ترس در قرآن با وازه های مختلفی ذکرگردیده است .« خوف» و« خشيت» و «وجل» و «رهبت» و «هيبت».

خوف براى گنهكاران و خشيت براى عالمان و وجل براى فروتنان و رهبت براى عابدان و هيبت براى عارفان.

• خوف از براى گناهان است، خداوند مى‌فرمايد: «هر كس از مقام پروردگارش بترسد، دو بهشت دارد.» «الرحمن/46»
• و خشيت براى آن است كه خود را اهل تقصير مى‌بيند، خداوند مى‌فرمايد: «همانا در ميان بندگان خدا فقط دانشمندان از خدا مى‌ترسند.» «فاطر/28»
• و وجل به خاطر ترك خدمت است، خداوند مى‌فرمايد: «آنها كه وقتى خدا ياد شود دل‌هايشان مى‌ترسد» «انفال/2»
• و رهبت به جهت احساس كوتاهى است، خداوند مى‌فرمايد: «و ما را از روى رغبت و ترس مى‌خوانند.» «انبیاء/90»
• و هيبت به خاطر شهود حق به هنگام كشف اسرار عارفان است، خداوند مى‌فرمايد: «و خداوند شما را از خود مى‌ترساند.» «آل عمران/27»

از پيامبر خدا (ص) روايت شده كه وقتى نماز مى‌خواند از ترس خدا از سينه‌اش صدايى چون صداى ديگ جوشان مى‌آمد.

اين حديث را ابو محمد عبد اللّه بن حامد به ما نقل كرده و سند آن را به بعضى از صالحان مى‌رساند.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری)  1، صفحه 411}

علم پنج درجه دارد

عبد اللّه بن ميمون قدّاح از امام صادق (ع) و او از پدرش نقل مى‌كند كه مردى به حضور پيامبر خدا (ص) رسيد و

گفت:يا رسول اللّه علم چيست؟

فرمود: سكوت،

گفت: پس از آن چيست؟

فرمود: گوش دادن،

گفت: پس از آن چيست؟

فرمود: حفظ كردن،

گفت: پس از آن چيست؟

فرمود: عمل كردن به آن،

گفت: پس از آن چيست؟

فرمود: گسترش دادن آن.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری)  1، صفحه 419}

معاوية بن عمار از امام صادق (ع) نقل مى‌كند كه فرمود: مكه پنج نام دارد:

• ام القرى،
•  مكه،
• بكّه،
•  بساسة (كه از بسّ به معناى هلاكت مشتق است.) چون هر گاه در آن شهر ستم مى‌كردند آنها را بيرون مى‌كرد و هلاك مى‌نمود،
• و امّ رحم كه چون ملازم آن بودند مورد رحم قرار مى‌گرفتند.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری) 1، صفحه 405}

  عبد اللّه بن احمد طائى از پدرش و او از امام رضا (ع) و او از پدرانش نقل مى‌كند كه على بن ابى طالب (ع) در مسجد جامع كوفه بود كه مردى از اهل شام برخاست و سؤالاتى كرد كه از جملۀ آنها اين بود كه گفت:

به من خبر بده از شش پيامبرى كه دو نام داشتند؟ فرمود:

• يوشع بن نون كه همان ذو الكفل است
•  يعقوب كه همان اسرائيل است
•   خضر كه همان حلقيا است 
•  يونس كه همان ذو النون است
•   عيسى كه همان مسيح است 
• و محمد كه همان احمد است،

 صلوات خدا بر همۀ آنان باد.

الخصال،ترجمه جعفری، 1 ،469

گزینش وانتخاب دوست ازمواردی است که در اسلام بسیاراهمیت داده شده وآیات  وروایات  زیادی در این باب وارد شده است .ازجمله روایت زیر از مولایمان امام صادق علیه السلام:

يزيد بن خالد بورى از امام صادق (ع) نقل مى‌كند كه فرمود:

دوستى حدودى دارد و اين حدود در هر كس نباشد، او را دوست كامل مشمار و در هر كس نباشد او را به دوستى نسبت مده:

• اول اينكه آشكار و نهانش با تو يكى باشد،
• دوم اينكه آراستگى تو را آراستگى خود و عيب تو را عيب خود بداند،
•  سوم اينكه مال و مقام، حال او را تغيير ندهد، 
• و چهارم اينكه آنچه در توان دارد از تو مضايقه نكند،
•  و پنجم اينكه تو را به هنگام مصيبت‌ها رها نكند.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری) 1، صفحه 403}

   داود بن كثير رقّى مى‌گويد: هنگامى كه ما نزد امام صادق (ع) نشسته بوديم، مردى از كنار ما عبور كرد در حالى كه در دست او يك پرستوى سر بريده بود، امام صادق (ع) به سوى او جست و آن را از دست او گرفت و به زمين زد، سپس فرمود:

آيا عالم شما به اين كار دستور داده يا فقيه شما چنين كرده است؟

پدرم از جدّم نقل مى‌كند كه پيامبر خدا (ص) از كشتن شش حيوان نهى كرده است:

زنبور عسل و مورچه و قورباغه و جغد و هدهد و پرستو،

• اما زنبور عسل چيز پاك مى‌خورد و چيز پاك مى‌سازد و آن همان است كه خدا به او وحى كرده است و از انس و جنّ محسوب نمى‌شود،

•  اما مورچه، مردم در زمان سليمان بن داود دچار قحطى شدند و بيرون آمدند تا طلب آب كنند، ناگهان به مورچه‌اى برخورد كردند كه به روى پاها ايستاده بود و دستانش را به آسمان بلند كرده بود و مى‌گفت: خدايا من مخلوقى از مخلوقات تو هستم ما از فضل تو بى‌نياز نيستيم، پس ما را از نزد خود روزى بده و ما را به سبب گناهان نادانان از فرزندان آدم مؤاخذه مكن. سليمان به مردم گفت: به خانه‌هايتان برگرديد كه خداوند شما را به سبب دعاى ديگران سيراب خواهد كرد،

•  و اما قورباغه، وقتى آتش به ابراهيم روشن كردند، جانداران زمينى به خدا شكايت كردند و اجازه خواستند كه بر آن آب بريزند، خداوند به هيچ يك از آنها اجازه نداد مگر قورباغه كه دو سوم او سوخت و يك سوم او باقى ماند،
• و اما هدهد، او راهنماى سليمان (ع) به سرزمين بلقيس بود،

• و اما جغد، او يك ماه راهنماى آدم (ع) از سرزمين سرنديب به سوى سرزمين جده بود،

• و اما پرستو، گردش او در آسمان براى اظهار تأسف از آنچه بر اهل بيت محمد (ص) كردند و تسبيح او، گفتن الحمد للّه رب العالمين است، آيا نمى‌بينيد كه او مى‌گويد: و لا الضالين.

الخصال (ترجمۀ جعفری) - 1، صفحه 477