امام حسن مجتبى عليه السلام در روز عيد فطر، گروهى را ديد كه مشغول بازى و خنده بودند. حضرتش در حالى كه به آنان اشاره مى ‏كرد به اصحاب خويش فرمود:
خداوند عزّ و جلّ، ماه رمضان را ميدان مسابقه براى بندگان خود قرار داده است، تا با طاعت و عبادت خود براى رسيدن به رضوان و خشنودى خداوند از يك ديگر سبقت گيرند. گروهى در اين ميدان تاختند و به خشنودى الهى فائز شدند. عده ‏اى ديگر نيز عقب افتادند و تقصير كردند و زيان ديدند.
شگفتا و بسيار شگفتا! كه در چنين روزى، عدّه ‏اى به خنده و بازى مشغول باشند! روزى، كه نيكوكاران در آن پاداش مى‏ گيرند، و تقصيركاران زيان مى ‏بينند.
قسم به خدا، كه اگر حجاب از ميان برخيزد و پرده كنار رود، بى ترديد فرد نيكوكار، پرونده اعمال خود را مى ‏بيند، و بدكردار، گرفتار زشتكارى خويش خواهد شد.

گلچين صدوق( گزيده من لا يحضره الفقيه)،  ابن بابويه(شیخ صدوق رحمت الله علیه)-  محمد حسين‏ صفا خواه

.

روايت شده كه مردم در زمان امير المؤمنين على عليه السّلام گفتند: از امام حسن سخنرانى و دانشى بظهور نرسيده است؟ اين مقاله بگوش على عليه السّلام رسيد، آن بزرگوار به امام حسن فرمود:

اى پسرك عزيز من! مردم درباره تو چيزهائى ميگويند كه بر خلاف واقع است، پس تو هم برو بالاى منبر، سخنرانى كن و بياناتى ايراد نما تا مردم بشنوند!.

آنگاه امام حسن عليه السّلام بالاى منبر رفت، حمد و ثناى خدا را بجاى آورد، مردم را يادآور نعمتهاى خدا كرد و فرمود: أيّها الناس حقّا كه امير المؤمنين على عليه السّلام باب حطّه بنى اسرائيل است «1» هر كس داخل آن شود در امان خواهد بود، على عليه السّلام نظير كشتى نوح است، كسى كه خود را بآن برساند نجات خواهد يافت و كسى كه تخلّف نمايد غرق و هلاك خواهد شد، خدا كسى را (از على) دور نكند مگر آن كسى كه در راه تاريك و گمراهى ميرود، آنگاه از منبر فرود آمد.

بعد از آن على عليه السّلام بلند شد، ميان دو چشم امام حسن را بوسيد و اين آيه را تلاوت كرد:
«ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ»( سوره آل عمران/ 30)  يعنى فرزندانى كه بعضى از آنان از بعض ديگرند و خدا شنونده و دانا است‏».

امام حسن عليه السّلام از لحاظ خلقت و اخلاق شبيه‏ترين مردم بود برسول خدا صلى اللّه عليه و آله.

ترجمه إثبات الوصية؛  على بن حسين مسعودى -  محمد جوادنجفى

حضرت امام صادق (عليه السلام) مى فرمايد : پدرم از پدرش نقل مى كرد كه حسن بن على بن ابى طالب در زمان خودش عابدترين و زاهدترين و برترين مردم بود 

• هنگامى كه به حج مى رفت پياده مى رفت و چه بسا با پاى برهنه به سوى حرم امن حركت مى كرد .

• هنگامى كه ياد مرگ و قبر و برانگيخته شدن در قيامت و عبور بر صراط مى افتاد ، گريه مى كرد

• و چون ياد عرضه شدن بر خدا مى كرد ، فريادى مى كشيد و غش مى نمود

• هنگامى كه در نماز قرار مى گرفت گوشت بدنش در پيشگاه خدا مى لرزيد

• و زمانى كه ياد بهشت و دوزخ مى كرد چون مار گزيده به خود مى پيچيد 

• از خدا درخواست بهشت مى نمود و از دوزخ به حق پناه مى .

بعد از داستان صلح حضرت با معاويه، مشاور معاويه ،عمرو عاص، از امام حسن(ع) خواست که در ميان سربازان دو سپاه سخنراني نمايد، حضرت با استفاده از فرصت به دست آمده به سخنراني مبادرت ورزيد.

بعد از حمد و ستايش الهي، به معرّفي خود پرداخت و خود را امام و پيشواي واقعي معرّفي نمود، و اضافه کرد که ما خانواده داراي کرامات، و مورد عنايت الهي مي باشيم؛ ولکن چه کنم که از حقم محروم شدم.

معاويه از نتايج سخنان حضرت احساس وحشت کرد؛ لذا از او خواست که سخنان خود را قطع نمايد، حضرت نيز مجبور شد سخنراني خود را نيمه تمام گذارد.

وقتي آن حضرت نشست، عدّه اي به او جسارت کردند. از جمله، يک جوان ناصبي از بين مردم از جا بلند شد و به حضرت امام حسن(ع) و پدر بزرگوارش اسائه ادب نمود. تحمّل آن همه فحاشي و تحقير سخت بر حضرت گران آمد و از طرف ديگر امکان داشت موجب شک و ترديد راهيان ولايت و امامت گردد؛ بنابراين، حضرت دست به دعا برداشت و عرضه داشت: «اللّهمّ غيّر ما به النّعمة و اجعله انثي ليعتبربه؛  خدايا نعمت (مردانگي) را از او سلب کن، و او را همچون زنان قرار بده تا عبرت بگيرد.»

دعاي حضرت مستجاب شد و جسارت کنندگان در آن مجلس شرمنده شدند. معاويه به عمرو عاص روکرد و گفت: تو به وسيله پيشنهاد خودت مردم شام را گرفتار فتنه کردي، و آنان به وسيله سخنراني و کرامت او بيدار شدند.

عمروعاص گفت: اي معاويه! مردم شام تو را به خاطر دين و ايمانشان دوست ندارند، بلکه آنان طرفدار دنيا هستند و شمشير و قدرت و رياست نيز در اختيار تو قرار د ارد؛ لذا نگران موقعيّت خود نباش. ولي به هر حال مردم از اثر نفرين امام حسن(ع) با خبر شدند و از اين امر تعجّب مي کردند، سرانجام جوان نفرين شده از کار خويش نادم و پشيمان گشته، با همسرش در حالي که گريه مي کردند، نزد امام حسن(ع) آمدند و از پيشگاه حضرت درخواست عفو و بخشش نمودند، حضرت نيز توبه آنها را پذيرفته، بار ديگر دست به دعا برداشت، و از خداوند خواست که جوان نادم به حال اوّل خود برگردد، و چنين هم شد.

بحارالانوار، ج 44، ص 90 و 91.

اثباة الهداة، ج 2، ص 557.

مَرْوِيٌّ عَنِ النَّبِيِّ ص‏

وَ هُوَ سُبْحَانَ اللَّهِ الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِهِ مِنْ إِلَهٍ مَا أَقْدَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ قَدِيرٍمَا أَعْظَمَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ عَظِيمٍ مَا أَجَلَّهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ جَلِيلٍ مَا أَمْجَدَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مَاجِدٍ مَا أَرْأَفَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ رَءُوفٍ مَا أَعَزَّهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ عَزِيزٍمَا أَكْبَرَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ كَبِيرٍ مَا أَقْدَمَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ قَدِيمٍ مَا أَعْلَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْعَلِيٍّ مَا أَسْنَاهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ سَنِيٍّ مَا أَبْهَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ بَهِيٍّ مَا أَنْوَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُنِيرٍ مَا أَظْهَرَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ ظَاهِرٍ مَا أَخْفَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ خَفِيٍّ مَا أَعْلَمَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ عَلِيمٍ مَا أَخْبَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ خَبِيرٍ مَا أَكْرَمَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ كَرِيمٍ مَا أَلْطَفَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ لَطِيفٍ مَا أَبْصَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ بَصِيرٍ مَا أَسْمَعَهُ وَ سُبْحَانَهُ

مِنْ سَمِيعٍ مَا أَحْفَظَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ حَفِيظٍ مَا أَمْلَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مَلِيٍّ مَا أَوْفَاهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ وَفِيٍّ مَا أَغْنَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ غَنِيٍّ مَا أَعْطَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُعْطٍ مَا

أَوْسَعَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ وَاسِعٍ مَا أَجْوَدَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ جَوَادٍ مَا أَفْضَلَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُفْضِلٍ مَا أَنْعَمَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُنْعِمٍ مَا أَسْيَدَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ سَيِّدٍ مَا أَرْحَمَهُ

وَسُبْحَانَهُ مِنْ رَحِيمٍ مَا أَشَدَّهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ شَدِيدٍ مَا أَقْوَاه وَ سُبْحَانَهُ مِنْ قَوِيٍّ مَا أَحْمَدَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ حَمِيدٍ مَا أَحْكَمَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ حَكِيمٍ مَا أَبْطَشَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْبَاطِشٍ مَا أَقْوَمَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ قَيُّومٍ مَا أَدْوَمَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ دَائِمٍ مَا أَبْقَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ بَاقٍ مَا أَفْرَدَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ فَرْدٍ مَا أَوْحَدَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ وَاحِدٍ مَا أَصْمَدَهُ

وَسُبْحَانَهُ مِنْ صَمَدٍ مَا أَكْمَلَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ كَامِلٍ مَا أَتَمَّهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ تَامٍّ مَا أَعْجَبَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ عَجِيبٍ مَا أَفْخَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ فَاخِرٍ مَا أَبْعَدَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ

قَرِيبٍ مَا أَمْنَعَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مَانِعٍ مَا أَغْلَبَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ غَالِبٍ مَا أَعْفَاهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ عَفُوٍّ مَا أَحْسَنَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُحْسِنٍ مَا أَجْمَلَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُجْمِلٍ مَاأَقْبَلَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ قَابِلٍ مَا أَشْكَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ شَكُورٍ مَا أَغْفَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ غَفُورٍ مَا أَصْبَرَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ صَبُورٍ مَا أَجْبَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ جَبَّارٍ مَا أَدْيَنَهُ وَسُبْحَانَهُ مِنْ دَيَّانٍ مَا أَقْضَاهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ قَاضٍ مَا أَمْضَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مَاضٍ مَا أَنْفَذَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ نَافِذٍ مَا أَحْلَمَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ حَلِيمٍ مَا أَخْلَقَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْخَالِقٍ مَا أَرْزَقَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ رَازِقٍ مَا أَقْهَرَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ قَاهِرٍ مَا أَنْشَأَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُنْشِئٍ مَا أَمْلَكَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مَلِكٍ مَا أَوْلَاهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ وَالٍ مَا أَرْفَعَهُوَ سُبْحَانَهُ مِنْ رَفِيعٍ مَا أَشْرَفَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ شَرِيفٍ مَا أَبْسَطَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ بَاسِطٍ مَا أَقْبَضَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ قَابِضٍ مَا أَبْدَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ بَادٍ مَا أَقْدَسَهُ

وَ سُبْحَانَهُمِنْ قُدُّوسٍ مَا أَطْهَرَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ طَاهِرٍ مَا أَزْكَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ زَكِيٍّ مَا أَهْدَاهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ هَادٍ مَا أَصْدَقَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ صَادِقٍ مَا أَعْوَدَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ عَوَّادٍ مَاأَفْطَرَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ فَاطِرٍ مَا أَرْعَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ رَاعٍ مَا أَعْوَنَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُعِينٍ مَا أَوْهَبَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ وَهَّابٍ مَا أَتْوَبَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ تَوَّابٍ مَا أَسْخَاهُ وَسُبْحَانَهُ مِنْ سَخِيٍّ مَا أَنْصَرَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ نَصِيرٍ مَا أَسْلَمَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ سَلَامٍ مَا أَشْفَاهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ شَافٍ مَا أَنْجَاهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُنْجٍ مَا أَبَرَّهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْبَارٍّ مَا أَطْلَبَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ طَالِبٍ مَا أَدْرَكَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُدْرِكٍ مَا أَرْشَدَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ رَشِيدٍ مَا أَعْطَفَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُتَعَطِّفٍ مَا أَعْدَلَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ عَدْلٍ مَاأَتْقَنَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ مُتْقِنٍ مَا أَكْفَلَهُ وَ سُبْحَانَهُ مِنْ كَفِيلٍ مَا أَشْهَدَهُ

وَ سُبْحَانَهُ مِنْ شَهِيدٍ مَا أَحْمَدَهُ وَ سُبْحَانَهُ هُوَ اللَّهُ الْعَظِيمُ وَ بِحَمْدِهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ

أَكْبَرُ وَ لِلَّهِ الْحَمْدُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ دَافِعِ كُلِّ بَلِيَّةٍ وَ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيل‏

________________________________________
كفعمى، البلد الأمين و الدرع الحصين ؛ ص364

این حقیر را از دعای خیرخود فراموش نکنید

ملتمس دعا

خدا را شاکریم که ما رابه نیمه ماه مبارک وایام البیض رساند. 

مرحوم آیت‌الله مجتهدی تهرانی بر خواندن دعای «مُجیر» در روزهای 13، 14 و 15 ماه رمضان تأکید داشتند، زیرا هر کس این دعا را در وقتش بخواند، گناهانش آمرزیده می‌شود، هرچند به عدد دانه‏‌هاى باران، برگ‌هاى درختان و ریگ‌هاى بیابان باشد!

اما علاوه بر دعای شریف مجیر،  دعای دیگری از پیامبراعظم صلی الله علیه وآله  در برخی کتب شیعه وارد شده که برای آن فضایل بسیاری است وخواندن آن در ایام البیض  هر ماه واز جمله ماه مبارک رمضان  آثار وبرکات زیادی ذکر گردیده است.

دراین نوشته ابتدا ثواب وآثاروبرکات خواندن این دعا ذکرگردیده  وان شاءالله در پست بعدی، دعای صحیفه  را خدمت عزیزان ارائه خواهیم کرد.

 خلاصۀ حدیث طویلی از ابن عباس  رضی الله عنه

ابن عبّاس رضى اللَّه عنه روايت مى ‏كند كه بر رسول خدا صلّى الله عليه و آله داخل شدم ديدم كه حضرت خندان و بسيار خوشحال هستند.

عرض كردم: چه خبر است فداى شما باد پدر و مادرم اى رسول خدا؟

پس فرمودند: يا ابن عبّاس جبرئيل نزد من آمد در حالى كه به دست او صحيفه‏ اى بود كه در آن دعائى از جهت كرامت من و از براى امّت من نوشته شده بود.

پس جبرئيل گفت كه: يا محمّد اين را بگير و بخوان آنچه را كه در اوست و آن را تعظيم نماى. پس بدرستى كه اين گنجى از گنج هاى آخرت است و اين دعائى است كه خداى تعالى به تو و به امّت تو اكرام نموده است.

پس گفتم: يا جبرئيل آن كدام است؟ پس جبرئيل كه رحمت خدا بر او و بر همه فرشتگان مقرّب باد گفت كه آن «سبحان اللَّه العظيم  و بحمده » است.

 حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: [اى جبرئيل‏] و چه چيز است ثواب كسى كه اين دعا را بخواند؟  

پس جبرئيل گفت: يا محمّد مرا از ثوابى سؤال نموده‏ اى كه آن را نمى‏ داند مگر خداى تعالى، اگر همه درياها مركب و درختها قلم و فرشتگان آسمانهانويسنده بگردند و ثواب اين را به قدر هزار برابر مدّت بقاء دنيا بنويسند، هر آينه مركّب برطرف مى‏شود و قلمها شكسته مى ‏شود و به يك دهم از ثواب آن نمى ‏رسند.

اى محمد قسم به حقّ كسى كه ترا به راستى به پيغمبرى فرستاده است كه نيست مردى و نه زنى كه اين دعا را بخواند مگر آن كه خداى تعالى از براى او ثواب چهار تن از فرشتگان و چهار پيغمبر را بنويسد.
امّا پيغمبران پس : اوّلا ثواب تو را اى محمّد و ثواب عيسى و ثواب موسى و ثواب ابراهيم عليهم السّلام را و امّا فرشتگان : پس اوّلا ثواب مرا و ثواب اسرافيل و ثواب ميكائيل و ثواب عزرائيل را.

اى محمّد هر مردى يا زنى كه اين دعا را در مدّت عمر خود بيست مرتبه بخواند پس به درستى كه خداى تعالى او را به آتش جهنم عذاب نمى‏ كند و هر چند از گناهان او باشد مثل كف درياها و قطره‏ هاى باران و عدد ستاره‏ها و وزن عرش و كرسى و لوح و قلم و ريگ و موى و كرك و آفريده‏ هاى بهشت و دوزخ كه خداى تعالى آن گناهان را مى‏ آمرزد و از براى او به عوض هر گناهى هزار حسنه مى‏ نويسد.

اى محمّد و اگر آن شخص را همّى يا غمّى يا آزارى يا بيمارى يا علّتى يا تشنگى يا ترسى باشد  و اين دعا را سه مرتبه بخواند، خداى تعالى حاجت او را بر مى‏ آورد و شخصى كه از شير يا از گرگ بترسد يا داخل شدن بر پادشاه ظالمى را اراده داشته باشد و اين دعا را بخواند، پس خداى تبارك و تعالى از او هر بدى و مكروهى و آفتى را به حول و قوّت خود منع مى ‏كند… .

پس پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند كه: اى جبرئيل از چه اين دعا بر همه دعاها تفضيل داده شده است؟

جبرئيل عرض كرد: از جهت آن كه اسم اعظم خداى تعالى در آن است و كسى كه اين دعا را بخواند قوّت حافظه و شعور و علم و عمر و صحّت بدن او چندين برابر زياده مى‏ گردد و خداى تعالى از او هفتاد آفت از آفات دنيا و هفتصد آفت از آفتهاى آخرت را دفع مى ‏نمايد… .

اى محمّد ترا حريص بر امّت‏ خود مى ‏بينم و حال آن كه خداى تعالى به بندگان خود رحيم است. پس آن حضرت صلّى اللَّه عليه و آله به حضرت جبرئيل عليه السّلام فرمودند كه: اى برادر من تو دوست بر من و بر امّت من هستى، مرا دعائى تعليم نماى كه بعد از من به سبب آن دعا امتم مرا ياد كنند.

پس جبرئيل عليه السّلام گفت: اى محمّد وصيّت مى ‏كنم ترا آن كه امّت خود را امر نمائى كه سه روز ايّام البيض  را روزه گيرند كه سيزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماهى است، و وصيّت مى ‏كنم ترا آن كه امّت خود را امر نمائى كه در اين سه روز اين دعاى شريف را بخوانند. پس به درستى كه عرش را حمله آن به بركت اين دعا برداشتند و من به زمين نازل مى ‏شوم و به آسمان بالا مى ‏روم به بركت اين دعا و اين دعا بر درهاى بهشت و بر حجره‏ ها و كنگره ‏ها و بر منزلهاى آن نوشته شده است و به بركت اين دعا درهاى بهشت گشوده مى ‏شود و به سبب اين خلايق در روز قيامت به امر خدا محشور مى‏شوند و كسى كه از امّت تو اين دعا را بخواند، خداى تعالى عذاب قبر را از او برطرف مى‏ كند و او را از فزع اكبر و از آفتهاى دنيا و آخرت نگاه مى ‏دارد، و كسى كه آن را بخواند خداى تعالى او را از عذاب آتش نجات مى ‏دهد… .

پس جبرئيل عليه السّلام عرض كرد:

• يا محمّد   بنده‏ اى اين دعا را نمى ‏خواند و حال آن كه اراده نموده باشد آزادى را مگر آن كه خداى تعالى او را آزاد مى ‏گرداند و او را از قيد بندگى خلاص مى‏ كند
•  و اين را مغمومى نمى ‏خواند مگر آن كه خداى تعالى غم و اندوه او را برطرف نمايد
•  و نمى ‏خواند به اين دعا خداى را طلب‏ كننده حاجتى مگر آن كه خداى عزّ و جلّ حاجت او را در دنيا و آخرت ان شاء اللَّه برآورد
• و او را از مرگ ناگهانى و هول قبر و فقر در دنيا نگاه مى ‏دارد
•  و خداى تبارك و تعالى به او اذن در شفاعت را در قيامت عطا مى ‏نمايد در حالى كه روى او خندان باشد و خداى تعالى او را به بركت اين دعا در دار السّلام  داخل مى‏ كند و او را در غرفه‏ هاى بهشت ساكن مى ‏گرداند و او را از حلّه‏ هاى جنّت مى‏ پوشاند كه كهنه نمى ‏شوند
•  و كسى كه روزه گيرد و اين دعا را بخواند خداى عزّ و جلّ مى ‏نويسد از براى او مثل ثواب جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل و عزرائيل و ابراهيم خليل و موسى كليم و عيسى و محمّد صلوات اللَّه عليهم اجمعين‏

پس جبرئيل به پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله عرض كرد: اى محمّد كسى كه پنج مرتبه اين دعا را بخواند در روز قيامت محشور خواهد شد و حال آن كه من بر قبر او ايستاده باشم و براقى از بهشت با من خواهد بود و ايستاده خواهم بود تا وقتى كه آن‏ شخص بر براق سوار شود و از آن پائين نمى ‏آيد مگر در دار النعيم دائمى و از براى او حسابى نخواهد بود و در بهشت همسايه ابراهيم عليه السّلام و در جوار محمّد صلّى اللَّه عليه و آله خواهد بود و من از براى خواننده اين دعا از مرد و زن ضامنم آن كه خداى تعالى او را عذاب ننمايد و هر چند گناهان او بيشتر از كف درياها و قطره‏هاى باران و برگ درختان و عدد مردمان از اهل بهشت و دوزخ باشد و آن كه خداى عزّ و جلّ امر نمايد از براى آن شخص ثواب يك حجّ و يك عمره مقبول بنويسند.

اى محمّد كسى كه را در وقت خواب پنج مرتبه اين دعا را با وضو قرائت نمايد پس به درستى كه ترا در خواب مى‏ بيند و تو او را به بهشت بشارت خواهى داد و كسى كه گرسنه يا تشنه باشد و چيزى را نيابد كه بخورد و نه آنچه را كه بياشامد يا آن كه بيمار باشد و اين دعا را بخواند پس به درستى كه خداى به بركت اين دعا از او برطرف مى ‏نمايد آنچه را كه در اوست و او را چيزى مى‏ دهد كه بخورد و بياشامد و از براى او مطالب دنيا و آخرت او را برمى‏ آورد… .

البته  فضایل وآثارذکرشده بسیار بیشتر از این مقدار است که به جهت طولانی بودن حدیث،خلاصه ای ازآن ارائه شد.عزیزان جهت دریافت متن کامل حدیث شریف، به کتاب مهج الدعوات ، ابن طاووس، على بن موسى- ترجمه طبسى‏  مراجعه بفرمایند.