هر کدام از اهل بیت(ع) دارای ویژگی ها و صفات خاصی هستند اما شاید مهمترین ویژگی که در وجود نازنین امام رضا(ع) وجود داشت رافت و مهربانی ایشان بود به طوریکه آن حضرت را امام رئوف می نامند و این صفت تنها مختص به امام رضا(ع) است؛ رئوف به معنای کسی ست که به قدری مهربان است حتی سابقه اخم و بدی دیگران را از ذهن خود پاک می کند.

در روایتی آمده است هنگامی که امام رضا(ع) به سمت مرو می آمدند بعد از نیشابور به کاروانسرایی رسیدند و کاروان متوقف شد و براساس دستور مامون، ماموران اجازه ارتباط گیری مردم با امام را نمی دادند تا جایی که یک شب پیرمرد روستایی به بهانه اصلاح صورت امام آمده بود که آن حضرت را ببیند و امام رخصت داد و پیرمرد هنگام کار با امام رضا(ع) از اشتیاق دیدن آن حضرت صحبت می کرد که یک لحظه به ذهنش رسید که ای کاش از امام تقاضای اجرت می کردم و همان لحظه امام رضا (ع) فرمود: از ما اجرت می خواهی، به این سنگ نگاه کن که یک مرتبه سنگ تبدیل به طلا شد، پیرمرد گفت ای امام رئوف،

من اجرت دنیوی نمی خواهم من صباحی بیش زنده نیستم چرا که عمر خود را گذرانده ام، من پیراهنی از شما می خواهم که با آن نماز خوانده اید و عبادت خدا را کرده اید تا کفنم باشد و خداوند به واسطه آن عذاب و فشار قبر را از من بردارد.

امام رضا(ع) دستور دادند که یکی از لباس هایشان را به پیرمرد بدهند، هنگام خروج پیرمرد بدون نگاه به سنگ طلا، لباس را برداشت که آن حضرت فرمود سنگ طلایت را نیز بردار ما آنچه را که دادیم پس نمی گیریم؛ در آن لحظه پیرمرد به ذهنش رسید تا درخواست دیگری داشته باشد پس گفت: ای مولا، من از سکرات موت می ترسم و بزرگواری کنید و لحظه مرگ در کنار من باشید که امام پذیرفتند.

مدت ها از این ماجرا گذشت که روزی اطرافیان امام دیدند حضرت رضا(ع) سه مرتبه فرمود: لبیک و بعد از آن هرچه به دنبال آن حضرت گشتند ایشان را نیافتند تا اینکه آن حضرت آمد و ماجرای پیرمرد سلمانی را تعریف کرد؛ بنابراین وفای به عهد و تعهد به قول و قرارها یکی از ویژگی های بارز امام رضا (ع) است که ما نیز به عنوان پیروان آن حضرت باید به عهدهایمان وفادار باشیم.

از دیگر مصادیق رافت و مهربانی امام رضا(ع) حدیث معروفی است که ایشان فرمودند: هر کس با معرفت مرا زیارت کند من به هنگام سکرات موت، شب اول قبر و در هنگام محکمه قیامت به دیدارش خواهم آمد.