يك سال براى زيارت به مشهد مقدّس رفتم. در حرم با حضرت رضا عليه السلام قرار گذاشتم كه من يك سال مجّانى براى جوانها واقشار مختلف كلاس برگزار مى‌كنم و در عوض امام رضا عليه السلام نيز از خدا بخواهد من در كارم اخلاص داشته باشم.

   مشغول تدريس شدم، سال داشت سپرى مى‌شد كه روزى همراه با جمعيّت حاضر در جلسه از مسجد بيرون مى‌آمدم، طلبه‌اى كه جلو من راه مى‌رفت نگاهى به عقب كرد، با آنكه مرا ديد ولى به راه خود ادامه داد! من پيش خود گفتم: يا به پشت سر نگاه نكن يا اگر مرا ديدى تعارف كن كه بفرماييد جلو! ناگهان به ياد قرار با امام رضا عليه السلام افتادم، فهميدم اخلاص ندارم، خيلى ناراحت شدم. با خود گفتم كه قرآن در مورد اولياى خدا مى‌فرمايد: « لا نريد منكم جزاءً و لا شكوراً» «١»آنان نه مزد مى‌خواهند و نه انتظار تشكر دارند. من كار مجّانى انجام دادم، ولى توقّع داشتم مردم از من احترام كنند!

   خدمت آية اللّه ميرزا جواد آقا تهرانى رسيدم و ماجراى خود را تعريف كرده و از ايشان چاره‌جوئى خواستم. يك وقت ديدم اين پيرمرد بزرگوار شروع كرد به گريه كردن، نگران شدم كه باعث اذيّت ايشان نيز شدم، لذا عذرخواهى كرده و علّت را پرسيدم. ايشان فرمود: برو حرم، خدمت امام رضا عليه السلام و از حضرت تشكّر كن كه الآن فهميدى مشرك هستى واخلاص ندارى، من از خود مى‌ترسم كه در آخر عمر با ريش سفيد در سنّ نود سالگى مشرك باشم و خود متوجّه نباشم.

خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی  1، صفحه 46

سال‌هاى قبل از انقلاب كه تازه براى جوانان كلاس شروع كرده و در كاشان جلسه داشتم، به قصد زيارت امام رضا عليه السلام به مشهد رفتم.در حرم به امام عرض كردم:

چه خوب بود اين چند روزى كه اينجا هستم جلسه و كلاسى مى‌داشتم.

در همين حال يكى از روحانيون آشنا پيش من آمد و گفت: آقاى قرائتى! دبيران تعليمات دينى جلسه‌اى دارند، شما نيز با ما بيا. با هم رفتيم، ديدم جلسه‌اى است با عظمت كه افرادى مثل آية اللّه خامنه‌اى، شهيدان مطهرى و باهنر و بهشتى نيز تشريف داشتند.

من اصرار كردم تا اجازه دهند پنج دقيقه‌اى صحبت كنم، اجازه دادند. من نيز مطالبى را همراه با مثال بيان كردم. خيلى پسنديدند. حتّى موقع سخنرانى من، آنقدر شهيد مطهرى خنديد كه نزديك بود صندلى‌اش بيافتد! مرحوم شهيد بهشتى فرمود: من خيلى وقت بود فكر مى‌كردم كه آيا مى‌شود دين را همراه با مَثل و خنده به مردم منتقل كرد كه امروز ديدم.

در پايان جلسه، رهبر معظم انقلاب كه در آن زمان امامت يكى از مساجد مهم مشهد را به عهده داشتند، مرا به منزل دعوت كردند و پس از پذيرائى، اطاقى به من دادند و بعد مرا به مسجد خودشان بردند كه البتّه مسجد ايشان زنده، پر طراوت و خيلى هم جوان داشت، فرمودند:

آقاى قرائتى! شما هر چند وقت كه مشهد هستيد در اينجا بمانيد و براى مردم و جوانان كلاس داشته باشيد.

خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی 1، صفحه 47

 استاد بزرگوار آقای قرائتی در یکی از خاطرات شیرین خود در بارۀ شهید رجایی چنین می گوید:

  روزى شهيد رجائى به من گفت: آقاى قرائتى! نام شما با همزه است يا با عين؟ گفتم: خوب معلوم است با همزه و از قرائت گرفته شده است. آقاى رجائى گفت: قرائتى با عين هم داريم. من در فكر بودم كه قرائتى با عين به چه معناست. ايشان گفتند: از قارعه مى‌آيد، يعنى كوبندگى. بعد گفت: در فرازى از دعا، هم قرائتى با عين آمده هم رجائى. گفتم: كدام جمله؟ گفت: « الهى قَرَعتُ باب رحمتك بيد رجائى » خدايا! دَرِ رحمت تو را با دست اميدم كوبيدم. گفتم: آفرين بر اين معلّم، چقدر با قرآن و دعا مأنوس است!

خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی 1، صفحه 64

 اصوات زیبای نقاره از محلي بنام نقاره خانه درقسمت شرقي صحن انقلاب است كه به گوش مي رسد . بناياين ايوان ،توسط شاه عباس صفوي باارتفاع 26 متر نهاده شده است . بربلنداي آن ساختمان مجلل واستوار نقاره خانه چشم اعجاب وتحسين زائران رابه خود جلب مي كندوازهمين رو اين مكان ،ايوان نقاره خانه نيز نامبرده مي شود .
   استفاده از نقاره از زمانهاي دور درآستان قدس رضوي مرسوم بوده است اما از چگونگي وعلل واستفاده آن واز چه زماني بصورت يك سنت درآمده هيچ اطلاعي دردست نيست .
   شايد يكي از علل استفاده نقاره از آنجاباشد كه درگذشته دركاخها وقصرهاي سلاطين وشاهان استفاده مي شده واز آنجا وارد حريم رضوي شده است چراكه حضرت نيز مقام ولايتعهدي رادارا بوده اند وجزءشاهان محسوب مي شده اند .
   از طرف ديگر به خاطر مقام عظماي حضرتش وابراز جلالت وفخامت لاهوئي كه حضـرت برتر از تمامي شاهـان است اين آواي خوش گواهي است برشكوه حرم روحاني اش .
   اما آنچه مسلم است درحال حاضر استفاده از نقاره به غير از ايام محرم وصفر ونيز ايام سوگواري درتمامي ايام سال در2نوبت 10دقيقه قبل از طلوع ونيز 10دقيقه قبل از غروب خورشيد نواخته مي شود . علاوه براين درشب اعياد بعد از نماز مغرب وعشاء ونيزروزهاي عيد ، زمان تحويل سال نو واعلام عيد سعيد فطر ونيز سحرهاي ماه مبارك رمضان نقاره نواخته مي شود .

لازم به ذكر است تعدادنقاره زنان هفت نفر مي باشد 3نفر برطبل مي كوبند و4نفر درشيپور مي دمند . گفته مي شود كه ايشان نام مبارك « رضا » ويا عبارت « مولد رضا (ع ) » رادر شيپورهاي خود مي دمند.

آستان قدس رضوی

 چرا به امام رضاعلیه السلام ضامن آهو می گویند؟

آقاي حاج شيخ علي اكبر مروج الاسلام در كرمات رضويه در اين باره مي فرمايند :

اگر چه حكايتي به تفصيل شنيده شده كه صيادي يك ماده آهويي صيد كرده بود و آن آهو پناهنده شد به حضرت رضا «عليه السلام» و خواهش كرد كه آن سرور ضامن شود تا برود و بچه خود را شير دهند و برگردد و آن حضرت ضامن شد و آن آهو رفت و برگشت اگر چه حقير در كتبي كه در دسترس داشتم تفحص كردم و ماخذي براي آن نيافتم( و الله العالم) لكن سه قضيه از آهو كه راجع به آن حضرت است يافته ام و اينك ذكر مي شود .

• اول : پناهنده شدن آهو به بقعه آن حضرت چنانكه ما از كتاب عيون در جلد اول در صحفه ( 255) ذكر كرديم .

• دوم : ابن آشوب در مناقب بعد از ذكر ورود آن سروربه نيشابور و بناي حمامي كه معروف شد به گرمابه رضا ( ع ) و ذكر چشمه و حوض آب مي فرمايد ( وروي انه اتته ظبيه فلا ذت فيه ) يعني در آنجا ماده آهويي با آن بزرگوار پناه آورد و فرمايد به همين قضيه اشاره نموده است ابن حماد شاعر دراين شعر خود :

الذي لاذبه الظبيه و القوم جلوس من ابوه المرتضي يزكوو يعلو و يروس

• سوم : در مدينه المعاجز( ص 442) و نيز در انيس الزائرين محمد صالح هروي است كه عبدالله مي گفته است كه:

ادامه »

 چرا گاهی حاجت روا نمی شویم؟؟؟  

خیلی از افراد این سوال برایشان مطرح می شود که چرا با اين كه حضرت رضا (علیه السلام) ما را دعوت می نمايد ولي حاجتهايمان روانمی شود؟

   برکسی پوشیده نیست که امام و حجت الهي، هدايتگر مومنان است به طرف خداوند و بيان كننده فرامين خداوند به مؤمنان. خداوند امامان را قرار داده است كه به وسيله آن ها ما به وجود افدسش راه پيدا كنيم و قرب او را بجوئيم.
   اگرچه ائمه كريم اند و از جمله الطاف كريم ياري رساندن به نيازمند است، اما اينكه ما فكر كنيم رابطه ما با امام بايد بر اساس رفع نيازهايمان باشد، صحيح نيست و علاوه بر اين اجابت خداوند و عنايت ائمه عليه السلام به معني رفع حاجت نيست، چرا كه چه بسا به قول قرآن خداوند چيز هايي را براي ما بپسندد و برايمان خوب بداند كه ما از آن ها كراهت داريم و احساس تنفر و بدي مي كنيم.
   مومن چيزي را به خدا تكليف نمي كند و به همين كه خواسته اش را با امامش در ميان گذاشته كفايت مي كند و اصرار و لجاجت نمي كند. چه بسيار حاجت هاي روا نشده اي كه براي درخواست كننده اش هزار هزار بهتر از روا شدن باشد و ائمه خوبتر را براي ما مي پسندند.
    يك بار حاجتمندي پيش رسول خدا (صلی الله علیه واله) و براي رفع نيازش طلب چيزي كرد و درهم و ديناري خواست. رسول خدا به او فرمود «دعا كنم خدا تو را غني سازد». او راضي نشد و گفت من اكنون به درهم و دينار احتياج بيشتري دارم تا به غني شدن. رسول خدا او را بيش از خواسته اش پولي بخشيدند و چون رفت به يارانشان فرمودند: «من براي او بيشتري را مي خواستم اما او به كم ناچيزي قناعت كرد».

آري عزيز! رفاقت با خداوند و دوستي با ائمه به اين است كه ما از حاجتمان با آن ها سخن گفته ايم و نحوه اجابتش را بايد به آنها بسپاريم كه از ما به ما مهربان ترند و خوبي ما را بهتر مي شناسند.