ابتکاریک شیرازی برای گرفتن عکس سلفی با موگرینی ویژه مردم عادی واقشار کم درآمد:

محسن جان سلام !

نمیدانم چرا این آخرین عکست برایم #روضه_مصور شده است هرکار میکنم این تصویر از ذهنم بیرون نمی رود…

آن دود و آن چادر سفید در پس زمینه عکس ، دلم را به #عصر_عاشورا و #روضه_غارت خیمه ها می برد

چقدر #خنجر این تکفیری بر روی بازوی راستت و آن دستار سرخ و آن چهره کریه اش مرا به یاد #شمر می اندازد ….

اگر جویای احوالات هم ولایتی هایت باشی عرض کنم وقتی اسیر شدی هیچ کس برایت هشتک FREE_MOHSEN# را ترند نکرد اما تو به دل نگیر، راستش را بخواهی اصلا کسی خبر نداشت که تو صد ها کیلومتر آن طرف تر ، داری #برایشان_میجنگی …

همان روز که اسیر شدی در تهران مراسم #تحلیف بود ، #فدریکا_موگرینی هم آمده بود همان که هر وقت #تکفیریها در جبهه نبرد در بن بست می افتادند تقاضای مذاکره می کرد و و برایشان زمان می خرید و نجاتشان می داد

نمیدانم شاید همان #داعشی که پشتت ایستاده و سر از تنت جدا کرد یکی از آنها باشد !

محسن جان باورت نمی شود همان روز که اسیر شدی برخی #نمایندگان_مجلس دور #کعبه #موگرینی می چرخیدند.
راستی گفتم #اسارت ، یکیشان سالها پیش در اسارت خطاب به یک خبرنگار زن هندی گفته بود :
ای زن به تو از فاطمه این گونه خطاب است
ارزنده ترین زینت زن حفظ حجاب است

باید میدیدی چطور گل از گلش شکفته بود و سعی داشت یک موگرینی کوچک را در دستگاه تلفن همراهش به #اسارت در بیاورد تا بعدش بادی به غبغب بیاندازد و به همه بگوید بخدا این عکس را خودم با همین گوشی گرفته ام و اِلا هرچه فکر میکنم دلیل دیگری نمیبینم چون اینترنت پر از عکس های خواهر #فدریکا است ! بنده خدا هرچه دست تکان می داد موگرینی نگاهش نمی کرد

آن یکی شان بر روی میز به پشت دراز کشیده بود تا خودش هم در عکس سلفی باشد و آن دیگری که لباس پیامبر به تن داشت یک دست به گوشی و با دستی دیگر تسبیح می چرخاند!

 گفتم سلفی ،شنیده ام داعشی ها پس از دو روز اسارت سر از تنت جدا کردند و با سر بریده ات #سلفی گرفتند

 راستش را بخواهی حالا که گفتم “#سر_بریده ” بگذار اعتراف کنم هیچ چیزی در آخرین عکست به اندازه رگ های ورم کرده گلویت دلم را آتش نزد !

آخر خوش انصاف چرا همه چیز تو شبیه #روضه است،
محسن به کودک #سه_ساله ات چه بگوییم ؟…

بگوییم پدرت رفت با سَلَفی ها بجنگد تا اینجا عده ای در امنیت با حامیان قاتل پدرت سِلفی بگیرند.

لایوم کیومک یا اباعبدالله

از استاد علی اکبر رائفی پور- جنبش مصاف

من يك وقتى محضر مرحوم آيت‌الله العظمى گلپايگانى بودم.  قبل از انقلاب، حادثۀ خيلى مهمى، براى كشور پيش آمده بود، خيلى مهم. جمعيت به منزل ايشان آمده بود و امام هم به نجف تبعيد شده بودند و به يك نفر هم از تهران كه آدم متشخصى بود و من هم او را مى‌شناختم، اجازه داده بودند پشت بلندگو و در حضور ايشان و آن جمعيت، سخنرانى كند. وقتى آن شخص سخنرانى‌اش را شروع كرد، نزديك اذان بود. ده دقيقه‌اى كه از سخنرانى‌اش گذشت، مرحوم آيت الله العظمى گلپايگانى حالا يا به ساعت نصب شده در حياط نگاه كردند، يا در زير عبا به ساعت خودشان نگاه كردند، ديدند اول اذان است. حادثه براى كشور خيلى مهم بود و جمعيت هم زياد بودند و آن بندۀ خدا هم با يك شور و هيجانى صحبت مى‌كرد و مجلس هم در سكوت بود. فاصلۀ مرحوم آيت الله گلپايگانى نيز با منبر دور بود. چون در غرب حياط نشسته بودند و منبر در شرق حياط بود. حياط منزلشان هم وسيع بود. به محض اين كه ديدند اول الله اكبر است، با صداى بلند گفتند: گوينده! مطلبت را ببر؛ وقت نماز است.

مطلبش را بريد و از جا بلند شد و جلسه هم به هم خورد.

درمانگری با قرآن، صفحه 10، حسین انصاریان

مردی تاجر در حیاط قصرش انواع مختلف درختان و گیاهان و گلها را کاشته و باغ بسیار زیبایی را به وجود آورده بود. هر روز بزرگترین سرگرمی و تفریح او گردش در باغ و لذت بردن از گل و گیاهان آن بود.

تا این که یک روز به سفر رفت. در بازگشت، در اولین فرصت به دیدن باغش رفت. اما با دیدن آنجا، سر جایش خشکش زد. تمام درختان و گیاهان در حال خشک شدن بودند، رو به درخت صنوبر که پیش از این بسیار سر سبز بود، کرد و از او پرسید که چه اتفاقی افتاده است؟

درخت به او پاسخ داد: من به درخت سیب نگاه می کردم و باخودم گفتم که من هرگز نمی توانم مثل او چنین میوه هایی زیبایی بار بیاورم و با این فکر چنان احساس نارحتی کردم که شروع به خشک شدن کردم.

مرد بازرگان به نزدیک درخت سیب رفت، اما او نیز خشک شده بود! علت را پرسید و درخت سیب پاسخ داد: با نگاه به گل سرخ و احساس بوی خوش آن، به خودم گفتم که من هرگز چنین بوی خوشی از خود متصاعد نخواهم کرد و با این فکر شروع به خشک شدن کردم.

از آنجایی که بوته ی یک گل سرخ نیز خشک شده بود علت آن پرسیده شد، او چنین پاسخ داد: من حسرت درخت افرا را خوردم، چرا که من در پاییز نمی توانم گل بدهم. پس از خودم نا امید شدم و آهی بلند کشیدم. همین که این فکر به ذهنم خطور کرد، شروع به خشک شدن کردم.

 مرد در ادامه ی گردش خود در باغ متوجه گل بسیار زیبایی شد که در گوشه ای از باغ روییده بود.

 علت شادابی اش را جویا شد. گل چنین پاسخ داد: ابتدا من هم شروع به خشک شدن کردم، چرا که هرگز عظمت درخت صنوبر را که در تمام طول سال سرسبزی خود را حفظ می کرد نداشتم، و از لطافت و خوش بویی گل سرخ نیز برخوردار نبودم، با خودم گفتم: اگر مرد تاجر که این قدر ثروتمند، قدرتمند و عاقل است و این باغ به این زیبایی را پرورش داده است می خواست چیزی دیگری جای من پرورش دهد، حتماً این کار را می کرد. بنابراین اگر او مرا پرورش داده است، حتماً می خواسته است که من وجود داشته باشم.
پس از آن لحظه به بعد تصمیم گرفتم تا آنجا که می توانم زیباترین موجود باشم.

 اگر هستید یعنی بهترین آفریننده ها در وجود شما گوهری نهاده است
بجای اینکه به دیگران بیاندیشید و حسرت بخورید و دائم خودتان را با آنها مقایسه کنید به آن گوهر فکر کنید و هرگز دو نکته فراموشتان نشود:

اول اینکه خدا کار بیهوده نمی کند پس در خلقت و وجود شخص شما حکمتی عظیم نهفته است

دوم اینکه اگر آنرا بیابید اشرف مخلوقاتید.

استاد رائفی پور، کانال رسمی استاد رائفی پور و جنبش مصاف

برنامه ریزان مراسم تحلیف رئیس جمهور این مراسم را با تاجگذاری اشتباه گرفته اند!

میلیاردها تومان هزینه بر دوش بیت المال و مردم تحمیل شد
فقط و فقط به خاطر یک مراسم !
یازده دوره ریاست جمهوری سپری شد
اما این یکی نوبر است برای اولین بار

چه هزینه هایی که در این مراسم از جیب مردم هزینه شد و هیچ کسی ککش هم نگزید!
هزینه اسکان، خورد و خوراک و هدایای ویژه برای مهمانان خارجی
هزینه تیم های اسکورت از محافظین گرفته تا بادیگاردهای شخصی
هزینه هتل های مجلل
هزینه رفت و برگشت و گشت و گذار
هزینه غذاهای مجلل در روز مراسم
هزینه نیروهای امنیتی و انتظامی که امنیت این مراسم را بر عهده دارند
و هزاران هرینه متفرقه دیگری که مردم حتی فکرش را هم نمیتوانند بکنند
از جیب من و شما میرود

اگر کسی برای خدمت آمده
دیگر این همه بریز و بپاش برای چیست؟!
اگر رویشان میشد جشنهایشان را مانند جشن تاجگذاری برگزار میکردند.
مراسمی که کلا یک ساعت هم زمان لازم ندارد تبدیل شده به یک مراسم پر زرق و برق و حیف و میل بیت المال

آقای رئیس جمهور!
 باید امانت دار مردم باشید
بیت المال خزانه شخصی یا ارث پدری نیست که از کیسه خلیفه می بخشید!
فقط با اضافه غذای این مراسم هزاران نفر میتوانند سیر بشوند!
تا کی میخواهید با بی توجهی اموال این مردم را صرف عیش و نوش عده ای خارجی کنید؟
سیاه نمایی کافی نیست؟
کمی هم به درد این مردم برسید!

در هفدهم مرداد ماه سال ۱۳۷۷، محمود صارمی خبرنگار خبرگزاریِ جمهوری اسلامی، به همراه هشت نفر از اعضای کنسولگری ایران در مزار شریف افغانستان به دست گروهک تروریستی طالبان به شهادت رسید. به همین مناسبت، شورای فرهنگ عمومی، هفدهم مرداد ماه هر سال را به عنوان «روز خبرنگار» نامگذاری کرد.

سربازهای جنگ نرم! قلم‎تان مستدام، روزهایتان سبز و رسالت‎تان همیشگی باد.