از حضرت امام حسن عسكري عليه السلام روايت شده كه فرمودند:

علامت مؤمن پنچ چيز است:

1- اقامه پنجاه و يك ركعت نماز فريضه و نافله در شبانه روز. 2- زيارت اربعين. 3- انگشتر به دست راست كردن. 4- جبين را در سجده بر خاك گذاشتن.

5- در نماز بسم الله الرحمن الرحيم را بلند گفتن.

 شيخ طوسي در تهذيب و مصباح ، زيارت مخصوصه روز اربعين را از حضرت امام صادق عليه السلام نقل كرده است.

در فراز اول این زیارت مخصوصه ، سلام هاي توصيفي است.

- السلامُ علي وَليِّ الله و حبيبه؛ سلام بر ولي و حبيب - دوست - خدا.
- السلامُ عـَلي خليلِ اللهِ وَ نجيبه؛ سلام و درود بر خليل و گزيده خدا.
- السلامُ علي صَفيِّ اللهِ و ابن ِ صَفيّـه؛ درود بر برگزيده خدا و پسر انتخاب شده خدا.
- السلامُ علي الحُسين ِ المظلوم الشهيد؛ درود بر حسين مظلوم شهيد.
- السلامُ علي اسيرِ الكربات و قـَتيلِ العـَبرات؛ سلام بر كسي كه اسير و گرفتار بلايا و اندوه ها شد و كشته براي اشك ها.

در سلام هاي اوليه زيارت، امام صادق عليه السلام به نوعي اصالت خانوادگي امام حسين عليه السلام را بيان مي نمايد كه ايشان فرزند رسول خدا كه حبيب خداست، مي باشد . برخي از انبياء در درگاه الهي با نام خاصي توصيف و معروف شده اند. حضرت ابراهيم(ع) با عنوان خليل الله ، حضرت موسي(ع) با عنوان كليم الله ، حضرت عيسي(ع) با عنوان كلمة الله ، حضرت نوح(ع) با عنوان نبي الله - كه البته ايشان اولين پيامبري بودند كه مقام نبوت را به دوش كشيدند- حضرت آدم(ع) با عنوان صفوة الله و حضرت محمد(ص) با عنوان حبيب الله مطرح هستند.

 معاني مختلف سلام

ادامه »

اربعین تو رسیده است و ز راه آمده است

خواهرت با قد خم گشته و آه آمده است

زینب از وادی شام آمده چشمت روشن

از کجا تا به کجا آمده ؟ چشمت روشن

آه ای یوسف صد تکه ی بی پیراهن

پیرهن بافته ات را بگرفت از دشمن

به لبش ناله ی محزون اخ العطشان است

روضه خوان حرم و آن بدن عریان است

مو پریشان شده و سینه زن و نالان است

به دلش سوز نهان ، دیده ی او گریان است

زینبی که سر بازار معطل شده است 

ادامه »

هجران بهانه ای ست برای وصال ها

بهتر شده ست از بركات تو حال ها

از یاد رفته است جراحات بال ها

با عمه راحت است تمام خیال ها

عمه نگو كه فاطمه ی كربلا بگو

عمه نگو حسین بگو مرتضی بگو

بابا سلام عمه رسیده بلند شو

در پیش پای موی سپیده بلند شو

از احترامِ قدِّ خمیده بلند شو

با گردن بریده بریده بلند شو 

ادامه »

کاروان می رسد از راه‌، ولی آه چه دلگیر، چه دلتنگ، چه بی تاب

دل سنگ شده آب ، از این ناله‌ی جانکاه زنی مویه کُنان ، موی کَنان

خسته، پریشان، پریشان و پریشان شکسته ، نشسته‌ ، سر تربت سالار شهیدان

شده مرثیه خوان غم جانان همان حضرت عطشان

همان کعبه‌ی ایمان همان قاری قرآن ، سر نیزه‌ی خونبار

همان یار ، همان یار ، همان کشته‌ی اعدا.

کاروان می رسد از راه ، ولی آه نه صبری نه شکیبی، نه مرهم نه طبیبی، عجب حال غریبی

ندارند به جز ماتم و اندوه حبیبی، ندارند به جز خاطر مجروح نصیبی

ز داغ غم این دشت بلاپوش به دلهاست لهیبی،به هر سوی که رفتند

نه قبری نه نشانی، فقط می وزد از تربت محبوبۀ مان نفحه‌ی سیبی

که کشانده ست دل اهل حرم را.

کاروان می رسد از راهد و هرکس به کناری

ادامه »

آﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ دوﺑﺎره…ﻟﺸﮕﺮت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

ﻗﺎﺳﻢ و ﻋﻮن و زﻫﯿﺮ و ﺟﻌﻔﺮت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪم ﯾﺎدت ﮐﻪ ﻫﺴﺖ؟
ﺷﺪ رﮐﺎﺑﻢ ﺳﺎﻗﯽ آب آورت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ﺳﺠﺎده ام
ﺑﺎ اذان دﻟﺮﺑﺎی اﮐﺒﺮت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

ﺣﺎل ، ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ام اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎر ﻗﺒﻞ
ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮو ﺧﻮاﻫﺮت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

از اﻣﺎﻧﺘﺪاری ام دارم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ
ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﻓﺪای دﺧﺘﺮت… ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

روﺿﻪ ی دﯾﺮوزﻣﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﯽ ﺑﯽ رﺑﺎب
ای ﻋﺮوس ﻣﺎدر ﻣﻦ اﺻﻐﺮت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

ﻣﻦ ﺧﻮدم اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ام
دﺳﺘﺒﺎف ﯾﺎدﮔﺎر ﻣﺎدرت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

رﻓﺘﯽ و ﺑﺎ اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺪرﻗﻪ ﮐﺮدم ﺗﻮ را
ای ﺑﺮادر آن وداع آﺧﺮت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

ﻣﺜﻞ ﺟﺪم ﻣﯽ ﺷﺪی در ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎن ﻫﻤﻪ
وای ﻣﻦ !ﻋﻤﺎﻣﻪ ی ﭘﯿﻐﻤﺒﺮت ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ

ﺳﺎرﺑﺎن در ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮدم ﺣﺮاج ﮐﺮد
ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎم…ﻧﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮت… ﯾﺎدش بخیر

السلام علیک یا ام المصائب یا زینب کبری(س)

سکوت غمباری  کویر را فراگرفته وتنها صداي پاي اشتران از دل كوير مي آيد.

كارواني خسته و غم ديده و محزون هر كسي سر به كنج كجاوه گذاشته و آرام آرام مي گريد،

باد با رقص جنون آميز خود شن هاي صحرا را پا به پاي خود به وجد آورده و به آسمان مي برد.

صداي زوزه باد هر از گاهي مصيبت ديدگان را از دل درياي غم بيرون مي آورد.

آري، كاروان اُسراء اينك به سمت مدينه باز مي گشت، مدينة النّبي كه اينك محزون و داغدار پسر پيامبر بود.

هنگامي كه كاروان به دوراهي عراق و مدينه رسيد، ناگهان نسيمي از جانب كربلا دختر امام حسين (عليه السلام) را متوجّه خود كرد.

آه چه لحظه اي بود، صداي شيون او بلند شد و همه را متوجّه خود نمود همگي مست نسيم كوي حسين (عليه السلام) گشتند.

با هم به ساربان گفتند كه ما را از دشت كربلا و مزار يار عبور ده.

قافله مسير خود را تغيير داد. زمان فراق ديگر به سر آمده بود و عاشقان به كوي معشوق نزديك مي شدند.  

ادامه »