ترس در قرآن با وازه های مختلفی ذکرگردیده است .« خوف» و« خشيت» و «وجل» و «رهبت» و «هيبت».

خوف براى گنهكاران و خشيت براى عالمان و وجل براى فروتنان و رهبت براى عابدان و هيبت براى عارفان.

• خوف از براى گناهان است، خداوند مى‌فرمايد: «هر كس از مقام پروردگارش بترسد، دو بهشت دارد.» «الرحمن/46»
• و خشيت براى آن است كه خود را اهل تقصير مى‌بيند، خداوند مى‌فرمايد: «همانا در ميان بندگان خدا فقط دانشمندان از خدا مى‌ترسند.» «فاطر/28»
• و وجل به خاطر ترك خدمت است، خداوند مى‌فرمايد: «آنها كه وقتى خدا ياد شود دل‌هايشان مى‌ترسد» «انفال/2»
• و رهبت به جهت احساس كوتاهى است، خداوند مى‌فرمايد: «و ما را از روى رغبت و ترس مى‌خوانند.» «انبیاء/90»
• و هيبت به خاطر شهود حق به هنگام كشف اسرار عارفان است، خداوند مى‌فرمايد: «و خداوند شما را از خود مى‌ترساند.» «آل عمران/27»

از پيامبر خدا (ص) روايت شده كه وقتى نماز مى‌خواند از ترس خدا از سينه‌اش صدايى چون صداى ديگ جوشان مى‌آمد.

اين حديث را ابو محمد عبد اللّه بن حامد به ما نقل كرده و سند آن را به بعضى از صالحان مى‌رساند.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری)  1، صفحه 411}