حافظ ابوسعيد بن علا  مى گويد: در جزوه اى قديمى كه از امام احمد بن حنبل باقى مانده بود، ديدم كه در جواب سؤ الى گفته است كه (بوسيدن و توسل به قبر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم مانعى ندارد).

اين گفتار امام احمد را به اين تيميه كه توسل به قبر مبارك آن حضرت را حرام مى دانست ، نشان دادم . او بسيار تعجب كرد و گفت : تعجب مى كنم ، احمد در نزد من مرد بزرگى است . نمى دانم كه اين سخن از اوست يا از ديگرى ؟ و من به او گفتم : چه تعجبى در اين گفتار است . در صورتى كه از امام احمد براى ما نقل كرده است كه براى تبرك لباس امام شافعى را مى شسته و آب آنرا مى خورده است .
وقتى كه او از اهل علم تا اين اندازه احترام مى كند، پس نسبت به صحابه و آثار انبياء عليهم السلام چگونه احترام نمود؟ و چقدر نيكو سروده است از قول مجنون كه : (از ديار ليلى مى گذرم ، اين ديوار و آن ديوار را مى بوسم . علاقه به ديار ليلى را تسخير نكرده بلكه آن كسى كه در آن سكونت دارد، مرا مفتون خود ساخته است .)

الغدير، ج 9، ص 255.

روزى احمد جامى بر بالاى منبر رفت و گفت : اى مردم هر چه مى خواهيد از من بپرسيد.

ناگهان زنى از پشت پرده فرياد زد كه : اى مرد ادعاى بيهوده نكن . زيرا خداوند رسوايت خواهد كرد. هيچكس جز على عليه السلام نمى تواند بگويد كه پاسخ تمام سؤ الات را مى داند.

شيخ احمد گفت : بپرس ‍ اگر سؤ الى دارى ، تا من جواب بدهم .

زن گفت : آن مورچه اى كه بر سر راه سليمان نبى آمد، نر بود يا ماده ؟

شيخ گفت : آيا سؤ ال ديگرى نداشتى اين ديگر چه سؤ الى است ؟ من كه در آن زمان نبودم كه ببينم نر بوده است يا ماده .

زن گفت : نيازى نيست كه تو در آن زمان باشى ، اگر با قرآن آشنايى داشتى جواب را مى دانستى . در قرآن سوره نمل آمده است كه (( قالت نمله )) از اين آيه مشخص مى شود كه مورچه نر بوده يا ماده . مردم به جهل شيخ و زيركى زن خنديدند.
شيخ گفت : بگو اى زن آيا با اجازه شوهرت در اين جلسه شركت كرده اى يا بدون اجازه او؟ اگر با اجازه آمده اى كه خدا شوهرت را لعن كند و اگر بى اجازه آمده اى ، خداوند خودت را لعن كند.

زن گفت : بگو ببينم آيا ام المؤ منين جناب عايشه با اجازه پيغمبر به جنگ امام زمان خود على عليه السلام آمده بود و يا بدون اجازه ؟ پس شيخ بيچاره شد و نتوانست جواب بگويد. از منبر به زير آمد و به منزل رفت و چند روزى از غصه رسوايى بيمار شد.

_{الغدير، ج 11، ص 395.}

   شيخ ابو تراب نهاوندى نقل كرده: خدمت شيخ طه عرب كه مرجع تقليد بود آمدند و گفتند: يك جوانى از دنيا رفته، بيائيد به جنازه اش نماز بخوانيد، آقا به راه افتاد كه برجنازه او نماز بخواند، بعضى ها گفتند: اين جوان گنهكار است و همه از معصيتهاى او خبر دارند، آنقدر سعايت كردند كه آقا از خواندن نماز بر جنازه جوان معصيت پيشه پشيمان شد و شخص ديگرى نماز خواند و دفنش كردند.
   صبح فردا كه شاگردان براى درس آمدند، فرمود: جوان را كجا دفن كردند، گفتند در فلان قبرستان، فرمود: برويم من مىخواهم به قبرش نماز بخوانم، گفتند شما به خودش نماز نخوانديد حالا به قبرش مىخواهيد بخوانيد، گفت ديشب خوابش را ديدم چه جائى و چه مقامى داشت گفتم به من گفته بودند كه تو آدم بدى هستى چطور اينجا را به تو داده اند؟
   گفت: وقت مرگ رختخوابم يك پارچه آتش شد، آب غسلم آتش بود، عذابم مىكردند. دو ملك مرا مىكشاندند و مىبردند به جائى كه عذاب كنند، در راه كه مىبردند سه نفر سوار مىرفتند يكى گفت: اينها را مىشناسى گفتم: نه، گفت آنكه پيشاپيش همه مىرود آقا اميرالمؤمنين عليه السلام است آن دو نفر يكى آقا امام حسين عليه السلام و يكى حضرت ابوالفضل عليه السلام است من فرياد زدم يا على يا اميرالمؤمنين جواب نداد، گفتم آقا نمى گويم از من شفاعت كن ولى يك سؤال از شما دارم، حضرت ايستاد عرض كردم آقا اينجا كه مرا مىبرند عذاب كنند، همه ناصبى و از دشمنان شما هستند، اگر يك ناصبى به من بگويد تو اينهمه يا على يا على گفتى از على چه استفاده ديدى من چه بگويم شما يك جواب به ما بدهيد من به دشمنان شما بگويم.
حضرت على اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: راست مىگويد او را برگردانيد، برگرداندند و اين مقام را به من دادند و از گناهم گذشتند.

مرحوم آيت الله سيّد شرف الدين (صاحب کتاب ارزشمند المراجعات) در عصر حکومت «ملک عبد العزيز» براي زيارت خانه خدا به مکه رفت. در عيد قربان کنار ساير علما به کاخ پادشاه سعودي دعوت شد، تا طبق معمول در عيد قربان به او تبريک بگويند. او به کاخ رفت، هنگامي که نوبت به او رسيد دست شاه را گرفت و هديه اي به او داد، و ان هديه يک کتاب قرآن بود داراي جلدي پوستين بود.
شاه عربستان آن هديه را گرفت و بوسيد و به عنوان تعظيم و احترام، بر پيشاني خود گذاشت.

سيّد شرف الدين ناگهان گفت: «اي پاشاه ! چرا اين جلد را مي بوسي و به آن تعظيم مي کني با اينکه اين جلد چيزي جز پوست بز نيست؟»

شاه گفت غرض من از بوسيدن جلد ، قرآني است که در داخل آن قرار دارد ، نه خود جلد.

آقاي شرف الدين، بي درنگ فرمود : احسنت اي پادشاه! ما شيعيان نيز وقتي پنجره يا در اتاق
پيامبر(ص) را مي بوسيم ، مي دانيم که آهن هيچ کاري نمي تواند بکند ولي غرض ما آن کسي است که ماوراي اين آهن ها و چوب ها قرار دارد ما مي خواهيم رسول خدا(ص) را تعظيم و احترام کنيم، همان گونه که شما با بوسه زن بر پوست بز مي خواستي قرآن را تعظيم کني که در درون آن پوست قرار دارد.

حاضران تکبير گفتند و او را تصديق کردند، در اين هنگام ملک عبد العزيز ناچار شد تا به حاجيان اجازه دهد که از آثار رسول الله(ص) تبرک بجويند، ولي وليعهد او که بعد از اوآمد، از قانون گذشته شان برگشت.

ماهنامه موعود شماره 89

اعمش که يکي از مفسران و محدثين است روايت کرده است که در مسافرت به عربي رسيدم که چشمش کور شده بود. در اين حال، در بيابان نشسته بود و دستش را به طرف آسمان گرفته بود و دعا مي کرد:

 خداوندا بحق آن قبّه اي که دامنه اش خيلي وسيع است و بحق بارگاهي که ميوه هايش بسيار شيرين است چشم مرا به من بازگردان.

جلو رفتم و گفتم: اي اعرابی چه مي گويي؟ قبّه و بارگاه چيست؟ و ميوه کدام است؟

گفت: منظورم از قبّه حضرت محمد (ص) و بارگاه حضرت زهرا (عليهاالسلام) و ميوه ها حضرت امام حسن و امام حسين (عليهماالسلام) است.
گريه ام گرفت، دو درهم از مخارج مسافرتم را به او دادم و به راه افتادم. مدتي گذشت مسافرتم به پايان رسيد و از همان راه برگشتم. ديدم آن مرد بينايي اش را بدست آورده است. احوالش را پرسيدم. و از او خواستم که چگونگي شفا يافتن خود را برايم تعريف کند.
گفت: آل محمد (ص) مرا شفا دادند. روزي در همين جا تنها نشسته بودم و ناله مي کردم که ناگهان ندايي از غيب آمد اگر در دوستي علي (ع) صادق هستي چشمان خود را ببند و باز کن.
چشمانم را بستم و پس از لحظه اي باز کردم، ديدم جهان روشن است و همه جا را مي توانم ببينم. هر چه نگاه کردم گوينده صدا را نديدم. گفتم: اي کسي که به داد من رسيدي ترا به خدا قسمت مي دهم که خودت را معرفي کن.
ندايي آمد که من خضر نبي هستم. بدان که دوستي علي (ع) در دنيا و آخرت انسان را نجات مي دهد.

مؤمني شيطان را در وسط دريا ديد که سرش را رو به آسمان گرفته و مي گفت: خداوندا (به حقّ آقا اميرالمؤمنين علي (ع)) مرا عذاب مکن.

مرد مؤمن به شيطان گفت: آيا تو هم دست به دامان ولايت اميرالمؤمنين علي (ع) شده اي؟

شيطان گفت: شش هزار سال قبل از اينکه حضرت آدم خلق شود من در عالم اعلا و در ميان ملائکه بودم. اطلاعات زيادي در رابطه با علي (ع) دارم که شما نمي دانيد. و تا آنجا که اطلاع دارم بعد از رسول خدا (ص) کسي مقربتر و عزيزتر و گرامي تر و آبرومندتر از علي (ع) نزد خداوند متعال نيست. و مي دانم که هرکس خداوند را به حق اميرالمؤمنين علي (ع) قسم بدهد، خداوند او را مي آمرزد از اين رو من هم خدا را به خورشيد ولايت قسم مي دهم.

مرد گفت: اي ابليس تو معلِّم فرشتگان بوده اي و علم زيادي داري مرا نصيحت کن.

شيطان گفت: يک جمله براي دنيا و يک جمله براي آخرتت مي گويم اگر مي خواهي که زندگي به تو خوش بگذرد قناعت پيشه کن و اگر قانع باشي، حتي اگر غذايت نان خشک باشد به تو خوش مي گذرد و آرام و آسوده زندگي مي کني.
امّا اگر حرص بزني و ثروت جمع کني و به خواست خداوند راضي نباشي هيچوقت در دنيا خوشبخت نمي شوي.

اما يک پند نيز براي آخرتت بگويم براي ساعت مرگ، سرازيري قبر، سر از قبر در آوردن، ماندن در برزخ، صحراي محشر، صراط و ميزان همه جا محبت و ولايت آقا علي (ع) را ذخيره داشته باش اگر تکيه ات به پيشواي مؤمنان باشد امنيت خواهي داشت.

مرد مؤمن شيعه نزد امام جعفر صادق (ع) رفت و ماجرا را براي حضرت تعريف کرد.

حضرت فرمود چنگ زدن شيطان به ولايت و محبّت حضرت علي (ع) به زبان است و از صميم قلب نيست بنابراين ابليس بهره اي از اين سخنان نمي برد. اگر او واقعا و از صميم قلب به آقا اميرالمؤمنين علي (ع) پناه مي برد، از عذاب الهي نجات مي يافت.

کرامات(امیرالمومنین)، دُرّ نجف،محصول موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصرعج