ميرزا محمد تقي سپهر، متوفاي 1297 هـ . در كتاب"زندگاني امام كاظم(ع)” از مجلدات"ناسخ التوريخ” از امام رضا(ع) روايت كرده است كه فرمود:

“من زار المعصومه بقم کمن زارني":

“هر كس معصومه را در قم زيارت كند مانند كسي است كه مرا زيارت كرده باشد".

(ناسخ التواريخ،ج 3ص 68.)

حاج شيخ ذبيح الله محلاتي نيز اين حديث را در كتاب ارزشمند"رياحين الشريعه” نقل كرده، جز اينكه نسبتش را به كتاب كامل الزيارات داده است(رياحين الشريعه،ج 5ص 35)البته در كامل الزيارات چاپي چنين حديثي وجود ندارد، ولي اگر اين حديث در كتب حديثي پيدا شود فوق العاده ارزشمند است، زيرا لقب"معصومه” فقط در اين حديث از معصوم(ع) رسيده است.

علامه بزرگوار محمد باقر مجلسي، متوفاي 1110 هـ . در دائره المعارف بزرگ"بحار الأنوار” از كتب قدماي اصحاب از امام رضا(ع) روايت مي كند كه خطاب به:"سعد بن سعد اشعري” فرمود:

“يا سعد عندکم لنا قبر":

“اي سعد! از ما قبري در نزد شما هست".

سعد مي گويد: عرض كردم:"فدايت گردم، آيا قبر فاطمه دختر حضرت موسي بن جعفر(ع) را مي فرماييد؟” فرمود:

“نعم من زارها عارفا بحقها فله الجنة ، فاذا اتيت الفبر فقم عند راسها مستبل القبله ، و کبر اربعا و ثلاثين تکبيرة ، و سبح ثلاثا و ثلاثين تسبيحه ، و احمد الله ثلاثا و ثلاثين تحميده ، ثم قل : السلام علي آدم صفوة الله…":

“آري، هر كس او را زيارت كند در حالي كه عارف به حق او باشد، بهشت از آنِ اوست. پس هرگاه به كنار قبر او آمدي، در نزد بالاي سرش بايست و 34 مرتبه الله اکبر، 33 مرتبه سبحان اللهِ، 33 مرتبه الحمد لله ‌ بگو، آنگاه بگو: السلام عل آدم صفوة الله ـ تا پايان زيارت شريفه ـ‌”.

(جامع احاديث الشيعه:‌ج 12ص 617)

مطابق اين حديث شريف زيارتنامه حضرت معصومه(ع) از حضرت رضا(ع) روايت شده و به اصطلاح مأثور است، و در ميان مخدرات اهل بيت(ع) بعد از حضرت فاطمه زهرا(ع)، تنها بانوي مجلله اي كه زيارت مأثوره دارد كريمه اهل بيت است.

قاضي نورالله شوشتري صاحب احقاق الحق، كه به جهت نوشتن اين كتاب و دفاع قاطعش از حريم ولايت، به سال 1019 هـ . در هندوستان به شهادت رسيدو حرم مطهرش در"آگره"(اكبر آباد هند) زيارتگاه خاص و عام است، در كتاب پرارج"مجالس المؤمنين” از امام رضا(ع) روايت مي كند كه خطاب به سعد بن سعد احزم فرمود:

“يا سعد! من زارها فله الجنة” او ” هو من اهل الجنة":

“اي سعد! هر كس او را زيارت كند بهشت از آن اوست” و يا"او اهل بهشت است”

( مجالس المؤمنين، ج 1ص 83)

-

نصيرالدين ابو الرشيد عبدالجليل رازي قزويني، از علماي برجسته قرن ششم‌، در كتاب پر ارجي كه به نام:"بعض مثالب النواصب” به سال 560 هـ . تأليف كرده(247)در ضمن حديث مفصلي كه متن كامل آن را در فصل"شخصيت برجسته حضرت معصومه"(ع) آورديم، از امام صادق(ع) روايت مي كند كه فرمود:

“تقبض فيها امراة هي من ولدي ، و اسمها فاطمة بنت موسي ، تدخل بشفاعتها شيعتناالجنة باجمعهم":

“در قم بانوئي كه از فرزندان من است و نام گرامي اش:"فاطمه دخت موسي” است، رحلت مي كند، با شفاعت او همه شيعيانِ ما وارد بهشت مي شوند".(النقض ص 196)

اين حديث را مرحوم قاضي نورالله شوشتري در مجالس، و مرحوم علامه مجلسي در بحار آورده اند، جز اينكه به جاي:"شيعتنا” يعني:"شيعيان ما"،"شيعتي” يعني:"شيعيان من” ضبط كرده اند.(مجالس المؤمنين، ج 1ص 83 و بحار،ج 60ص 228)

صاحب تاريخ قم كه به اهميت و عظمت كتاب و مؤلف آن اشاره كرديم، به سند ديگري از امام صادق(ع) روايت كرده كه فرمود:

“ان زيارتها تعادل الجنة".

“زيارت او همسنگ بهشت است”

اين حديث نيز تنها مأخذش كتاب گرانسنگ تاريخ قم ص215است.

ابو علي حسن بن محمد بن حسن قمي، در كتاب ارزشمند:"تاريخ قم” كه به سال 378 هـ . در 20 باب آن را تأليف كرده، و حسن بن علي بن حسن بن عبدالملك قمي به سال 865 هـ‌ . آن را به فارسي برگردانده است، از امام صادق(ع) روايت جالبي نقل كرده كه بسيار شايان دقت است، و اينك متن حديث:

گروهي از اهل ري به محضر مقدس امام صادق(ع) مشرف شدند و گفتند: ما اهل ري هستيم، امام صادق(ع) فرمود:

“مرحبا باخواننا من اهل قم “:

“مرحبا بر برادران ما از اهل قم".

آنها گفتند: ما اهل ري هستيم، امام(ع) همان جمله را تكرار نمود. چندين بار آنها گفتند: ما اهل ري هستيم، و امام(ع) سخن نخستين را تكرار نمود.

آنگاه امام صادق(ع) فرمود:

“ان لله حرما و هو مکة ، و لرسوله حرما و هو المدينه ، و لامير المومنين حرما و هو الکوفه ، و لنا حرما و هو قم ، و ستدفن فيه امراة من ولدي تسمي فاطمة ، من زارها وجبت له الجنة":

“خدا را حرمي است و آن مكه است، رسول خدا را حرمي است و آن مدينه است، امير مؤمنان(ع) را حرمي است و آن كوفه است، ما اهلبيت را حرمي است و آن قم است.به زودي بانوئي به نام:"فاطمه” از تبار من در آنجا دفن مي شود، كه هر كس او را زيارت كند بهشت بر او واجب مي شود".

راوي مي گويد: امام صادق(ع) اين سخن را زماني فرمود كه هنوز مادر حضرت موسي بن جعفر(ع) به آن حضرت حامله نشده بود.

( تاريخ قم ص 214)

.