با توجه به عالم گسترده مجازی این سوال مطرح می شودکه:  آیا ورود دین به فضای مجازی  کار درستی است؟ آیا دین جایگاهی در فضای مجازی دارد ؟ محدودۀ آن تا کجاست؟

   در پاسخ باید گفت: اگررویکرد ما به فضای مجازی رویکردی ابزاری باشد می‌ توان گفت که این فضا نیز مانند تلویزیون و سینما آمده تا بخشی از بازنمایی امر واقعی در مقابل امر مجازی را انجام دهد. ولی فضای مجازی آن قدر بزرگ شده که الان فضای دوم زندگی محسوب می‌ شود یعنی ما با دو فضایی شدن زندگی، شغل و حرفه مواجه شده‌ ایم که به موازات امر فیزیک، همه عرصه‌ ها تبدیل به امر مجازی شده است.

   به عنوان مثال ما پزشکی مجازی داریم، جراحی مجازی داریم، آموزش مجازی داریم، سرگرمی‌ های مجازی داریم تمام مقوله‌ های مربوط به حرف و دانش در این محیط بازتولید شده است بنابراین این یک نوع فضای زندگی است حال پرسش این است که آیا دین می‌ تواند در این فضا قرار بگیرد؟

   باید گفت که دین آمده برای زندگی کردن، چه در فضای واقعی و چه در فضای مجازی‌، منتهای مراتب پیش شرط‌ ها، محدودیت‌ ها و قواعد خاص خود را دارد. همه چیز قابل مجازی سازی نیست ،مثلا نماز جماعت را نمی‌ توان مجازی سازی کرد. چرا که نماز یک تعینی دارد که حتما باید در عالم واقع انجام شود، اتوماسیون در آن راه ندارد.

خداوند یک شرایط خاصی را برای نماز جماعت معین کرده و باید طبق آن خوانده شود.

    بنابراین همه امور دینی قابل مجازی شدن نیست.