اگرچه دنيا گران بها شمرده می شود امّا پاداش خداوند، بلندپايه و گرامی تر است.
اگر بدن ها برای مرگ آفريده شده اند کشته شدن با شمشير در راه خدا، برتر است.
اگر روزی ها تقسيم و اندازه گيری شده اند بنا بر اين، حرص نورزيدن در کسب روزی، زيباتر است.
اگر نتيجه جمع کردن اموال در اين جهان، رها کردن آنهاست پس چرا انسان بر چيزی که رها می شود، بخل بورزد؟
بحار الأنوار: ج 44 ص 374 و ج 45 ص 49
خداونددر سورۀ مبارکۀ «قیامه» آیۀ شریفۀ 14 و15می فرماید:
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ، وَلَو أَلقی مَعاذیرة
انسان بر نفس خود آگاه است، اگر چه گاهی عذر می آورد.
با تدبر در این آیۀ زیبا می توان دریافت که انسان، به شکل مرموز دارای قدرت خود آگاهی است و می تواند بر جان خود احاطه پیدا کند و از او آگاه گردد. این آگاهی را علم حضوری گویند. اما شگفت تر این که برخی از انسان ها خودشان، خودشان را فریب می دهند قرآن به این پدیده ی پیچیده اشاره دارد که هنوز برای محققان روانشناسی کاملاً شناخته شده نیست.
بزرگی وعظمت مقام اهل بیت علیهم السلام برهیچکس از شیعه واهل سنت پوشیده نیست چنانکه سيوطي در تاريخ خود مي نويسد:
«كان الحسن رضي الله عنه له مناقب كثيرة، سيدا حليما، ذا سكينة و وقار و حشمة، جوادا، ممدوحا(6)؛
حسن [بن علي داراي امتيازات اخلاقي و فضائل انساني فراوان بود، او [شخصيتي ] بزرگوار، بردبار، با وقار، متين، سخاوتمند، و مورد ستايش بود.»
سيوطي، تاريخ الخلفا،ص 189
همچنین بخاري از ابي بكر نقل مي كند كه گفت:
«رايت النبي صلي الله عليه و آله علي المنبر والحسن بن علي معه وهو يقبل علي الناس مرة و ينظر اليه مرة و يقول: ابني هذا سيد؛
ديدم نبي اكرم صلي الله عليه و آله را كه بر فراز منبر بود، و حسن بن علي هم با او بود. او گاهي به مردم رو مي كرد و گاهي به حسن، و مي فرمود: اين فرزند من [سيد و] آقاست .»
صحیح بخاری،ج 3، ص 31 .
باز هم بگير! اي دل غم آشنا بگير!
آسمان ببار و جانب دل مرا بگير!
بي تو کنج اين خرابه ها غريب مانده ايم
باز هم بيا سراغ از اين غريبه ها بگير!
دشنه زار بي نهايتي ست دشت رو به رو
زير بازوان دوستان کور را بگير!
اي که رام دستهاي توست آب و باد و رعد
دست از آستين برآر و راه بر بلا بگير!
خون لاله روي دست باد لخته مي شود
اي اميد باغ، انتقام لاله را بگير!
باز جمعه اي گذشت و حاجتم روا نشد
اي دل، اي دل اميدوار من، عزا بگير!
حميدرضا شکارسري
آقا اجازه! خسته ام از اين همه فريب،
از هاي و هوي مردم اين شهر نا نجيب.
آقا اجازه! پنجره ها سنگ گشته اند،
ديوارهاي سنگي از کوچه بي نصيب.
آقا اجازه! باز به من طعنه مي زنند
عاشق نديده هاي پر از نفرت رقيب.
«شيرين»ي وجود مرا «تلخ» مي کنند
«فرهاد»هاي کينه پرست پر از فريب!
آقا اجازه! «گندم» و «حوا» بهانه بود،
«آدم» نمي شويم! بيا: ماجراي «سيب»!
باشد! سکوت مي کنم اما خودت ببين..!
آقا اجازه! منتظرند اينهمه غريب…
بارالها! چگونه باور كنم نبودنش را وقتي كه محبت دستي نوازشگر در تار و پود وجودم ريشه مي دواند
چگونه باور كنم سكوت درياي چشمهايم را
وقتي كه قايق مهربانيش بي ناخدا در اوج آسمانها به پيش مي رود.
آدينه كه مي شود قاصدكهاي دلم را روانه آستان دوست مي كنم
تا پيام آور حضور صدفي باشد كه يازده مروايد سبز را با خود به همراه دارد.
وقتي كسي نيست كه درد آشنايم باشد فرشته اي پيدا مي شود تا در خلوت
شبهاي تار تسلي بخش خاطرم باشد.
هنوز ستاره اي بي نورم كه در انتظار شعاعي ازخورشيد لحظه شماري مي كنم.
كويري در انتظار آبم و حتي درياي اشكهايم كويرتف زده وجودم را سيراب نمي كند.
از ستارگان آسمان سراغ مي گيرم و چون پرنده اي عاشق گمگشتهام را درميان فرشتگان آسمان مي جويم.
با من بگو چگونه از رويش ياس ها بگويم ،
وقتي كه نرگسي هاي چشمم در انتظار آمدنت سوسو مي زنند.
هر شب با ياد تو به خواب ميروم و صبح در انتظار …
مي دانم كه مي آيي و غبار غم و اندوه هزاران ساله را ازقلبهاي خسته مان مي زدايي و اشكهاي زلالمان را از گونه هايمان برمي چيني.
مي آيي وضريح گمشده ياسي كبود را نشانمان ميدهي و مسيح مريم را با خويش همراه مي سازي .
ميآيي و صندوقچه موسي را برايمان مي گشايي و آنگاه در كنار كعبه عشاق سر بر آستان
بندگي خدايي مي سايي كه آمدنت را به منتظران و مستضعفان جهان وعده داده بود.
مي آيي و در فراسوي نگاه منتظرمان، قلبهاي كوچك و اميدوارمان را به هم پيوند ميدهي
و آن روز، روز شادي چشمهاي منتظري است كه عاشقانه مي گريند و به سويت بال و پر مي گشايند.
به فراز چهارم از زیارت اربعین که می رسیم توصیف قاتلان ملعون امام حسین علیه السلام را مشاهده می کنیم.
- وَ قـَد تـَوازَرَ عـَلـَيه مَن غـَرَّته الدُنيا؛ كساني بر عليه او( امام) همدست شدند كه دنيا آنها را فريب داد.
- و باعَ حـَظـَّهُ بالاَرذَلِ الاَدني وشَري اخِرَتـَهُ بالثـَّمَنِ الاَوكـَس ِ؛ و بهره هستي خود را به بهاي ناچيز و پستي فروختند و آخرت خود را به بهاي كمي دادند.
- و تـَغـَطرَسَ وتـَرَدّي في هواه؛ گردن فرازي كرده و خود را در پرتگاه هوس انداختند.
- و اَسخَطَكَ و اَسخَطَ نـَبيكَ ؛ و تو و پيغمبر تو را به خشم آوردند .
- و اَطاعَ مِن عِبادِكَ اهلَ الشـِّقاق ِ وَ النفاق؛ و آن( دنيا پرستان) پيروان بنده هايت شدند كه خلاف انگيز و نفاق انگيز بودند.
- و حـَمـَلـَة َ الاوزارِ المـُستوجبينَ النار؛ و بار گناه به دوش كشيده و به آتش سزاوار شدند.
- فـَجاهدهُم فيكَ صابراً مُحتـَسـباً؛ پس ( امام) جهاد كرد با آنها درحالي كه شكيبا بود.
- حتي سُفـِكَ في طاعـَتِكَ دمه؛ تا اين كه در ( راه) طاعت تو خونش ريخته شد.
- وَ استـُبيحَ حَريمَهُ ؛ هتك حرمت به حرم امام مباح شد.
امام صادق عليه السلام در اين فراز از زيارت به توصيف قاتلان مي پردازد.
عمر بن سعد بن ابي وقاص يكي از افرادي از كه در جريان حادثه كربلا نقش بسزايي را ايفا مي نمايد.
نقش عمربن سعد در كربلا، بسيار اساسي بود؛ زيرا او