عَلي شاه
عَلي ماه
عَلي راه
عَلي نَصْرُمِن الله
عَلي زِمزِمه ى هَر دِلِ آگاه
عَلي عِينِ يَقينْ است
عَلي بَر هَمه ى خَلْقْ اميرالْمؤمِنينْ است
عَلي كاشِفِ هَر غَم
عَلي بَر هَمه مَرْحَمْ
عَلي ذِكْرِ لَبِ عيسى بن مَرْيَمْ
عَلي هَستى خاتَمْ
عَلي بَرگِ بَراتِ هَمه ى خَلْقْ ز آتَش و جَهَنَّمْ
عَلي اصلِ وجودْ است
عَلي روى سُجودْ است
عَلي مَعدَنِ جودْ است
عَلي رازونيازْ است
عَلي سوزو گُدازْاست
عَلي مَحْرَمِ راز است
عَلي مُهرِ قبولي نَماز است
عَلي بَرْگ و بَراتْ است
عَلي حَجُّ زَكاتْ است
عَلي تَجَلّي صفاتْ است
عَلي بابِ نِجاتْ است
عَلي حَيّ و مَماتْ است
عَلي رَمْز عُبور و مُرور از روى صراط است
عَلي ساقي كوثَر كه هَمان آب حيات است
فَقَط حِيدَرِ كَرّار امير الْمؤمِنينْ است…

*اَلحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایه امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه السلام*

از بانی این عزا نخواهیم گذشت
از خون شهیدها نخواهیم گذشت
از هرچه که بگذریم تا آخر عمر
از آل سعود ما نخواهیم گذشت

هرچند که در منا یکی از آداب
سنگی است که میشود به شیطان پرتاب
این است شعار حاجیان در جمرات
لعنت به محمد بن عبدالوهاب

مارا به عزا اگر نشاندند ولی
در غیرت ما دمی نیفتد خللی
یک روز به انتقام برمی خیزیم
شمشیر به دست پشت فرزند علی

اسلام محمدی است اسلام علی
پر می شود از سبوی حق جام علی
یک روز می آید که نباشد نامی
بر صفحه ی روزگار جز نام علی

*عیـــــــدزیبای ولادتِ ولایت بردوستداران ولایت مبــــارک باد*

دل كه به محبتش مشتعل مي شد تا نفس آخر مي سوخت. سر و دستار نمي دانست كه كدام اندازد.

حكايت: معشوق كه دير دير بينند

آخر كم از آن كه سير بينند.

چه نـاله و ندبه ها و نوحه و سينه و آقا آقاهايي كه سر شب نم نم در مي گرفت و تا صبح سيلي مي شد وبي اختيار هرچه كه بود و نبود مي رفت و با خود مي برد. مراسم دعاهايي كه خود به خود و آرام آرام متصل مي شد به نماز صبح، بي آن كه كسي متوجه بشود و اين غير از جلساتي بود كه به شكرانه، جمعي پيمان مي بستند و از سر شب تا صبح به طلب و تمناي توفيقي در عمليات براي برادران در خط دعا مي كزدند .

خانمى به دفتر نهضت سواد آموزى تلفن كرد و گفت: آقاى قرائتى! پسرم مفقودالاثر شده و پسر ديگرى ندارم تا به دفاع از اسلام بپردازد، امّا هر وقت به خيابان مى‌روم و بدحجابى را مى‌بينم، دلم خون مى‌شود. شما در تلويزيون بگوئيد: اگر از قيامت نمى‌ترسيد، دل ما را خون نكنيد!

خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی - 1، صفحه 82

يکي از زيباترين سنت هاي اسلامي و آموزه هاي انساني و از رويکردهاي معرفتي که مي تواند آثار و برکات بسياري هم براي تمام افراد جامعه به همراه داشته باشد، صله رحم و ديد و بازديدهاي فاميلي  است.

برکت عمر، رفع فقر، گشايش در امور و مهم تر از همه ايجاد فضاي همدلي و محبت و مهرورزي و امداد و ياري رساني در حل مشکلات مومنان همگي از مواهب و برکات صله رحم است که در بيانات بزرگان دين و آئين هم بدان اشاره هاي وافر شده است.

اميرالمومنين علي(عليه السلام) در خطبه‌ متقين (خطبه 193خطاب به همام) نهج البلاغه، به اين نکته توصيه مي فرمايند که يکي از ويژگيهاي پرهيزگاران، پيوند و ارتباط با ارحام و خويشاوندان است.

همچنين ايشان در خطبه 23 نهج البلاغه مي فرمايند :

اى مردم! هيچ كس هر اندازه هم ثروتمند باشد، از خويشان (ايل و عشيره ) خود و حمايت عملى و زبانى آن ها از خويش بى نياز نيست. آنان بزرگ ترين گروهى هستند كه از انسان پشتيبانى مى كنند و پراكندگى و پريشانى او را از بين مى برند و در مصيبت ها و حوادثى كه برايش پيش مى آيد بيش از همه به او مهربان و دلسوزند. نام نيكى كه خداوند براى انسان در ميان مردم پديد مى آورد بهتر است از مال و ثروتى كه وى براى ديگران باقى مى گذارد.

هان! مبادا از خويشاوند نيازمند خود روى برتابيد و از دادن اندك مال به او، كه اگر ندهيد چيزى بر ثروت شما نمى افزايد و اگر بدهيد چيزى كم نمى شود، دريغ نكنيد. هر كه از خويشان خود دست كشد، يك دست از آنان بازگرفته، اما دست هاى فراوانى از خود كنار زده است و آن كس كه با قوم و خويشان خود نرم خو و مهربان باشد، دوستى و محبت هميشگى آنان را به دست آورد.