اگر خداي ناکرده عقيده انسان صالح نباشد، حتی اگر عمل فرد هم عمل صالحی باشد باز باعث تقویت آن عقيدۀ فاسد خواهد شد.

بعنوان مثال ممکن است کسي اهل نماز و روزه باشد، اهل خير و صلاح و فلاح باشد ولي چون عقيده‌اش عقیدۀ فاسدی است همين کارهاي خير به صورت آب زلال به پاي ريشهٴ فاسد مي‌رود! مگر منافقين نماز نمي‌خواندند، مگر خوارج اهل عبادت نبودند؟ اين عبادت مثل آب شفاف و زلالي است که به پاي بوته حنظل مي‌ريزد لذا اگر ريشه فاسد بود همين عمل صالح به منزله آب زلال و فراوان است که آن ميوه را تلخ‌تر مي‌کند.

بنابراین انسان برای رستگارشدن در دنیا وآخرت  باید دارای سلامت عقیده شود وبرای برخورداری از عقیده سالم و صالح و تقویت آن، عمل صالح لازم است.

ازسخنان اخلاقی  حضرت ایت الله جوادی املی

برجسته ترین دعای یک امت اسلامی این است که:

«وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلًّا لِّلَّذِينَ آمَنُوا»؛

«و کينه کسانی را که ايمان آورده‌اند، در دل ما جای مده».    

یک امت اسلامی از خدای سبحان می‌خواهد ما یک دست باشیم کینه کسی را نداشته باشیم و بر فرض اگر اختلافی هم باشد قابل حل است اینطور نیست که ما خودمان را مبتلا کنیم به کینه که ده‌ها خطر را به همراه دارد، نه خاطرات سالمی برای انسان می‌گذارد نه وقت سالمی و نه آرامش خاطری برای خانواده می‌گذارد. این عدم کینه همان چیزی است که خداوند به بهشتیان می‌دهد. به هر حال در درون بهشتیان ممکن است قبل از ورود به بهشت غل و کینه‌ای باشد اما خداوند اینها را با این کینه وارد بهشت نمی‌کند بلکه اول یک شستشویی در درون این‌ها ایجاد می‌کند یک درمان قلبی می‌کند و این قلب‌ها را تطهیر می‌کند که هیچ‌کس به یاد کینه‌ دیگری نباشد و همه اینها را از یاد بهشتیان می‌برد. همین معنا یعنی هماهنگی و عدم وجود کینه که بهشتیان در بهشت وجود دارد را مردان مؤمن از خدا طلب می‌کنند تا هماهنگ با نظام هستی و بهشتیان باشند. 

تفسیرسوره زمر، حضرت ایت الله جوادی املی

  از سعد بن عبدالله روايت شده است که حضرت قائم عليه السلام درباره تأويل « کـهـيـعـص » پرسيدم.   حضرت فرمود: اين حروف از خبرهای غيبی است که خداوند بنده اش زکريا را بر آن آگاه ساخت. آن گاه داستان آن را براي محمد صلي الله و عليه و آله و سلم بيان کرده است، و داستان آن از اين قرار است که :

زکريا از پروردگارش درخواست نمود که وی را بر نامهای پنج تن « پيامبر و اهل بيتش » آگاه سازد پس جبرئيل بر او فرود آمد و نام پنج تن را بر وی تعليم داد. زکريا هرگاه ياد و ذکری از محمد و علی و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام می کرد، ناراحتی و اندوهش برطرف مي شد و هرگاه متذکر نام حسين عليه السلام می شد اشک چشمانش را می گرفت و نفسش به شماره می افتاد. روزی گفت: خدايا، چرا هرگاه چهار تن از آنها را ياد مي کنم به وسيله نامهايشان از اندوه تسلای خاطر مي يابم و هرگاه حسين را ياد مي کنم اشک در چشمانم حلقه مي زند و آه از دلم بلند مي شود؟ خداي تبارک و تعالي وي را از داستان کربلا آگاه ساخت و فرمود: « کـهـيـعـص »  پس: « کـا ف » نشان کربلاست و  « هـا » نشان هلاکت عترت پاک او  و « يا » نشان يزيد، کسي که در حق حسين ظلم کرد و « عيـن » نشان عطش است و « صـا د » نشان صبر حسين عليه السلام است.

چون زکريا عليه السلام قصه کربلا را شنيد، سه روز از مسجد خارج نشد و با مردم نيز ملاقات نکرد و در اين مدت در گريه و سوگواری بسر برد و اين چنين مرثيه مي خواند:

خدايا، آيا بهترين خلقت را به فرزندش سوگوار مي سازي. خداي من، آيا اين مصيبت بزرگ را بر آستان او فرود مي آوري؟ خدای من، آيا بر قامت علی و فاطمه لباس مصيبت می پوشانی؟ آيا اندازه اين مصيبت را بر درگاه آنان وارد مي سازي؟

پس از آن مي گفت: خدايا، به من فرزندي عطا کن که در پيري مايه چشم روشني من باشد. و چون اين فرزند را به من عطا کردي مرا ديوانه محبتش بگردان، آن گاه مرا در مصيبتش سوگوار کن همان گونه که محمد، حبيب خودت را به فرزندش سوگوار کردي.

پس خداوند يحيي را به او عنايت کرد و او را در غم مصيبت « يحيي » سوگوار ساخت. و مدت حمل يحيي 6 ماه بود، همانند حسين عليه السلام.

منبع

* بحارالانوار، ج 44، ص 223، حديث 1

 احتجاح، ص 239.

اعوذبالله من الشیطان الرجیم    

وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَى آدَمَ مِن قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا    

 پيش از اين، از آدم پيمان گرفته بوديم اما او فراموش كرد و عزم استوارى براى او نيافتيم!

 از امام صادق عليه السلام روايت شده است که حضرت درباره قول خدای تعالی: « و لقد عهدنا الي ادم من قبل فَنَسيَ » فرموده است:

يعنی پيش از اين از آدم در مورد کلماتی درباره محمد و علي و فاطمه و حسن و حسين و امامان از نسل او عهد و پيمانی گرفته بوديم، اما او فراموش کرد.

منبع

* بحارالانوار، ج 24، ص 176، حديث 7      

* بصائر الدرجات، ص 21

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

يَا زَكَرِيَّا إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلَامٍ اسْمُهُ يَحْيَى لَمْ نَجْعَل لَّهُ مِن قَبْلُ سَمِيًّا(مریم/7)

اى زكريا! ما تو را به فرزندى بشارت مى‏دهيم كه نامش «يحيى‏» است و پيش از اين،همنامی برای او قرار نداده‏ ايم!

تفسير

امام صادق عليه‌السلام فرمود: ما از قبل برای او همنامی قرار نداديم، حسين‌بن‌علی و يحيي‌بن زکريا علیهما السلام است که از قبل همنامی نداشتند و آسمان فقط بر آن دو چهل روز گريست.گفته شد: گريستنش چگونه بود؟

فرمود: به سرخی طلوع ميیکرد و به سرخی نيز غروب مي نمود. وکشنده حسین علیه السلام ولدالزنا بود وکشنده یحیی بن زکریا ولد الزنا.

منبع:مجمع البیان امین الاسلام،مرحوم طبرسی رحمه الله

آيه ود

( الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا )« سوره مبارکه مریم/ 96»

خداي رحمان کساني را که ايمان آورده اند و کارهاي شايسته کرده اند, محبوب همه گرداند.

تفسیر: * محبت على ( عليه السلام ) در دلهاى مؤ منان در بسيارى از كتب حديث و تفسير اهل تسنن (علاوه بر شيعه ) روايات متعددى در شان نزول آيه (ان الذين آمنوا و عملوا الصالحات سيجعل لهم الرحمن ودا) از پيامبر اكرم (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) نقل شده است كه نشان مى دهد نخستين بار اين آيه در مورد على ( عليه السلام ) نازل گرديده است ، از جمله ((علامه زمخشرى )) در كشاف و ((سبط ابن الجوزى )) در تذكره و ((گنجى شافعى )) و ((قرطبى )) در تفسير مشهورش و ((محب الدين طبرى )) در ذخائر العقبى و ((نيشابورى )) در تفسير معروف خود، و ((ابن صباغ مالكى )) در فصول المهمه و ((سيوطى )) در در المنثور و ((هيثمى )) در صواعق المحرقه ، و ((آلوسى )) در روح المعانى را ميتوان نام برد از جمله :

الف- ثعلبى در تفسير خود از ((براء بن عازب )) چنين نقل مى كند: رسولخدا (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) به على ( عليه السلام ) فرمود: قل اللهم اجعل لى عندك عهدا، و اجعل لى فى قلوب المؤ منين مودة ، فانزل الله تعالى : ان الذين آمنوا و عملوا الصالحات سيجعل لهم الرحمن ودا: ((بگو خداوندا! براى من عهدى نزد خودت قرار ده ، و در دلهاى مؤ منان مودت مرا بيفكن ، در اين هنگام ، آيه ان الذين آمنوا… نازل گرديد)). عين همين عبارت يا با كمى اختلاف در بسيارى از كتب ديگر آمده است .

ب -در بسيارى از كتب اسلامى اين معنى از ابن عباس نقل شده كه مى گويد: نزلت فى على بن ابى طالب ان الذين آمنوا و عملوا الصالحات سيجعل لهم الرحمن ودا قال محبة فى قلوب المؤ منين ، يعنى : آيه ان الذين آمنوا… در باره على بن ابى طالب ( عليه السلام ) نازل گرديده ، و معنى آن اين است خدا محبت او را در دلهاى مؤ منان قرار مى دهد.))

ج - در كتاب ((صواعق )) از محمد بن حنفيه در تفسير اين آيه چنين نقل مى كند: لا يبقى مؤ من الا و فى قلبه ود لعلى و لاهلبيته : ((هيچ فرد با ايمانى پيدا نمى شود مگر اينكه در درون قلبش ، محبت على و خاندان او است )).

د- شايد به همين دليل در روايت صحيح و معتبر از خود امير مؤ منان على ( عليه السلام ) چنين نقل شده : لو ضربت خيشوم المؤ من بسيفى هذا على ان يبغضنى ما ابغضنى و لو صببت الدنيا بجماتها على المنافق على ان يحبنى ما احبنى و ذلك انه قضى فانقضى على لسان النبى الامى انه قال لا يبغضك مؤ من و لا يحبك منافق : ((اگر با اين شمشيرم بر بينى مؤ من بزنم كه مرا دشمن دارد هرگز دشمن نخواهد داشت ، و اگر تمام دنيا (و نعمتهايش ) را در كام منافق فرو ريزم كه مرا دوست دارد، دوست نخواهد داشت ، اين به خاطر آنست كه پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) به صورت يك حكم قاطع به من فرموده است : اى على ! هيچ مؤ منى تو را دشمن نخواهد داشت و هيچ منافقى محبت تو را در دل نخواهد گرفت !))

ه - در حديثى از امام صادق ( عليه السلام ) ميخوانيم : كه پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) در آخر نماز خود با صداى بلند به طورى كه مردم ميشنيدند در حق امير مؤ منان على ( عليه السلام ) چنين دعا ميكرد: اللهم هب لعلى المودة فى صدور المؤ منين ، و الهيبة و العظمة فى صدور المنافقين فانزل الله ان الذين آمنوا… ((خداوندا! محبت على ( عليه السلام ) را در دلهاى مؤ منان بيفكن ، و همچنين هيبت و عظمت او را در دلهاى منافقان ، در اين هنگام آيه فوق و آيه بعد از آن نازل شد)).

به هر حال همانگونه كه در تفسير آيات فوق گفتيم ، نزول اين آيه در مورد على ( عليه السلام ) به عنوان يك نمونه اتم و اكمل است و مانع از تعميم مفهوم آن در مورد همه مؤ منان با سلسله مراتب ، نخواهد بود.

پروردگارا! قلب ما را به نور ايمان ، و تمام وجود ما را به نور عمل صالح روشن فرما، ما را دوستدار مؤ منان و صالحان ، مخصوصا امام المتقين امير مؤ منان على ( عليه السلام ) بدار، و محبت ما را نيز در دلهاى همه مؤ منان بيفكن . بار الها! جامعه بزرگ اسلامى ما كه با داشتن اين همه نفرات و امكانات وسيع مادى و معنوى در چنگال دشمنان گرفتار، و به خاطر پراكندگى و تفرقه صفوف ، ضعيف و ناتوان شده است در گرد مشعل ايمان و عمل صالح جمع بفرما. خداوندا همانگونه كه گردنكشان و جباران پيشين را چنان هلاك و محو و نابود كردى كه كوچكترين صدائى از آنها به گوش نمى رسد، ابرقدرتهاى جبار زمان ما را نيز نابود كن ، شر آنها را از سر مستضعفان كوتاه فرما و قيام مؤ منان را بر ضد اين مستكبران به پيروزى نهائى برسان .