چرا گاهی حاجت روا نمی شویم؟؟؟  

خیلی از افراد این سوال برایشان مطرح می شود که چرا با اين كه حضرت رضا (علیه السلام) ما را دعوت می نمايد ولي حاجتهايمان روانمی شود؟

   برکسی پوشیده نیست که امام و حجت الهي، هدايتگر مومنان است به طرف خداوند و بيان كننده فرامين خداوند به مؤمنان. خداوند امامان را قرار داده است كه به وسيله آن ها ما به وجود افدسش راه پيدا كنيم و قرب او را بجوئيم.
   اگرچه ائمه كريم اند و از جمله الطاف كريم ياري رساندن به نيازمند است، اما اينكه ما فكر كنيم رابطه ما با امام بايد بر اساس رفع نيازهايمان باشد، صحيح نيست و علاوه بر اين اجابت خداوند و عنايت ائمه عليه السلام به معني رفع حاجت نيست، چرا كه چه بسا به قول قرآن خداوند چيز هايي را براي ما بپسندد و برايمان خوب بداند كه ما از آن ها كراهت داريم و احساس تنفر و بدي مي كنيم.
   مومن چيزي را به خدا تكليف نمي كند و به همين كه خواسته اش را با امامش در ميان گذاشته كفايت مي كند و اصرار و لجاجت نمي كند. چه بسيار حاجت هاي روا نشده اي كه براي درخواست كننده اش هزار هزار بهتر از روا شدن باشد و ائمه خوبتر را براي ما مي پسندند.
    يك بار حاجتمندي پيش رسول خدا (صلی الله علیه واله) و براي رفع نيازش طلب چيزي كرد و درهم و ديناري خواست. رسول خدا به او فرمود «دعا كنم خدا تو را غني سازد». او راضي نشد و گفت من اكنون به درهم و دينار احتياج بيشتري دارم تا به غني شدن. رسول خدا او را بيش از خواسته اش پولي بخشيدند و چون رفت به يارانشان فرمودند: «من براي او بيشتري را مي خواستم اما او به كم ناچيزي قناعت كرد».

آري عزيز! رفاقت با خداوند و دوستي با ائمه به اين است كه ما از حاجتمان با آن ها سخن گفته ايم و نحوه اجابتش را بايد به آنها بسپاريم كه از ما به ما مهربان ترند و خوبي ما را بهتر مي شناسند.