امام باقر علیه السلام در پاسخ مردی که  عرض كرد: بفرمائيد به من اينكه فرمودى در باره شب قدر و فرود آمدن فرشته‏ ها و روح در آن شب بر اوصياء، آيا امر و دستورى براى آنها مى ‏آورند كه رسول خدا (ص) آن را نمى ‏دانست يا امر و دستورى مى ‏آورند كه رسول خدا (ص) آن را مى‏ دانست، با آنكه شما خود مى‏ دانيد كه رسول خدا (ص) وفات كرد و چيزى نبود كه بداند جز آنكه همه را على (ع) حفظ كرده بود و در دل داشت؟ فرمود:

چون رسول خدا (ص) را به معراج بردند فرود نيامد تا خدا جل ذكره به او آموخت علم هر چه بود و هر چه خواهد بود و بيشتر اين علم و دانش او كلى و اجمالى بود كه تفسير و شرحش در شب قدر مى ‏آمد و همچنين على بن ابى طالب (ع) كليات علوم را مى ‏دانست و شرح و تفسير آن در شب قدر براى او مى ‏آمد چنانچه نسبت به رسول خدا (ص) هم چنين بود.

 

 

 

 

اصول کافی، ترجمه کمره ای ،ج 2، ص277

امام باقر (علیه السلام) فرمود: فضل ايمان مؤمنى كه «إِنَّا أَنْزَلْناهُ» را بفهمد و باور كند و آن را براى كسى كه در درجه ايمان او نيست تفسير كند چون فضل انسان است بر بهائم، به راستى خداى عز و جل بوسيله مؤمنان بَدان از منكران آن در دنيا كه وسيله كمال عذاب آخرت است و خدا مى ‏داند كه توبه نكنند دفاع كند چنانچه دفاع كند بوسيله مجاهدان از آنها كه دست از جهاد بدارند، و من در اين زمان جز حج و عمره و خوش همسايگى ومجاورت اهل علم و كسب فقه ،جهادى واجب ندانم.

اصول کافی،ترجمه کمره ای، ج2، ص2758

 امام صادق (ع) فرمود: على (ع) را شيوه بود كه بسيار مى‏ فرمود: هيچ گاه تَيْمِى و عَدَوِى (ابو بكر و عمر) خدمت رسول خدا (ص) نبودند و آن حضرت انا انزلناه را با خشوع و گريه تلاوت مى ‏كرد جز اينكه مى‏ گفتند: براى اين سوره چه سخت دلت نازك است؟

رسول خدا (ص) مى ‏فرمود: براى آن چيزى است كه به چشم خود ديده و به دل خود فهميده‏ ام و براى آن است كه دل اين مرد (على ع) بعد از من خواهد دريافت.

مى ‏گفتند: شما چه ديديد و او چه خواهد ديد؟

فرمود: روى خاك براى آنها نقش مى ‏كرد «تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ فِيها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ»

فرمود: پيغمبر مى‏ فرمود: پس از فرموده خداى عز و جل: «هر امرى» چيزى بجا مى‏ ماند؟

مى‏ گفتند: نه،

مى فرمود: مى ‏دانيد به چه کسی هر امرى را نازل مى ‏كنند؟

مى‏ گفتند: يا رسول اللَّه به شما،

مى‏ فرمود: آرى درست است.

مى‏ فرمود: ولى آيا شب قدر بعد از من هست؟

مى‏ گفتند: آرى،  

رسول خدا (ص) مى ‏فرمود: آيا اين امر در آن شب نازل مى ‏شود؟

 مى ‏گفتند: آرى،

مى ‏فرمود: بر چه كسى؟

مى‏ گفتند: ما نمى‏ دانيم،

سر مرا در آغوش مى‏ گرفت و مى ‏فرمود: اگر نمى ‏دانيد، بدانيد: آن كس بعد از من اين مرد است،

فرمود: به راستى مطلب اين است كه آن دو نفر اين شب را بعد از رسول خدا (ص)، از شدت هراسى كه به دل آنها مى ‏افتاد مى ‏شناختند.

اصول کافی ، ترجمه کمره ای ج2،ص267

سليم بن قيس گويد: مردى از على بن ابيطالب عليه السلام پرسيد: بزرگترين فضيلت خود را برايم بگو؟

حضرت فرمود: آنچه خداوند در قرآن نازل نموده است ،

پرسيد: خداوند در مورد شما چه نازل نموده است ؟

فرمود: سخن خدا كه فرمود: ((و يقول الذين كفرو الست مرسلا قل كفى بالله شهيدا بينى و بينكم و من عنده علم الكتاب ))

منظور خداوند از كسى كه داراى علم و كتاب است من هستم .

 تفسير نور الثقلين ، ج 2، ص 521.

عمار بن ياسر گويد: در يكى از جنگها با اميرالمؤمنين عليه السلام بودم كه به سرزمين مورچگان رسيديم ، آن زمين پر از مورچه بود،

گفتم : يا اميرالمؤمنين فكر مى كنى از خلق خداوند كسى هست كه تعداد اين مورچه ها را بداند؟

حضرت فرمود: آرى اى عمار، من مردى را مى شناسم كه تعداد آنها را مى داند، و مى داند چند عدد از آنها نر و چند عدد از آنها ماده است !
گفتم : كيست ؟

فرمود: اى عمار آيا در سوره يس نخوانده اى : ((و كل شى ء احصيناه فى امام مبين ؛ ما همه چيز را در امام مبين جمع كرده ايم .))
عرض كردم : آرى اى مولاى من ، خوانده ام .

فرمود: منم آن امام مبين 

 بحارالانوار، ج 40، ص 176

عمر رضا کحّاله گويد: وي از زنان عرب موصوف به شجاعت و دلاوري و فصاحت و شعر و نثر و خطابه بود، او در جنگ صفّين از ياران علي (ع) به شمار مي رفت و در آنجا سخنرانيهاي پرشور حماسي مي کرد و مردان جنگي را تشويق مي نمود که بدون ترس و بيم در درياي خروشان جنگ فرو روند. هنگام پيري و فرسودگي به همراه دو خادم خود که بر آنها تکيه نموده بود عصا به دست بر معاويه وارد شد و بر وي به عنوان خليفه سلام کرد. معاويه به نيکي او را پاسخ داد و اجازه ي نشستن داد؛ مروان بن حکم و عمروبن عاص هم نزد او بودند. مروان لب به سخن گشود و گفت: اي اميرمؤمنان! آيا او را مي شناسيد؟ گفت: او کيست؟ مروان گفت: همان زني است که در جنگ صفّين دشمن را بر عليه ما ياري مي داد، و اوست که در شعر خود مي گفت:

«اي زيد! برخيز و برو از خانه ي ما شمشيري را که زير خاک پنهان کرده ايم بيرون آر و بياور».
«آن شمشير براي هر امر بزرگي ذخيره شده و امروزه زمانه آن را صحيح و سالم آشکار ساخته است».
عمروعاص گفت: و هموست اي اميرمؤمنان که در شعر خود مي گفت:

«آيا پسر هند را مالک خلافت مي داني؟ هرگز چنين نيست و آنچه او خواسته بسي دور از حقيقت است».
«نفس تو در خلوت تو را از روي گمراهي فريفته و آرزومند کرده است و عمروعاص و سعيد هم تو را گول زده اند».
«پس بدبختانه و شانس ناآورده بازگرد، زيرا که هماي سعادت بر سر علي نشسته است».
سعيد گفت: و هموست اي اميرمؤمنان که در شعر خود مي گفت:

«آرزو داشتم بميرم و يک سخنگوي از بني اميه را بر بالاي منبر نبينم».
«ولي خداوند اجل مرا به تأخير انداخت و عمر من دراز شد تا از زمانه عجايبي ديدم».
«هر روز سخنران آنها را مي بينم که در ميان جميعت به آل احمد بد مي گويد و سرزنش مي کند».
سپس ساکت شدند. بکاره گفت: اي اميرمؤمنان! سگهاي دربارت پارس کردند و عوعوکنان زوزه کشيدند، ولي عصاي من کوتاه و صدايم شکسته و چشمم نابيناست که بتوانم آنها را از خود برانم، و به خدا سوگند من گوينده ي همين اشعاري هستم که گفتند و هرگز تکذيب نمي کنم، تو نيز هر چه خواهي بکن که ديگر زندگي پس از اميرمؤمنان (علي) صفايي ندارد.
معاويه گفت: هيچ چيز از مقام تو نمي کاهد. حاجت خود را بگو که روا خواهد شد.

آنگاه حوايج او را برآورد و به شهر خود بازگرداند.

امام علی اززبان یاران، ص11 و 12