محبت به فرزندان امري دروني است كه خداوند آن را در دل والدين به وديعت نهاده است. اما آنچه در اين ميان مهم مي نمايد و آثار تربيتي در پي دارد ابراز آن است. اين امري اختياري است و والدين و مربيان مي توانند در پرتو آن زمينه تربيت صحيح را فراهم آورند.

چه بسيارند والديني كه در برابر فرزندان خود محبت فراوان دارند اما آن را ابراز نمي كنند در حالي كه محبت وقتي سازنده و تأثير گذار خواهد بود كه فرد مورد محبت از آن آگاهي يابد. امام حسين عليه السلام به عنوان الگوي تربيتي مطمئن و كامل محبت به فرزندان را از نيازهاي ضروري آنان دانسته، در قالبهاي گوناگون به ابراز آن مي پرداخت. گاه با در آغوش گرفتن و به سينه چسبانيدن خردسالان، زماني با بوسيدن آنان و گاه با به زبان آوردن كلمات شيرين و محبت آميز.

عبيداللّه بن عتبه چنين مي گويد:

«كنت عندالحسين بن علي عليهما السلام اذ دخل علي بن الحسين الاصغر فدعاه الحسين عليه السلام و ضمّه اليه ضمّاً و قبّل مابين عينيه ثم قال: بابي انت اطيب ريحُك و احسن خلقك…»(بحار، ج46، ص19)

«نزد حسين بن علي عليه السلام بودم كه علي بن حسين عليه السلام وارد شد. حسين عليه السلام (امام سجاد عليه السلام ) او را صدا زد، در آغوش گرفت و به سينه چسبانيد، ميان دو چشمش را بوسيد و سپس فرمود: پدرم به فدايت باد، چقدر خوشبو و زيبايي!»