در کتاب «معرفة الصحابه» از کتب معتبر اهل سنت آمده است که:

” انْتَهَيْتُ لَيْلَةَ أُسْرِيَ بِي إِلَي السِّدْرَةِ الْمُنْتَهَي، فَأُوحِيَ إِلَيَّ فِي عَلِيٍّ بِثَلاثٍ: أَنَّهُ إِمَامُ الْمُتَّقِينَ، وَسَيِّدُ الْمُسْلِمِينَ، وَقَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِينَ إِلَي جَنَّاتِ النَّعِيمِ “

عبد الله بن اسعد می گوید :
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود : در آن شبی که به معراج سید داده شدم ،و به سدره المنتهی رسیدم، سه چیز درباره علی (علیه السلام) به من وحی شد:

او علی (علیه السلام) پیشوای پرهیزگاران،

آقای مسلمانان،

و رهبر رو سفیدان به سوی بهشت های پر نعمت است.

معرفه الصحابه، ج3 ،ص1587

موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر عج الله

« أما تَرضی أن تکونَ منِّی بِمَنزِلَۀ هارونَ من موسی »

رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم خطاب به حضرت علی علیه السلام فرمود :
آیا دوست نمیداری که نسبت به من همانند هارون، برای موسی باشی؟!
صحیح مسلم ج4 ص 1871

امیرالمؤمنین علیه السلام در «نهج البلاغه» صراحتاً به غصب خلافت خویش پرداخته است آنجا که فرمودند:

مورد اول:

«فَوَاللَّه مَا زِلْتُ مَدْفُوعاً عَنْ حَقِّی» به خدا سوگند مرا همواره از حق خویش محروم ساختند «مُسْتَأْثَراً عَلَی» بر من زور گفتند و حق مرا به یغما بردند «مُنْذُ قَبَضَ اللَّه نَبِیه صَلَّی اللَّه عَلَیه وسَلَّمَ - حَتَّی یوْمِ النَّاسِ هَذَا» و از هنگام وفات رسول خدا تا امروز حق مرا بازداشتند

نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص 53

مورد دوم:

«اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَعْدِیک عَلَی قُرَیشٍ ومَنْ أَعَانَهُمْ» بارخدایا از قریش و تمام کسانی که یاریشان کردند به درگاه تو شکایت می‌کنم «فَإِنَّهُمْ قَطَعُوا رَحِمِی» زیرا قریش پیوند خویشاوندی مرا قطع کردند «وصَغَّرُوا عَظِیمَ مَنْزِلَتِی» و مقام و منزلت بزرگ مرا کوچک شمردند «وأَجْمَعُوا عَلَی مُنَازَعَتِی أَمْراً هُوَ لِی» و در ربودن حقی که برای من بود با یکدیگر هم داستان شدند «ثُمَّ قَالُوا أَلَا إِنَّ فِی الْحَقِّ أَنْ تَأْخُذَه وفِی الْحَقِّ أَنْ تَتْرُکه» سپس گفتند چه بخواهی این حق را بگیری و چه بخواهی آن را ترک کنی این حق را به تو نخواهیم داد. 

نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص 248

يكي از اشكالاتي كه هميشه وهابي ها به شيعيان مي گيرند و به خصوص در اين روزها در شبكه هاي وهابي جار زده مي شود، اين است كه چرا شما شيعيان در شب هاي قدر قرآن ها را روي سر خود مي گيريد و دعا مي كنيد؟

قرآن براي خواندن و عمل كردن است نه براي سر گرفتن و دعا خواندن.

مجريان يكي از همين شبكه ها ادعا مي كرد كه شيعيان به اين دليل قرآن را روي سر مي گيرند كه مبادا متن قرآن به چشم آن ها بخورد و موحد بشوند!!! .

پـــــاســــــخ

در پاسخ مي گوييم: ترديدي نيست كه قرآن براي خواندن و عمل كردن است و شيعيان بيش از شما با قرآن آشنا هستند و به آيات قرآن عمل مي كنند؛ اما چه كسي گفته است كه قرآن روي سر گرفتن حرام است؟

آيا روايتي از رسول خدا صلي الله عليه وآله و ائمه اهل بيت عليهم السلام و يا يكي از اصحاب مبني بر حرمت اين عمل وجود دارد؟

نه تنها دليلي بر حرمت نيست؛ بلكه علماي اهل سنت با سند صد در صد صحيح نقل كرده اند كه اميرمؤمنان عليه السلام همين كار را انجام مي داد.

ابو يوسف فسوي در كتاب المعرفة والتاريخ با سندي كه تمام راويان آن از راويان بخاري و يا مسلم هستند مي نويسد:

حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأُوَيْسِيُّ، ثنا إِبْرَاهِيمُ بْنُ سَعْدٍ، عَنْ شُعْبَةَ، عَنْ أَبِي عَوْنٍ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَيْدِ اللَّهِ الثَّقَفِيِّ، عَنْ أَبِي صَالِحٍ الْحَنَفِيِّ، قَالَ: رَأَيْتُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ عليه السلام أَخَذَ الْمُصْحَفَ فَوَضَعَهُ عَلَي رَأْسِهِ حَتَّي لَأَرَي وَرَقَهُ يَتَقَعْقَعُ، ثُمَّ قَالَ: ” اللَّهُمَّ إِنَّهُمْ مَنَعُونِي أَنْ أَقُومَ فِي الْأُمَّةِ بِمَا فِيهِ، فَأَعْطِنِي ثَوَابَ مَا فِيهِ … .

از ابو صالح حنفي نقل شده است كه ديدم علي بن أبي طالب عليه السلام را كه قرآن را مي گرفت و بر سر مي گذاشت؛ تا جائي كه من صداي حركت ورق هاي آن را مي شنيدم . سپس مي فرمود: خدايا آن ها مانع شدند كه من در ميان امت حكومت نمايم؛ پس خدايا ثواب آن را به من عطا فرما …

الفسوي ، أبو يوسف يعقوب بن سفيان (متوفاي277هـ) ، المعرفة والتاريخ، ج 2، ص751؛
ابن كثير الدمشقي، البداية والنهاية، ج 7، ص610؛

الذهبي الشافعي، سير أعلام النبلاء، ج 3، ص 144؛

 براي دانلود فايل pdf اين مقاله روي لينك زير كليك كنيد:
valiasr-aj/file/document/image_user_vasaeq_qoranroysar.pdf
براي دانلود عكس ها با كيفيت بالا روي لينك زير كليك كنيد:
valiasr-aj/file/compres/image_user_vasaeq_qoranroysar.rar

گروه پاسخ به شبهات،موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصرعج

بی جهت نبودکه حبّ امام علی علیه السلام مورد سفارش قرآن قرار گرفته وپاداش زحمات رسول خدا صلی الله علیه وآله ومزد رسالت ومحبت ذوی القربی تعیین گردید.1

وبی جهت نبود که نزدیک به نیم قرن برروی منبرهابه دستور معاویه لعنة الله علیه العیاذ بالله آن حضرت را سب ولعن می کردند تا محبت آن بزرگوار ازدل مردم بیرون رود وآنجا که لعن اثرنمی کرد اولاد علی علیه السلام را زنده زنده زیردیوارمی گذاشتند.2

وبه دنبال آن بی جهت نیست که نکوهش از آن حضرت به طورناخواسته وناآگاهانه وبدون توجه ،در بین شیعیان ودوستدارانش رواج پیدا کرده وبه صورت ضرب المثل در آمده است که باید حذف این عبارت ها را در گفتارهای روزانۀ خودامری اهم وواجب بدانیم وبیش از پیش در آن دقت وکوشش کنیم . به نمونه هایی ازاین عبارات توجه فرمایید:

1-«علی ماندوحوضش»:

درروایات می خوانیم که روزقیامت امام علی علیه السلام ساقی کوثراست وبه شیعیان خوداز آن حوض مبارک آب می دهد.3

در میان برخی ازبدخواهان آن حضرت این طورمشهوراست که قبل ازرسیدن مردم به حوض کوثرخلفاء همه را به بهشت می برندوعلی علیه السلام درکنار حوض کوثرتنها مانده وکسی نیست که از دست ایشان آب بگیرد..

2- «کوچۀ علی چپ»:

از این نظر که امام علی علیه السلام در آغاز خلافت خلفاء با آنان هماهنگی نکردوبا آنان بیعت نکرد واز هرطریقی وارد می شد تازیر بار تایید وبیعت با آنان نرود،عنوان چپ رَوی را به آن حضرت دادندواین ضرب المثلی شده برای ناسازگاری وزیر بار حق نرفتن وخودرا به نادانی زدن.

3- «علی بهانه گیر»:

عنوانی است که به فردی که زیربار مسئولیت نمی رود وبرای هرچیزی عذروبهانه ای می تراشد، داده می شود که نظر به مخالفت امام علی علیه السلام با خلفاء دارد.

4-«چه خواجه علی وچه علی خواجه»:

یکی ازمعانی خواجه سرور وآقاست.اشاره به این که این کلمه اول باشد یا دوم فرقی ندارد چون ریاست وخلافت به علی نرسید پس اول ودومش تفاوتی ندارد.

5- «علی جذاله»:

عنوان نادرستی است به کسی که بیش ازحد درد وناله می کند. واشاره به این است که حضرت علی علیه السلام درجریان خلافت بیش از حد بی تابی وتلاش کرد تا امر خلافت الهی را اثبات کند.

6-«علی کوتوله»:

اشاره به کوتاهی قد نازنین امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه السلام دارد.

وعبارت های «علی ورجه»«علی یوک»،«گربۀ مرتضی علی» ومثال هایی که در زبان های مختلف کم وبیش به عناوین متعدد موجوداست و آگاهی وهمت شیعیان در سخن خوب گفتن وتوجه به آن را طلب می کند. * * * *

1-شوری/23(قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی)
2-کتاب"شیعه وزمامداران خودسر”
3-دعای ندبه(وانت غداًعلی الحوض خلیفتی…)
(ر ک:دیوان امیرالمومنین علیه السلام .مقدمه مصطفی زمانی)

در اغتنام فرصتهاى ملكوتى ماه مبارك رمضان

گاهى كه تنهايى، آينه برمى دارى و به چهره خويش مى نگرى، تا نيك و بد و زشت وزيباى آن را ببينى.

خلوت با خويش، براى شناخت «خود»! شايد در حضور جمع، شرم كنى، ولى درتنهايى، خجالت و شرمى نيست، چون نگاه و مراقبتى نيست، جز همان كه نگاهش همه جاهست و مراقبتش دائمى است.

ماه رمضان، به نوعى فصل محاسبه است.

«محاسبه » و «مراقبه » هم يك آينه است، اما … پيش چهره جانت و در برابر روحت! و …
شايد در حضور جمع و در ازدحام روزمره گى نتوانى و مجالى نيابى تااز خودت حساب بكشى.
اينجا هم خلوت و تنهايى و فراغت، چاره ساز است.

لحظات سرشار از بركات و معنويات رمضان از همين فراغتهاى مطلوب و دوست داشتنى است.
فرصت خلوت با خويش و خداست، ساعات حضور در مجلس «مراقبه » و «محاسبه »است، موعد امتحان اخلاص است، فرصتى است تا «دفتر دل » را بگشايى و «كتاب عمل »را بازخوانى كنى.

تو كه مى گفتى: مجال و حالى نيست، گرفتاريها و مشكلات و …فرصتى براى «رسيدن به خود» نمى گذارد،

اينك، اين همان مجال و فرصت ناب!

تو بايد آموخته و تمرين كرده باشى، «تنهايى در جمع » را، «خلوت » در «ازدحام »را، «سكوت در هياهو» را،

رمضان چيست و تو در كجاى اين «قطعه اى از بهشت » قرار دارى كه موهبت خدا براى زمينيان است؟

پس فرصت را غنیمت بدان ورمضان را مفت از دست نده!

متن:جوادمحدثی