از آنجا كه مصائب امام حسين (عليه السلام) از حدّ تصور انسان بيرون است، به هيچ وجه نمي توان حق اين مصيبت را ادا كرد و به همين خاطر است كه  سنّت شريف عزاداري نبايد متوقف شود و پايبندي به زيارت امام حسين (عليه السلام) نيز از جانب خاندان پاك وي زمينه اي را فراهم نموده، تا فاجعه عاشورا و درسهاي عظيم آن به باد فراموشي سپرده نشود.

     امام جعفر صادق (عليه السلام) نيز مي فرمايند: همانا آسمان چهل صبح خون گريست، و زمين چهل صبح گريست، و خورشيد چهل صبح با كسوف و به رنگ سرخ گريست…و فرشتگان نيز چهل صبح بر او (امام حسين) گريستند.(كامل الزيارات ابن قولويه ص81 )

علاّمه مجلسي در مناقب به نقل از شريف مرتضي مي گويد: سر امام حسين (عليه السلام) در اربعين، از شام به كربلا برگردانده شد و به بدنش ملحق گرديد. ( بحار الانوار علامه محمد باقر مجلسي  ج15/ 199.)

در حديثي از امام حسن عسكري روايت شده كه فرمود: علامات مؤمن پنچ چيز است: نمازهاي يوميه همراه با نوافل، زيارت اربعين در اربعين شهادت امام حسين عليه السلام، انگشتر به دست راست كردن كه سنّت پيامبر صلّي الله عليه و آله و اهل بيتش عليهم السلام است، و خاك آلود بودن پيشاني به خاطر سجده بر زمين، در خضوع و خشوع خداي تعالي و تضرّع به محضر قدسي او، و آشكار گفتن بسم الله الرّحمن الرّحيم كه در نماز واجب است بلند بر زبان جاري شود. (بحار الأنوار/ علامه مجلسي/ ج: 101/ ص: 106)

 و در روايتي، صفوان بن مهران مي گويد: مولايم امام صادق (عليه السلام) به من فرمود: زيارت اربعين را به هنگام بالا آمدن روز بخوان.(بحار الأنوار، علامه محمد باقر مجلسي، ج: 101، ص: 331)

اين علامت مؤمني است كه تسليم اوامر خداي تعالي در پيروي از اوليايش مي باشد، و در دوستي و مودّت با آنها پايبند است، خدايي كه به پيامبرش فرمود: (قل لا أسئلكم من أجر إلاّ المودّة في القربي)(شوري/ 23) و امام حسين (عليه السلام) از نزديكترين كسان رسول الله (صلّي الله عليه و آله و سلم) و از مصاديق آيه مودّت است.

اربعين، زنده نگه داشتن ياد او و همدردي با او، همراه با پيروي و اظهار عطوفت روحي و قلبي بر ماجراي كربلاي اوست.