى ‏بيند، رنگها را از هم باز نمى ‏شناسد، زشت و زيبا را تفاوت نمى ‏دهد. اگر ناگاه بر گودالى مشرف شود آن را نمى ‏بيند، اگر دشمنى به او هجوم برد نمى‏ شناسدش. بدرستى توان كتابت و تجارت و صياغت (زرگرى، ريخته‏ گرى) ندارد. تا جايى كه اگر از ذهن و انديشه برخوردار نباشد همانند يك سنگ در حال سقوط است.
همچنين كسى كه نمى ‏شنود، نارسايى بسيار در كارش پديد مى ‏آيد. روح و لذت مخاطبه (گفت و شنود) و محاوره را از دست مى‏ دهد، از نغمه‏ هاى دلربا و الحان راحت افزا محروم است، براى مردم گفتگو با او بسيار دشوار و ملال‏آور مى ‏شود. مانند يك غايب و مرده بدرستى از اخبار مردم ديگر آگاه نمى ‏شود در حالى كه همه چيز را مشاهده مى ‏كند و زنده است.
امّا اگر عقل و انديشه نداشته باشد، به حيوان مى ‏ماند و چه بسا بسيارى از مصالح حيوانات را نداند و نتواند [؛ زيرا حيوانات از سر غريزه كارهاى شگفتى مى‏كنند].
آيا نمى‏ بينى كه چگونه براى انسان اعضا، عقل و ديگر ويژگيها آفريده شد تا با نبود و يا ناقص بودن آنها دشوارى در كارش رخ ندهد و آفرينش او تمام و كامل باشد. چرا چنين شد؟ آيا اين جز بيانگر خلقتى حكيمانه و عالمانه است؟
مفضّل مى ‏گويد: عرض كردم: پس از چه روى برخى از مردم شمارى از اين اعضا را ندارند و به خاطر آن در دشواريهايى كه فرموديد مى ‏افتند؟
فرمود: اين امر گاه براى آن است كه شخص مبتلا، تأديب شود و نيز ديگران از آن، درس عبرت بگيرند. چنان كه گاه پادشاهان مردم را به خاطر اين اهداف تأديب مى ‏كنند. بى ‏شك اين اعمال آنان، گاه پسنديده و تدبيرى نيكوست.
همچنين كسانى كه دچار اين بلاها مى ‏شوند اگر [بى ‏شكيب نباشند و] خداى را سپاس گويند و به درگاهش انابه كنند، پس از مرگ از پاداش عظيم و بسيار بهره‏ مند مى ‏گردند تا جايى كه اگر پس از مرگ اختيار داشته باشند چنين مى‏ خواهند كه بار ديگر در بلاها درافتند و از پاداش و اجر الهى سود ببرند.

شگفتيهاى آفرينش( ترجمه توحيد مفضل)  مفضل بن عمر- ميرزايى، نجف على‏،ص 57