سؤال: تربت مطهر حضرت امام حسين(ع) كه داراي ارزش است، تا چه حدود ميباشد؟

آيا فقط تربت قبر حضرت است يا اطراف آن نيز داراي ارزش ميباشد؟

پاسخ:خوردن گل و خاك حرام است، ولي خوردن تربت قبر حضرت اباعبدالله الحسين(ع) به قصد استسقا به مقدار كمي (به اندازه يك دانه ماش يا سر سوزن) اشكالي ندارد. خوردن خاك و گل ساير قبور انبيا و اوليا (ع) جائز نيست. قدر متيقن در جواز خوردن تربت اباعبدالله الحسين(ع) اين است كه از قبر مطهر حضرت يا از اطراف كه به قبر متصل باشد.

بنابراين تربت هايي كه الان در دست مردم، معروف به تربت است، اگر مقدار كمي از آن را در آب حل كنيم، خوردن آن اشكال ندارد، گرچه خلاف احتياط است.

مقداري كه بيان شد، اندازه يقيني تربت ميباشد، اما ميتوان گفت در محدوده خيمه گاه تا گودي قتلگاه و اطراف قبر و بين الحرمين و اطراف آن جا، جاي ريختن قطرات خون فرزندان پيامبر(ص) و بر زمين افتادن شهداي كربلا است. از اين رو آن محدوده احترام خاصي دارد. خوب است انسان حرمت آن مكانهاي مقدس را نگه دارد.

 تحريرالوسيله، ج2، ص 164، مسئله 11.

سؤال:چرا شيعيان بر تربت سجده ميكنند و ترجيح ميدهند بر تربت امام حسين سجده كنند؟

پاسخ:پاسخ اين پرسش روشن است و آن اين كه سجده گاه بايد از هر آلودگي پاك باشد، و چون در هر شرايطي سجده بر زمين پاك امكان پذير نيست به پيروي از تابعي بزرگ « مسروق بن أجدع» بخشي از خاك پاك را به صورت قطعه درآورده و همراه دارند ادر همه جا سجده بر خاك پاك ممكن باشد، درست مانند كساني كه در حال سفر مقداري خاك همراه خود ميبرند كه اگر نيازي به تيمم پيدا كردند بر آن تيمم كنند.

و اما اينكه چرا از ميان خاكها، تربت كربلا را انتخاب كردهاند، نكته آن اين است كه هنگامي كه نمازگزار پيشاني خود را بر آن خاك مقدس ميگذارد، به ياد فداكاريهاي بينظير بزرگ مرد تاريخ كه از خاندان رسالت ميباشد و جان و مال و فرزندان خود را در راه اعتلاي اسلام فدا نمود و زير بارظلم و ستم نرفت و درس آزادگي و حميت و غيرت ديني به جهانيان آموخت بيفتد.

سجده بر تربت حسين (ع) نه تنها انسان را از مسير توحيد خارج نميسازد بلكه به سجود او اخلاص ميبخشد و او را براي فداكاري در راه دين كه نماز جزئي از آن است آماده ميسازد.

علي بن عبدالله بن عباس كه از تابعان است به «رزين» نوشت: «أن ابعث إلي بلوح من أحجار المروه أسجد عليه» (اخبار مكه،تأليف ارزمي3/151.)
[قطعه سنگي از سنگهاي كوه مروه براي من بفرست تا بر آن سجده كنم.]

كوه مروه شاهد فداكاريهاي زن با ايماني است كه براي تهيه آب، هفت بار ميان دو كوه دويد، و در راه خدا، سختيها تحمل نمود.

شيخ طوسي با سند خود از معاويه بن عمار نقل ميكند براي امام صادق (ع) كيسة زرد رنگي از جنس «ديبا بود كه مقداري از تربت امام حسين (ع) در آن كيسه بود، به هنگام نماز آن را بر روي سجاده خود ميريخت و بر آن سجده ميكرد.» (وسائل:3/608،باب 16 از ابواب ما يصح عليه السجود.)

كساني كه سجده بر تربت كربلا را نوعي پرستش انسان تلقي ميكنند، «مسجودله» را از «مسجود عليه» باز نشناختند، در تمام احوال سجده براي خدا است و او «مسجودله» است، و چيزي كه پيشاني برآن مينهيم «مسجود عليه» است، خواه خاك باشد و يا فرش.خاك كربلا باشد، يا خاك مدينه و سنگ مروه.

مركز پاسخگويي:تبيان

سؤال:چرا شيعيان بر تربت سجده ميكنند و ترجيح ميدهند بر تربت امام حسين سجده كنند؟

پاسخ:پاسخ اين پرسش روشن است و آن اين كه سجده گاه بايد از هر آلودگي پاك باشد، و چون در هر شرايطي سجده بر زمين پاك امكان پذير نيست به پيروي از تابعي بزرگ « مسروق بن أجدع» بخشي از خاك پاك را به صورت قطعه درآورده و همراه دارند ادر همه جا سجده بر خاك پاك ممكن باشد، درست مانند كساني كه در حال سفر مقداري خاك همراه خود ميبرند كه اگر نيازي به تيمم پيدا كردند بر آن تيمم كنند.

و اما اينكه چرا از ميان خاكها، تربت كربلا را انتخاب كردهاند، نكته آن اين است كه هنگامي كه نمازگزار پيشاني خود را بر آن خاك مقدس ميگذارد، به ياد فداكاريهاي بينظير بزرگ مرد تاريخ كه از خاندان رسالت ميباشد و جان و مال و فرزندان خود را در راه اعتلاي اسلام فدا نمود و زير بارظلم و ستم نرفت و درس آزادگي و حميت و غيرت ديني به جهانيان آموخت بيفتد.

سجده بر تربت حسين (ع) نه تنها انسان را از مسير توحيد خارج نميسازد بلكه به سجود او اخلاص ميبخشد و او را براي فداكاري در راه دين كه نماز جزئي از آن است آماده ميسازد.

علي بن عبدالله بن عباس كه از تابعان است به «رزين» نوشت: «أن ابعث إلي بلوح من أحجار المروه أسجد عليه» (اخبار مكه،تأليف ارزمي3/151.)
[قطعه سنگي از سنگهاي كوه مروه براي من بفرست تا بر آن سجده كنم.]

كوه مروه شاهد فداكاريهاي زن با ايماني است كه براي تهيه آب، هفت بار ميان دو كوه دويد، و در راه خدا، سختيها تحمل نمود.

شيخ طوسي با سند خود از معاويه بن عمار نقل ميكند براي امام صادق (ع) كيسة زرد رنگي از جنس «ديبا بود كه مقداري از تربت امام حسين (ع) در آن كيسه بود، به هنگام نماز آن را بر روي سجاده خود ميريخت و بر آن سجده ميكرد.» (وسائل:3/608،باب 16 از ابواب ما يصح عليه السجود.)
كساني كه سجده بر تربت كربلا را نوعي پرستش انسان تلقي ميكنند، «مسجودله» را از «مسجود عليه» باز نشناختند، در تمام احوال سجده براي خدا است و او «مسجودله» است، و چيزي كه پيشاني برآن مينهيم «مسجود عليه» است، خواه خاك باشد و يا فرش.خاك كربلا باشد، يا خاك مدينه و سنگ مروه.

مركز پاسخگويي:تبيان