ميوه دادن درخت خشكيده

روزي امام حسن عليه السلام براي عمره به سوي مکه عظيمت کردند .

در اين سفر، فرزند زبير ايشان را همراهي مي کرد . در طول مسير، در مکاني زير يک درخت خرماي خشکيده به استراحت پرداختند .

ابن زبير به امام عليه السلام عرض کرد: «لو کان في هذا النخل رطب اکلناه اي کاش اين درخت، خرماي تازه داشت و از آن مي خورديم .»

امام عليه السلام فرمودند: «او انت تشتهي الرطب آيا تو به خرماي تازه اشتهايي داري؟» او گفت: آري .

امام حسن عليه السلام سر را به سوي آسمان بلند نمودند و دعايي خواندند . در اين هنگام درخت، سبز شد و پر از برگ گرديد و داراي خرماي فراواني شد و ياران ايشان از آن درخت بالا رفتند و خرماي زيادي چيدند.

 مناقب ابن شهر آشوب،ج 3، ص 173 .

بسيارى از مورّخين و محدّثين حكايت كرده اند:
روزى امام حسن مجتبى صلوات اللّه عليه در ميان جمعى از اصحاب ، مارهائى را به نزد خود فرا خواند.
و آن ها را يكى پس از ديگرى مى گرفت و بر اطراف مچ دست و گردن خود مى پيچيد؛ و سپس رهايشان مى نمود تا بروند.
همين بين شخصى از خانواده عمر بن خطّاب - كه در آن مجلس - حضور داشت ، گفت : اين كه هنر نيست ، من هم مى توانم چنين كارى را انجام دهم ؛ و يكى از مارها را گرفت و چون خواست بر دست خود بپيچد؛ ناگهان مار، نيشى به او زد و در همان حالت آن شخص عمرى به هلاكت رسيد.

موسسه ولی عصرعج

به نقل از زيد بن ارقم آورده اند:
روزى پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله در مجلسى هفت عدد سنگ ريزه در دست خود گرفت ؛ و در دست حضرت تسبيح گفتند.
آن گاه امام حسن مجتبى عليه السلام ، نيز آن سنگ ريزه ها را در دست گرفت و نيز تسبيح خدا گفتند.
پس بعضى افراد حاضر در مجلس ، همان ريگ ها را در دست گرفتند؛ ولى هيچ كلمه اى و حرفى از آن ها شنيده نشد، هنگامى كه علّت آن را سؤ ال كردند؟
حضرت فرمود: اين سنگ ريزه ها تسبيح خدا نمى گويند، مگر آن كه در دست پيامبر و يا وصىّ او باشد؛ و اراده تسبيح نمايد.

موسسه ولی عصرعج

روزى حضرت امام مجتبى عليه السلام مشغول خوردن غذا بود، كه سگى نزديك آن حضرت آمد، حضرت يك لقمه خود تناول مى نمود و يك لقمه نيز جلوى سگ مى انداخت .
اصحاب گفتند: يابن رسول اللّه ! سگ حيوانى كثيف و نجس است ، اجازه فرما آن را از اين جا دور كنيم ؟
امام عليه السلام فرمود: آزادش بگذاريد، اين سگ گرسنه است و من از خدا شرم دارم كه غذا بخورم و حيوانى گرسنه به من نگاه ملتمسانه كند و محروم بماند.

موسسه ولی عصرعج

شهيد مطهری رحمه الله به نكته ای اساسی در اموال خديجه و شمشير علی اشاره دارد كه آگاهی از آن جهت روشن شدن ذهن مخاطبان ضروری است. زيرا وقتي گفته مي شود اسلام با مال خديجه و شمشير علي پيش رفت، چنين به نظر مي رسد كه دين اسلام با همان زر و زور پيش رفته است.

شهيد پاسخ مناسبي به اين شبهه مي دهد و مي نويسد:

«اگر ديني با زور پيش برود، آن چه ديني مي تواند باشد؟ آيا قرآن در يك جا دارد كه دين اسلام با زر و زور پيش رفت؟ آيا علي عليه السلام يك جا گفت كه دين اسلام با زر و زور پيش رفت؟ شك[ي وجود] ندارد كه مال خديجه به درد مسلمين خورد اما آيا مال خديجه صرف دعوت اسلام شد؟ يعني خديجه پول زيادي داشت پول خديجه را به كسي دادند و گفتند بيا مسلمان شو؟ آيا يك جا انسان در تاريخ چنين چيزي پيدا مي كند؟ يا نه، در شرايطي كه مسلمين و پيغمبر اكرم در نهايت درجه سختي و تحت فشار بودند، جناب خديجه عليهاالسلام مال و ثروت خودش را در اختيار پيامبر گذاشت، ولي نه براي اين كه پيامبر ـ العياذ بالله ـ به كسي رشوه بدهد و تاريخ نيز هيچ گاه چنين چيزي را نشان نمي دهد… پس اگر مال خديجه نبود، فقر و تنگدستي شايد مسلمين را از پا در مي آورد، مال خديجه خدمت كرد، اما نه خدمت رشوه دادن… بلكه خدمت به اين معني كه مسلمانان گرسنه را نجات داد. شمشير علي بدون شك به اسلام خدمت كرد…. در شرايطي كه شمشير دشمن آمده بود، ريشه اسلام را بكند.»

موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصرعج به نقل ازسيری در سيره نبوی، ص 248 ـ 245

علامه مجلسي در اين باره مي نويسد:

«يك روز رسول خدا صلي الله عليه و آله همسر مهربانش را خواست. او را در كنار خود نشاند و فرمود: «اين جبرئيل است كه مي گويد، اسلام شروطي دارد: اوّل، اقرار به يگانگي خداوند. دوم، اقرار به رسالت رسولان. سوم، اقرار به معاد و عمل به اصول شريعت و احكام آن. چهارم، اطاعت اولي الامر و ائمه طاهرين از فرزندان او همراه با برائت از دشمنان آن ها.»

در پي اين فرمايش پيامبر صلي الله عليه و آله خديجه عليهاالسلام به همه آن ها اقرار كرد و يك به يك تصديق فرمود. در مورد امير مؤمنان علي عليه السلام رسول اكرم صلي الله عليه و آله به خصوص به خديجه عليهاالسلام فرمود: «هو مولاك و مولي المؤمنين و امامهم بعدي؛ علي مولاي تو و مولاي مؤمنان و امام آن ها پس از من است.»

رسول گرامي بعد از آن كه عهد اكيد از خديجه عليهاالسلام گرفت، اصول و فروع، واجبات و محرمات را به وي آموخت. آن گاه، دست خود را بالاي دست امير مؤمنان عليه السلام گذاشت و خديجه عليهاالسلام دست خود را بالاي دست پيامبر عليه السلام گذاشت و به اين صورت بيعت كرد. *

قبول ولايت اميرمؤمنان عليه السلام و امامت اولاد اميرمؤمنان عليه السلام ، بهترین وزیباترین صحنه زندگی خديجه عليهاالسلام  بود،  با اين كه در آن وقت به قبول ولايت مكلف نبود، چون اين تكليف بعد از وفات پيامبر صلي الله عليه و آله ، وجوب می يافت. ولی او در زمان ولادت حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام از امامت ائمه اطهار ـ كه از نسل فرزندش فاطمه هستند ـ شنيده بود. لذا قدر و منزلت امير مؤمنان عليه السلام را می دانست.

* رياحين الشريعه، ج 2، ص 209