آيت الله حاج ميرزا احمد سيبويه، ساکن تهران، از آقاي شيخ حسين سامرايي که از اتقياي اهل منبر در عراق بودند، نقل کردند:

در ايامي که در سامرا مشرف بودم، در روز جمعه اي، طرف عصر به سرداب مقدس رفتم. ديدم غير از من احدي نيست. حالي پيدا کردم و متوجه مقام حضرت صاحب الأمر عليه السلام شدم.

در آن حال صدايي از پشت سر شنيدم که به فارسي فرمود:

به شيعيان و دوستان بگوييد که خدا را به حق عمه ام حضرت زينب عليهاالسلام قسم دهند، که فرج مرا نزديک گرداند.

ستاره‏ ي درخشان شام ص 330، به نقل از شيفتگان حضرت مهدي عليه‏السلام ج 1، ص 251.

شب و روز اربعین ، هرلحظه به یاد مولا وصاحب وامام زمانمان باشیم، دعای فرج رافراموش نکنیم . بی بی حضرت زینب سلام الله علیها را واسطه قرار داده واز خداوند سلامتی وفرج مولا رابخواهیم.

اللهم عجل لولیک الفرج

مرحوم حاج محمدرضا بقال ساکن شيراز، کوي آستانه، هر ساله در روز اربعين، چهل من برنج طبخ مي کرد و به مردم مي داد.

سالي که به کربلا مشرف مي شود، همان مقدار چهل من را معين مي کند و به فرزندش سفارش مي کند که در روز اربعين، اين چهل من برنج را طبخ کند و به مردم بدهد.

شب بعد از اربعين، در کربلا در خواب حضرت سيدالشهداء عليه السلام را مي بيند و آن حضرت مي فرمايند: محمدرضا، امسال که کربلا آمدي؛ اطعام را نصف کردي!

چون بيدار مي شود، معناي اين سخن را نمي فهمد تا اينکه پس از مراجعت به شيراز و گذشتن سه روز از ورودش و اطعام در آن سه روز، از فرزندش مي پرسد: امسال در روز اربعين چه کردي؟ گفت: به سفارش شما عمل کردم!

بالاخره پس از اصرار زياد، فرزندش اقرار کرد که بيست من بيشتر طبخ نشد و بيست من ديگر را گذاردم براي وليمه دادن در هنگام مراجعت شما، که آنها در اين سه روز طبخ شد. 

 داستانهاي شگفت، ص 361.

در کتاب «ربع قرن مع العلامة الأمینی»؛ حکایتی از زبان «علامه امینی» نقل شده است که بسیار شنیدنی است. ایشان گفته است:

«من روزی دنبال یک کتابی می گشتم، برای استفاده در «الغدیر»، خیلی هم ضروری بود، رفتم پیش یکی از علماء در نجف، گفتم این کتاب را به من بدهید. گفت: من نمی دهم! گفتم: پس اجازه بده من بیایم در منزل شما، و از روی این کتاب استنساخ کنم. گفت: نمی شود! گفتم: من حاضرم بیایم دم دروازه تو بنشینم و یک نفر هم بالای سر من بایستد و کتاب هم دست شما باشد و من از رویش بنویسم. گفت: نه اجازه نمی دهم!!

از این برخورد، خیلی ناراحت شدم و یک راست رفتم حرم حضرت امیر و گفتم: یا علی! من این کتاب را برای خودم نمی خواهم، برای شما می خواهم؛ تا این را گفتم، یک دفعه به دلم افتاد که بروم به زیارت امام حسین(سلام الله علیه). وقتی به دلم افتاد، دیگر بی اختیار حرکت کردم به سمت کربلا.

در حرم امام حسین مشغول خواندن زیارت نامه بودم که یکی از علما و اساتید حوزه علمیه کربلا من را دید و گفت: آقای امینی اینجا چه کار می کنی؟ گفتم: آمدم زیارت. چون صبح بود گفت: بیا برویم منزل ما و صبحانه بخوریم.

رفتیم منزل ایشان و در یک اتاقی نشستیم، ایشان تا رفت که صبحانه و چایی بیاورد، من کتاب های ایشان را نگاه می کردم، چشمم افتاد به کتابی که دنبالش می گشتم، وقتی ایشان آمد گفتم: من این کتاب را می خواستم ولی به من ندادند و این برای من ضروری است. گفت: آقای امینی از فلان کتابخانه آمده بودند و این کتاب را به پول گزافی می خواستند و من ندادم؛ ولی من این کتاب را به شما می بخشم و بذل می کنم تا برای امیرالمؤمنین کار بکنی.

علامه امینی می گوید: من کتاب را زدم زیر بغلم و آمدم نجف و رفتم خدمت امیرالمؤمنین، و از ایشان تشکر کردم.

ازآیت الله حسینی قزوینی دامت برکاته

مرحوم حضرت آيت الله حاج شيخ عبدالكريم حائري مي‌فرمود:
در آن سال‌هايي كه من در كربلاي معلا مشغول تحصيل بودم، شبي در خواب ديدم شخصي به من گفت: شيخ عبدالكريم! كارهايت را بكن كه سه روز ديگر از دنيا خواهي رفت. وقتي از خواب بيدار شدم متحير و نگران شدم، ولي پيش خود گفتم اين يك خواب بود و شايد تعبيري نداشته باشد.

دو روز بعد ناگهان لرزه‌اي شديد در بدنم حس كردم و حالم لحظه به لحظه وخيم‌تر شد تا اينكه احساس كردم دو نفر كنار من ظاهر شدند و گفتند اجل اين مرد رسيده و مشغول قبض روح من شدند. من در همان حال به ياد خوابي كه ديده بودم افتادم و فهميدم كه آن خواب، رويايي صادقه بوده است، پس نگران و دلشكسته متوجه حرم حضرت سيدالشهدا شدم و عرض كردم:

اي حسين عزيز! دستم خالي است و زاد و توشه‌اي تهيه نكرده‌ام، شما را به حق مادرتان زهرا از من شفاعت كنيد كه خدا مرگ مرا به تأخير بياندازد. در همان حال ديدم بلافاصله شخصي نزد آن دو نفر آمد و گفت: حضرت سيدالشهدا فرمودند شيخ عبدالكريم به ما توسل كرده و ما هم شفاعت او را نزد خداي متعال كرديم؛ پس ديدم آن دو نفر با كمال احترام جواب دادند: سمعاً و طاعتاً و رفتند. در اين هنگام احساس سلامت كردم و آرام آرام بدنم را تكان دادم و بعد از آن تا پانزده روز ضعف و كسالت داشتم و به شكر خداوند از آن حالت به كلي بيرون آمدم و خوب شدم.

هر دم به گوشم مي‌رسد آواي زنگ قافله
اين قافله تا كربلا ديگر ندارد فاصله
يك زن ميان محملي اندر غم و تاب و تب است
اين زن صدايش آشناست اي واي من اين زينب است

در زمان شاه صفوي، سفيري كه در علوم رياضي و نجوم مهارتي تمام داشت و گاهي هم از ضماير و اسرار و اخبار غيبيه خبر مي داد، از طرف دولت استعمارگر فرنگ به ايران آمد. در آن زمان پايتخت ايران اصفهان بود، سفير وارد اصفهان شد تا تحقيقي درباره ي اسلام كند و دليلي براي آن پيدا نمايد.

سلطان وقتي او را ديد و از منظور او آگاهي پيدا كرد، تمام علماي شهر اصفهان را براي ساكت كردن و محكوم كردن آن شخص خارجي دعوت نمود كه از جمله آنها مرحوم آخوند ملا محسن فيض كاشاني قدس سره معروف به فيض كاشاني نيز حضور پيدا كرد.
در زمان شاه صفوي، سفيري كه در علوم رياضي و نجوم مهارتي تمام داشت و گاهي هم از ضماير و اسرار و اخبار غيبيه خبر مي داد، از طرف دولت استعمارگر فرنگ به ايران آمد. در آن زمان پايتخت ايران اصفهان بود، سفير وارد اصفهان شد تا تحقيقي درباره ي اسلام كند و دليلي براي آن پيدا نمايد.

سلطان وقتي او را ديد و از منظور او آگاهي پيدا كرد، تمام علماي شهر اصفهان را براي ساكت كردن و محكوم كردن آن شخص خارجي دعوت نمود كه از جمله آنها مرحوم آخوند ملا محسن فيض كاشاني قدس سره معروف به فيض كاشاني نيز حضور پيدا كرد.

مرحوم فيض كاشاني رو به آن سفير فرنگي نمود و فرمود:

ادامه »

اين قضيه توسط آية الله آقاي سيد علي شاهرودي بيان شده است:
اين جناب در مجلس سوگواري مدرسه ي بزرگ آخوند، به عنوان يكي از خدام بودم.
در شب هفتم محرم، نوعا در عراق به نام حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام مجلس روضه گرفته مي شود. در چنان شبي من چند نفري را كه در چايخانه با هم مشغول اداره ي چاي بوديم (كه تعداد آنها با خودم هفت نفر مي شد) براي شام به منزل خودم (كه جاده ي دوم، يعني ميلان دوم بود) دعوت كردم. ضمنا روضه ي مختصري هم گذاشتم و به آقاي شيخ عبدالحسين خراساني گفتم كه بيايد و ذكر مصيبتي كند.

آن شب، مرحوم آيت الله العظمي حاج سيد محمود قدس سره نيز همراه اخوي بزرگ حضرت آيت الله العظمي آقاي سيد محمد حسيني شاهرودي «دامت بركاته» و دو تن از داييها تشريف داشتند.
آقاي شيخ عبدالحسين، مجلس را تمام كرد و همه براي صرف شام نشستند. برخي از آقايان هم كه براي شام دعوت نشده بودند، و در روضه شركت كرده بودند، باقي ماندند، يكي از آنها جناب آقاي روحاني بود كه الان از علماي مشهد است.

نمي دانم چه كسي به آنها خبر داده بود كه سيد علي امشب شام مي دهد. به دايي ام، آقاي محمد تقي نيشابوري، و به اخوي اشاره كردم و آنها از اطاقي كه در آن روضه خوانده شده بود، بيرون آمدند و هر سه نفر

ادامه »