بار خدايا! ما اهل اين ماهيم، ماهى كه ما را بدان شرف و منزلت دادى و به بركت نعمت و احسان خويش روزه داشتنش را توفيق دادى، در حالى كه مردمان شقى قدرش را نشناختند و شور بختى خويش را از فضيلتش محروم ماندند.

اى خداوند! تو بودى كه ما را برگزيدى و به شناخت اين ماه توفيق عنايت كردى و به سنت آن راه نمودى.

تو بودى كه ما را توفيق روزه داشتن و نمازگزاردن ارزانى داشتى، هر چند ما قصور ورزيديم و اندكى از بسيار به جاى آورديم.

صحیفه سجادیه، دعای چهل و پنجم

بدرود، اى گرامى ‏ترين اوقاتى كه ما را مصاحب و يار بودى، اى بهترين ماه در همه روزها و ساعتها.
بدرود، اى ماه دست يافتن به آرزوها، اى ماه سرشار از اعمال شايسته بندگان خداوند.
بدرود، اى يار و قرينى كه چون باشى، قدرت بس جليل است و چون‏ رخت بر بندى، فراقت رنج افزا شود. اى مايه اميد ما كه دوريت براى ما بس دردناك است.
بدرود، اى همدم ما كه چون بيايى، شادمانى و آرامش بر دل ما آرى و چون بروى، رفتنت وحشت خيز است و تألم افزاى.
بدرود، اى همسايه ‏اى كه تا با ما بودى، دلهاى ما را رقّت بود و گناهان ما را نقصان.
بدرود، اى ياريگر ما كه در برابر شيطان ياريمان دادى و اى مصاحبى كه راههاى نيكى و فضيلت را پيش پاى ما هموار ساختى.
بدرود، كه آزاد شدگان از عذاب خداوند، در تو چه بسيارند، و چه نيكبخت است آن كه حرمت تو نگه داشت.
بدرود، كه چه بسا گناهان كه از نامه عمل ما زدودى و چه بسا عيبها كه پوشيده داشتى.
بدورد، كه درنگ تو براى گنهكاران چه به درازا كشيد و هيبت تو در دل مؤمنان چه بسيار بود.

صحیفه سجادیه، دعای چهل وپنجم.

حاج شیخ رضا سراج رحمه الله می فرمودند: «قرآن را نباید خواند بلکه باید خورد.»

یعنی فقط خواندن نباشد که عبارات در دهان تلفّظ شود، بلکه قرآن را باید در اعماق وجود خود جای داد، هم از نظر حفظ وقرائت وهم از نظر معنی وعمل، وقرآن مانند غذای لذیذ وگوارائی است که نباید فقط به دیدن وبوکردن آن اکتفا کرد، بلکه باید آن را خورد تا از ویتامینها وپروتئینهای قرآن برای کمال معنوی ومادی خود استفاده شود، در این صورت است که هدیً للمتقین می شود ودر غیر این صورت کسی که بهره ای از تقوی نداشته باشد نمی تواند زندگی خود را مطابق قرآن قراردهد، لذا قرآن اورا هدایت نمی کند.

ایت الله مجتهدی تهرانی،آداب الطلاب، شاکر برخوردار، ص103.

امام کاظم علیه السلام:

«…يَرْفَعَ اللَّهُ بِهِ مِنْ دَرَجَتِهِ فَإِنَّ دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ عَلَى قَدْرِ آيَاتِ الْقُرْآنِ يُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَ فَيَقْرَأُ ثُمَّ يَرْقَى…‏»؛

درجات بهشت به اندازه آيات قرآن است، به او گفته شود: بخوان و بالا رو و مى‏ خواند و بالا مى‏ رود.(اصول کافی،ج2، ص606)

طبق فرمایش معصومین علیهم السلام آسانسور بهشت با قرآن کار می کند، یعنی هرمقدار قرآن بخوانیم بالاتر می روی وهرجا که نخواندیم آسانسور می ایستد وباید پیاده شویم.

شیخ صدوق رحمة الله علیه در کتاب امالی خود برای هر یک از شبهای بیست ویکم وبیست وسوم از شبهای قدر می نویسد:

ومن احیا هاتین اللیلتین بمذاکرة العلم فهو أفضل؛

هرکس این دو شب را باگفتگوی علمی احیا بدارد، بهتر است.

شیخ صدوق، الامالی، ص747.

منابع حدیثی وروایات بسیاری از سوی اهل بیت علیهم السلام نقل شده است، مبنی بر اینکه  آموختن دانش به مراتب برتر از عبادت است، مانند این حدیث از پیامبر صلی الله علیه واله:

« ای ابوذر! یک ساعت نشستن برای گفتگوی علمی برای تو، از عبادت یک سال که روزش را روزه بداری وشبش را به نماز بایستس، بهتر است.»

جامع الاخبار، ص109

وشاید کلام شیخ صدوق رحمة الله علیه، برگرفته  از همین روایت باشد.

ابوالفرج إصفهاني، دانشمند پرآوازه و مقبول نزد اهل سنت، در كتاب مقاتل الطالبيين با سند صحيح نقل كرده است:

لما أن جاء عائشة قتل علي عليه السلام سجدت.

 وقتي خبر شهادت علي عليه السلام به عائشه رسيد، سجده كرد.

ابوالفرج الاصفهاني، مقاتل الطالبيين، ، ج1، ص11.

سند اين روايت كاملا صحيح و تمام راويان آن ثقه هستند.

علاوه بر اين، تعدادزیادی از علماي سني ، يا مقبول نزد اهل سنت؛ نقل كرده اند كه وقتي خبر شهادت اميرمؤمنان عليه السلام به عائشه رسيد، براي نشان دادن شادي خود اين شعر را خواند:

وذهب بقتل علي عليه السلام إلي الحجاز سفيان بن أمية بن أبي سفيان بن أمية بن عبد شمس فبلغ ذلك عائشة فقالت:

فأَلقتْ عَصاها واستقرَّ بها النَّوي كما قرَّ عيناً بالإيابِ المُسافِرُ؛

سفيان بن أميه، خبر كشته علي عليه السلام را به حجاز برد، وقتي اين خبر به عائشه رسيد گفت:

عصايش را انداخت و سرجاي خودش آرام گرفت

همچنان كه چشم ها در هنگام بازگشت مسافر روشن مي شود.

الزهري، الطبقات الكبري، ج3، ص.104

اين بيت از شعر كه از زمان جاهليت بر جاي مانده، زماني استفاده مي شود كه بعد از سختي، اندوه و مشكلات زياد، گشايش، راحتي و شادي نصيب انسان شود.

 «انداخت عصا» كنايه نيز از اطمينان قلب و آسودگي خاطر است كه وقتي شخصي در مكان معيني قلبش آرام و فكرش آسوده شود، گفته مي شود «القي عصاه».

مقصود عايشه از گفتن اين شعر آن بود كه در حقيقت مي خواست بگويد از بابت علي خيالم آسوده شد، دلم آرام گرفت، و سينه ام باز و فكرم راحت شد، چون هميشه منتظرچنين خبري بود، مانند كسي كه انتظار مسافري را داشته باشد كه به آمدن مسافر چشم هايش روشن و قلبش آرام گردد؟!

كينه عائشه نسبت به اميرمؤمنان عليه السلام منحصر به جنگ جمل و بعد از آن نمي شود، در صحيح بخاري و ديگر صحاح اهل سنت آمده است كه عائشه، حتي دوست نداشت كه نام اميرمؤمنان عليه السلام را ببرد:

عبيد الله بن عباس از عائشه نقل كرده است كه:

وقتي بيماري رسول خدا (ص) شدت گرفت، از همسرانش اجازه گرفت كه در خانه من دوران نقاهت را بگذراند و آن ها اجازه دادند؛ پس در حالي كه پاهاي حضرت بر زمين كشيده مي شد، و دو مرد كه يكي از آن ها عباس و ديگري مردي ديگري بود، خارج شد.عبيد الله گفت: من سخن عائشه را براي ابن عباس نقل كردم؛ پس ابن عباس گفت: آيا مي داني آن مردي كه عائشه نامش را نبرد چه كسي بود؟ گفتم خير. گفت: او علي بن أبي طالب بود.

بخاری، صحيح البخاري، ج 1 ص 83؛ مسلم نیشابوری، صحيح مسلم، ج 1 ص 312.

ابن حجر عسقلاني در فتح الباري و بدر الدين در عمدة القاري در شرح اين روايت مي گويند:

چون عايشه از علي دل خوشي نداشت.

و ابن اسحاق در مغازي از زهري نقل كرده است كه:

چون عائشه نمي توانست از علي (عليه السلام) به نيكي ياد كند.

ابن حجرعسقلانی، فتح الباري شرح صحيح البخاري، ج 2 ص 156.

احمد بن حنبل نيز ادامه روايت را اين گونه نقل كرده است:

چرا كه عائشه، دلش نسبت به او پاك نبود (از او خوشش نمي آمد).

مسند الإمام أحمد بن حنبل، ج 6، ص 228.

خوانندگان عزیز جهت مشاهدۀ بررسی اسنادبیشتر روایات وراویان ومتن عربی برخی روایات، به لینک زیر مراجعه بفرمایند:

http://www.valiasr-aj.com/persian/shownews.php?idnews=4966