ما باید مواظب باشیم که خیلی به خودمان خاطر جمع نباشیم، چرا که شیطان نسبت به ما قوی تر از افراد عادی است. و گناهان ما هم مثل افراد عادی نیست، لذا در روایات داریم که امام صادق(سلام الله علیه) به شخصی به نام «حفص» فرمودند:

«يُغْفَرُ لِلْجَاهِلِ‏ سَبْعُونَ ذَنْباً قَبْلَ أَنْ يُغْفَرَ لِلْعَالِمِ ذَنْبٌ وَاحِدٌ»

از یک فرد جاهل هفتاد گناه بخشیده می شود، قبل از آنیکه یک گناه از یک عالم بخشیده شود.

کافی، ج1، ص 47

به قول آقای «مظاهری»، شیطانِ طلبه، خودش طلبه است! از تمام فَت و فون طلبگی آگاهی دارد. لذا خطر سرقت ایمان ما طلبه ها، والله سخت تر است.

ازبیانات شیرین استاد دکتر آیت الله حسینی قزوینی دامت برکاته

در کتاب «ربع قرن مع العلامة الأمینی»؛ حکایتی از زبان «علامه امینی» نقل شده است که بسیار شنیدنی است. ایشان گفته است:

«من روزی دنبال یک کتابی می گشتم، برای استفاده در «الغدیر»، خیلی هم ضروری بود، رفتم پیش یکی از علماء در نجف، گفتم این کتاب را به من بدهید. گفت: من نمی دهم! گفتم: پس اجازه بده من بیایم در منزل شما، و از روی این کتاب استنساخ کنم. گفت: نمی شود! گفتم: من حاضرم بیایم دم دروازه تو بنشینم و یک نفر هم بالای سر من بایستد و کتاب هم دست شما باشد و من از رویش بنویسم. گفت: نه اجازه نمی دهم!!

از این برخورد، خیلی ناراحت شدم و یک راست رفتم حرم حضرت امیر و گفتم: یا علی! من این کتاب را برای خودم نمی خواهم، برای شما می خواهم؛ تا این را گفتم، یک دفعه به دلم افتاد که بروم به زیارت امام حسین(سلام الله علیه). وقتی به دلم افتاد، دیگر بی اختیار حرکت کردم به سمت کربلا.

در حرم امام حسین مشغول خواندن زیارت نامه بودم که یکی از علما و اساتید حوزه علمیه کربلا من را دید و گفت: آقای امینی اینجا چه کار می کنی؟ گفتم: آمدم زیارت. چون صبح بود گفت: بیا برویم منزل ما و صبحانه بخوریم.

رفتیم منزل ایشان و در یک اتاقی نشستیم، ایشان تا رفت که صبحانه و چایی بیاورد، من کتاب های ایشان را نگاه می کردم، چشمم افتاد به کتابی که دنبالش می گشتم، وقتی ایشان آمد گفتم: من این کتاب را می خواستم ولی به من ندادند و این برای من ضروری است. گفت: آقای امینی از فلان کتابخانه آمده بودند و این کتاب را به پول گزافی می خواستند و من ندادم؛ ولی من این کتاب را به شما می بخشم و بذل می کنم تا برای امیرالمؤمنین کار بکنی.

علامه امینی می گوید: من کتاب را زدم زیر بغلم و آمدم نجف و رفتم خدمت امیرالمؤمنین، و از ایشان تشکر کردم.

ازآیت الله حسینی قزوینی دامت برکاته

از زبان آیت الله حسینی قزوینی دامت برکاته:

یکی از اساتید بزرگوار ما، یک روزی به من گفت: فلانی من از سیزده، چهارده سالگی هر روز «زیارت عاشورا» می خوانم، یعنی الآن حدود چهل و پنج، پنجاه سال است که زیارت عاشورا را می خوانم فقط به یک امید!

تنها امید من این است که شاید در یکی از این زیارت عاشوراها، این جمله از زیارت عاشورا که می گوید: «اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد» شاید در یک روزی، این جمله من، به اجابت برسد. من نزدیک پنجاه سال است که دارم عاشورا می خوانم و فقط یک امید دارم. در طول این چهل و پنج، پنجاه سال، یک مرتبه این دعا به اجابت برسد برای من کافی است.

لذا تلاش کنیم در دعاهای خود، عبارت «و فرجنا بهم»، یا «وجعلنا من خاصة اعوانه و انصاره» را فراموش نکنیم، و هر روز چندین بار در زندگی خود تکرار کنیم. شاید یک بار این دعای ما به اجابت برسد، در اینصورت کار دنیا و آخرت ما درست خواهد شد.

 مرحوم آقای درچه ای، استاد آیة الله العظمی بروجردی، درباره صبر و تحمل در مباحثات علمی با اهل سنت، خاطره ای  دارد که شنیدنی است.

مرحوم آقای درچه ای یک هم حجره ای داشت در «نجف» که «سنی» بود. حدود هشت سال با هم در یک حجره بودند. بعد از ازدواج هم نزدیک بیست سال با هم هم مباحثه ای بودند. در طول این بیست و چند سال نه آقای درچه ای از او سؤال می کند که چرا تو سنی هستی، و نه او از ایشان می پرسد که چرا تو شیعه هستی.

روزی رفیق سنی آقای درچه ای می گوید: ما در این بیست و چند سال، یک بار از هم نپرسیدیم که مذهب تو حق است یا مذهب من. بیا دوستانه با هم مباحثه کنیم. فقط باید از محیط مدرسه دور بشویم تا طلبه ها، صدای مباحثه ما را نشنوند. چون اگر بشنوند مرا از حوزه بیرون می کنند. این دو نفر، موقع غروب می رفتند «وادی السلام»، یک گوشه ای می نشستند و با هم بحث می کردند.

مرحوم درچه ای می گوید: روز اول من هر چه بلد بودم گفتم، دیدم اثری روی رفیق سنی ام نگذاشت، روز دوم، سوم، تا چهل روز، روزی دو ساعت، سه ساعت، با هم بحث کردیم، ولی ایشان فقط حرف خودش را تکرار می کرد و از من نمی پذیرفت.

روز چهلم عصبانی شدم، بلافاصله بعد از بحث با رفیق سنی ام، مستقیم رفتم حرم امیرالمؤمنین، به قدری هم عصبانی بودم که موقع ورود به حرم، یادم رفت «اذن دخول» بخوانم. رفتم کنار ضریح و به حضرت گفتم:

ادامه »

   تروریست‌های ‫داعش با نبش قبر فاطمه بنت نهبان، نوه هفتمین امام ‫ شیعیان‬، باب الحوائج، حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) در حلب، بقایای پیکر مطهر ایشان را از قبر خارج کردند.

    تروریست‌های ‫‏داعش‬ با نبش قبر فاطمه بنت نهبان، نوه هفتمین امام ‫ شیعیان‬، باب الحوائج، حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) در حلب، بقایای پیکر مطهر ایشان را از قبر خارج کردند.
   تروریست‌های داعش که نوادگان ‏ ملعونان‬ هستند، بارها تهدید کرده‌اند، در صورت مسلط شدن بر شام، بارگاه عقیله بنی هاشم، حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) در ‫‏ «زینبیه‬ ‫‏ » دمشق‬ را با خاک یکسان خواهند کرد و نام آن منطقه را به یزیدیه تبدیل می‌کنند و مجسمه‌ای از یزید در حالی‌که سر مطهر ‫‏ سیدالشهداء‬ را در دستان ناپاکش گرفته است در ورودی آن قرار می‌دهند.

تاریخ انتشار: ٠٨ آذر ١٣٩٤ - ١٠:٢١، شیعه نیوز

لطفا این خبر را نشرداده تاهمۀ مسلمانان به گور ابن عبدالوهاب لعنت بفرستند لعنت خدابرمحمدبن عبدالوهاب

   از آنجا كه مصائب امام حسين (عليه السلام) از حدّ تصور انسان بيرون است، به هيچ وجه نمي توان حق اين مصيبت را ادا كرد و به همين خاطر است كه  سنّت شريف عزاداري نبايد متوقف شود و پايبندي به زيارت امام حسين (عليه السلام) نيز از جانب خاندان پاك وي زمينه اي را فراهم نموده، تا فاجعه عاشورا و درسهاي عظيم آن به باد فراموشي سپرده نشود.

     امام جعفر صادق (عليه السلام) نيز مي فرمايند: همانا آسمان چهل صبح خون گريست، و زمين چهل صبح گريست، و خورشيد چهل صبح با كسوف و به رنگ سرخ گريست…و فرشتگان نيز چهل صبح بر او (امام حسين) گريستند.(كامل الزيارات ابن قولويه ص81 )

علاّمه مجلسي در مناقب به نقل از شريف مرتضي مي گويد: سر امام حسين (عليه السلام) در اربعين، از شام به كربلا برگردانده شد و به بدنش ملحق گرديد. ( بحار الانوار علامه محمد باقر مجلسي  ج15/ 199.)

در حديثي از امام حسن عسكري روايت شده كه فرمود: علامات مؤمن پنچ چيز است: نمازهاي يوميه همراه با نوافل، زيارت اربعين در اربعين شهادت امام حسين عليه السلام، انگشتر به دست راست كردن كه سنّت پيامبر صلّي الله عليه و آله و اهل بيتش عليهم السلام است، و خاك آلود بودن پيشاني به خاطر سجده بر زمين، در خضوع و خشوع خداي تعالي و تضرّع به محضر قدسي او، و آشكار گفتن بسم الله الرّحمن الرّحيم كه در نماز واجب است بلند بر زبان جاري شود. (بحار الأنوار/ علامه مجلسي/ ج: 101/ ص: 106)

 و در روايتي، صفوان بن مهران مي گويد: مولايم امام صادق (عليه السلام) به من فرمود: زيارت اربعين را به هنگام بالا آمدن روز بخوان.(بحار الأنوار، علامه محمد باقر مجلسي، ج: 101، ص: 331)

اين علامت مؤمني است كه تسليم اوامر خداي تعالي در پيروي از اوليايش مي باشد، و در دوستي و مودّت با آنها پايبند است، خدايي كه به پيامبرش فرمود: (قل لا أسئلكم من أجر إلاّ المودّة في القربي)(شوري/ 23) و امام حسين (عليه السلام) از نزديكترين كسان رسول الله (صلّي الله عليه و آله و سلم) و از مصاديق آيه مودّت است.

اربعين، زنده نگه داشتن ياد او و همدردي با او، همراه با پيروي و اظهار عطوفت روحي و قلبي بر ماجراي كربلاي اوست.