بارالها! چگونه باور كنم نبودنش را وقتي كه محبت دستي نوازشگر در تار و پود وجودم ريشه مي دواند.

چگونه باور كنم سكوت درياي چشمهايم را وقتي كه قايق مهربانيش بي ناخدا در اوج آسمانها به پيش مي رود.

آدينه كه مي شود قاصدكهاي دلم را روانه آستان دوست مي كنم تا پيام آور حضور صدفي باشد كه يازده مروايد سبز را با خود به همراه دارد.

وقتی كسي نيست كه درد آشنايم باشد فرشته اي پيدا مي شود تا در خلوت شبهاي تار تسلي بخش خاطرم باشد.

هنوز ستاره اي بي نورم كه در انتظار شعاعي از خورشيد لحظه شماري مي كنم. كويري در انتظار آبم و حتي درياي اشكهايم كويرتف زده وجودم را سيراب نمي كند.

از ستارگان آسمان سراغ مي گيرم و چون پرنده اي عاشق گمگشته ام را درميان فرشتگان آسمان مي جويم. با من بگو چگونه از رويش ياس ها بگويم ، وقتي كه نرگسي هاي چشمم در انتظار آمدنت سوسو مي زنند.

هر شب با ياد تو به خواب مي روم و صبح در انتظار … مي دانم كه مي آيي و غبار غم و اندوه هزاران ساله را از قلبهاي خسته مان مي زدايي و اشكهاي زلالمان را از گونه هايمان برمي چيني.

مي آيی و ضريح گمشده ياسي كبود را نشانمان ميدهي و مسيح مريم را با خويش همراه مي سازي . مي آيي و صندوقچه موسي را برايمان مي گشايي و آنگاه در كنار كعبه عشاق سر بر آستان بندگي خدايي مي سايي كه آمدنت را به منتظران و مستضعفان جهان وعده داده بود.

مي آيی و در فراسوي نگاه منتظرمان، قلبهاي كوچك و اميدوارمان را به هم پيوند ميدهي و آن روز، روز شادی چشمهای منتظری است كه عاشقانه می گريند و به سويت بال و پر می گشايند

كوه رضوی
«رَضْوي» نخستين کوه از کوه هاي «تهامه»، در يک منزلي «ينبع» و هفت منزلي «مدينه» است. از اين کوه در روايات سخن به ميان آمده و از آنجا به عنوان جايگاه ارواح مؤمنان در عالم برزخ ياد شده است. در برخي ديگر از روايات، به عنوان محل زندگي حضرت مهدي عليه السلام در دوران غيبت نام برده شده است. شيخ طوسي با ذکر سند از عبدالاعلي نقل کرده است: «با امام صادق عليه السلام خارج شدم تا اينکه به «روحا» رسيديم. آن حضرت به کوه آن نگاه کرد و فرمود: اين کوه را که مي بيني کوهي است که به نام «رضوي» ناميده مي شود. از کوه هاي فارس است که چون ما را دوست مي داشت، خداوند به نزد ما آن را منتقل کرد و در آن از درخت هاي ميوه قرار داد. همانا براي صاحب الامر در آن دو غيبت است که يکي کوتاه و ديگري طولاني است».علاوه بر روايات، در فرازهايي از دعاي ندبه نيز چنين مي خوانيم: «اي کاش مي دانستم در کجا استقرار داري و در کدام سرزمين تو را بجويم؟ آيا در کوه رضوي هستي؟ يا غير آن…».

دانشنامه مهدوی

واژه «بقيه»؛ يعنی، باز مانده و پاينده و آنچه از چيزی باقی گذاشته شود و آن مصدری است که به جای اسم فاعل يا اسم مفعول به کار مي رود. ترکيب «بَقيّةُاللّه» در قرآن مجيد و روايات خاندان عصمت عليهم السلام آمده است.

در قرآن فقط يک بار در داستان حضرت شعيب آمده است که پس از آنکه قوم خود را از کم فروشي نهي مي کند، چنين فرمايد: «بَقيَّتُ اللّهِ خَيْرٌ لَکُمْ اِنْ کُنْتُمْ مُؤمِنينَ» [1] ؛ يعني، آنچه را که خداوند [در ازاي چشم پوشي از منافع نامشروع دنيوي] برايتان باقي مي گذارد، براي شما بهتر است.

   در اين آيه هر چند مخاطب قوم شعيب هستند و منظور از «بَقيَّةُاللّه» سود و سرمايه حلال و يا پاداش الهي است؛ ولي هر موجود نافع که از طرف خداوند براي بشر باقي مانده و مايه خير و سعادت او گردد، «بقيّةاللّه» محسوب مي شود. تمام پيامبران الهي و پيشوايان بزرگ «بَقيّةُاللّه»اند. تمام رهبران راستين که پس از مبارزه با يک دشمن سرسخت براي يک قوم و ملت باقي مي ماند، از اين نظر «بقيّةاللّه»اند…

   از آنجا که مهدی موعودعليه السلام آخرين پيشوا و بزرگ ترين رهبر انقلابي پس از قيام پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله است، يکي از روشن ترين مصاديق «بَقيَّةُاللّه» می باشد و از ديگران به اين لقب شايسته تر است؛ بخصوص که تنها باقيمانده بعد از پيامبرصلي الله عليه وآله و امامان عليهم السلام است. در روايات و ادعيه و زيارات متعددي، ائمه اطهارعليهم السلام به عنوان «بقيةاللّه» توصيف شده اند که براي نمونه به برخي از آنها اشاره مي شود:

*** يک بار به دستور هشام بن عبدالملک امام باقرعليه السلام را به شام بردند، موقع مراجعت به مدينه هشام فرمان داد بازارها را بر روي آن حضرت و همراهانش ببندند و از خوراک و آشاميدني محروم باشند. چون به شهر مدينه رسيدند، مردم درِ شهر را بر رويشان بستند و اصحاب آن حضرت از جهت کمبود آب و غذا به زحمت افتادند و به آن بزرگوار شکايت بردند. امام باقرعليه السلام به بالاي کوهي که مشرِف به شهر بود رفت و با صداي بلند فرمود: «اي اهل شهري که مردمانش ستم گرند! به خداوند سوگند من بقيةاللّه هستم. خداوند فرمود: بقيةاللّه برايتان بهتر است اگر ايمان داريد». [2] .

*** در «زيارت جامعه کبيره» آمده است: «اَلسَّلامُ عَلَي الاَئِمَةِ… وَ بَقيَّةِ اللَّهِ…»؛ «سلام بر امامان که… بقيةاللّه هستند». [3] .

*** در دعاي ندبه مي خوانيم: «أيْنَ بَقِيَّةُاللَّهِ الَتي لاتَخْلُو مِنَ العِتْرَةِ الهادِيَةِ…»؛ «کجاست آن بقيةاللّه که از عترت هدايتگر بيرون نيست». [4] .

*** در حديثي آمده است: مردي از امام صادق عليه السلام پرسيد: آيا بر امام قائم عليه السلام مي توان با عنوان «اميرمؤمنان» سلام کرد؟ فرمود: «لا ذاکَ اِسْمٌ سَمَّي اللّهُ بِهِ اَميرَالمؤمِنينَ لَمْ يُسَمَّ بِهِ اَحَدٌ قَبْلَهُ وَلا يَتَسَمَّي بِهِ بَعْدَهُ اِلاّ کافِرٌ قُلتُ جُعِلْتُ فِداکَ کَيْفَ يُسَلِّمُ عَليهِ؟ قالَ: يَقُولُونَ السَّلامُ عَلَيکَ يا بَقيَّةَ اللَّهِ ثُمَّ قَرَأ بَقيَّتُ اللهِ خَيرٌ لَکُم اِنْ کنتُم مُؤمنين»؛ «خير، خداوند اين نام را به حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام اختصاص داده است. پيش از او کسي اين نام بر خود ننهاده و پس از او نيز - مگرکافر - اين نام به خود نبندد. راوي گويد: پرسيدم: فدايت گردم پس چگونه بر او سلام کنند؟ فرمود: مي گويند: سلام بر تو اي بقيةاللّه». [5] .

*** و از امام باقرعليه السلام روايت است که فرمود: «نخستين سخن حضرت مهدی عليه السلام بعد از ظهور اين آيه است که مي خواند: بقيةاللّه برايتان بهتر است اگر ايمان داريد. آن گاه مي فرمايد: منم بقيةاللّه و حجّت و خليفه او در ميان شما. در آن زمان هر کس بر آن جناب سلام کند، مي گويد: السَّلامُ عَلَيْکَ يا بَقيَّةَاللّهِ فِي اَرْضِهِ». [6] .

*** در روايت است وقتي احمدبن اسحاق بن سعد اشعري محضر امام عسکري عليه السلام شرفياب شد، درباره جانشين آن حضرت سؤال کرد؛ حضرتش کودکي خردسال همچون قرص ماه به او نشان داد. احمدبن اسحاق پرسيد: آيا نشانه اي هست تا قلبم اطمينان يابد؟ آن کودک زبان گشود و با زبان عربي فصيح چنين فرمود: «اَنَا بَقِيَّةُ اللّهِ فِي اَرْضِهِ وَالمُنْتَقِمُ مِنْ اَعْدائِهِ فَلا تَطْلُبْ اَثَراً بَعْدَ عَيْنٍ يا اَحْمَدَبنَ اِسْحاقَ» [7] ؛ «من بقيةالله بر روي زمين هستم و من منتقم از دشمنان اويم. اي احمدبن اسحاق! بعداز ديدن اثري طلب نکن».

 1- هود(11)،آيه 86.

2- الکافي، ج 1، ص 471، ح 5.

3-شيخ صدوق، من لايحضره الفقيه، ج 2، ص 609.

4-سيد بن طاووس، الاقبال، ص 297.

5- الکافي، ج 1، ص 411، ح 2؛  تفسير عياشي، ج 1، ص 276.

6- کمال الدين و تمام النعمة، ج 1، ص 330، ح 16.

7-همان، ج 2، ص 384، ح 1.

قائم هنگامي که حضرت قائم (عج) قيام کنند، جهان دگرگون خواهد شد، و از مسير اين دگرگوني و تحوّل آثار و نتايجي باقي خواهد ماند که ثمره ي دلنشين آن کام همگان را شيرين خواهد کرد. از جمله ثمرات آن، مي توان به اين موارد اشاره کرد:

* جهان بافروغ جمال آرايش منوّر گردد.

* ثروت به طور مساوی تقسيم شود.

* جهان در آسايش و آرامش بی نظير قرار گيرد.

* امّت اسلامی مجد و عظمت فوق العادّه ای پيدا کند.

* همه ی بدعتهای جاهلی ريشه کن شود.

* حسد و حيله از بين برود.

* همه بی نياز شوند و از پذيرش پول امتناع کنند.

*همه ی شيعيان جهان از اقطار و اکناف جهان در اطراف شمع وجودش گرد آيند.

* هر حقّی به صاحب حق بر گردد.

* در روی زمين ويرانه ای نمی ماند جز اينکه آباد گردد و… (براي آگاهي بيشتر ر.ک به مقدّمه ي کتاب «او خواهد آمد»)

ادامه »