رسیدن به هر کمالی مربی و سبک تمرینیِ خود را می‌طلبد. کسی که هدفش رسیدن به کمالاتِ انسانی است، نیاز به استاد ویژه، سبک زندگی خاص، متنِ درسیِ متناسب، باشگاه مربوط و مربیانی قدرتمند دارد. تنها مربیانِ انسان ساز عالم نیز «معصومین علیهم السلام» هستند که حرکت در پناه آنها، آرام آرام انسان را به آنها شبیه‌تر و به عصمتِ آنها نزدیک‌تر می‌کند.

   انسانی به مقام انتظار فرج خواهد رسید، که با معصوم پیوند خورده و با او رابطه عاطفی برقرار کرده باشد، در اینصورت منتظر ظهور او خواهد بود. اساساً کسی که انتظار ظهور امام زمانش را نمی‌کشد … بسیار گرفتار و ضعیف می‌باشد.

   به محض آنکه قلب انسان به پیوند با امامش رسید و هوسِ رسیدن به او را پیدا کرد، به مقام منتظر رسیده و فرج در درون او اتفاق افتاده است. در اینصورت مرگ در بستر بیماری نیز برای او با شهادت در رکابِ امامش تفاوتی نخواهد داشت. در سبک زندگی مهدوی، تمام انتخاب‌ها مبارک و حرکت دهنده انسان به سمت امام زمانش می‌باشند. برای چنین کسی در تمام انتخاب‌ها و ارتباطات یک الگو وجود دارد؛ «امام زمان»

استادشجاعی(منتظارن منجی(عج)

اول قدم برای رسیدن به مقام انتظار الفرج، وقوعِ حادثه مبارکِ فرج در دل انسان است. ابتدا دلِ انسان، باید امامِ خویش را به عنوان تنها متخصص معصومی که می‌تواند او را به هدف نهایی خلقتش برساند، و علاوه بر این، برای او پدری مهربان و الهی است، بشناسد. با چنین شناختی، انسان در رحم دنیا، به طور صحیحی جایگزین شده و حرکتش به سوی تولد سالم پیش خواهد رفت، در غیر اینصورت، جایگزینی صحیحی در رحم دنیا نداشته و تولدش به برزخ نیز همراه با «کفر و ضلال و نفاق» خواهد بود.

«من ماتَ وَ لَم یعرف امام زمانه، مات میتهً جاهلیه»

بنابراین وظیفه هر انسان، رسانیدن خود به پدر الهی و متخصص معصومش و گذراندن سیر تربیتی خود تحت نظر این متخصص است.

کسی که الله و معصوم در زندگی او نقشی ندارند، اساساً به اطلاعاتِ تخصصیِ مورد نیاز برای یک حرکت صحیح دست نمی‌یابد. یک زندگی تخصصی و سالم، تنها در پیوند با معصوم حاصل می‌شود.

استادشجاعی، منتظران منجی(عج)

 کسی که قبل از ظهور، به مقام انتظار برسد، دیگر دیدنِ امام برایش دغدغه نیست! زیرا فرجِ حقیقیِ او، در غیب اتفاق افتاده است.

او در دل و روح خود، پدرش را یافته و این پدر با تمام مظلومیت‌ها و دغدغه‌هایش وارد روح و جانِ او شده است.

زمان پیوستن حقیقی به امام زمان قبل از ظهور است، نه بعد از آن…

اگر امروز رسیدیم که خوشا به حال ما و گر نه دیگر مجالی نخواهد بود…

استادمحمدشجاعی،منتظران منجی(عج)

باز هم بگير! اي دل غم آشنا بگير!

آسمان ببار و جانب دل مرا بگير!

بي تو کنج اين خرابه ها غريب مانده ايم

باز هم بيا سراغ از اين غريبه ها بگير!

دشنه زار بي نهايتي ست دشت رو به رو

زير بازوان دوستان کور را بگير!

اي که رام دستهاي توست آب و باد و رعد

دست از آستين برآر و راه بر بلا بگير!

خون لاله روي دست باد لخته مي شود

اي اميد باغ، انتقام لاله را بگير!

باز جمعه اي گذشت و حاجتم روا نشد

اي دل، اي دل اميدوار من، عزا بگير!

حميدرضا شکارسري

آقا اجازه! خسته ام از اين همه فريب،

از هاي و هوي مردم اين شهر نا نجيب.

آقا اجازه! پنجره ها سنگ گشته اند،

ديوارهاي سنگي از کوچه بي نصيب.

آقا اجازه! باز به من طعنه مي زنند

عاشق نديده هاي پر از نفرت رقيب.

«شيرين»ي وجود مرا «تلخ» مي کنند

«فرهاد»هاي کينه پرست پر از فريب!

آقا اجازه! «گندم» و «حوا» بهانه بود،

«آدم» نمي شويم! بيا: ماجراي «سيب»!

باشد! سکوت مي کنم اما خودت ببين..!

آقا اجازه! منتظرند اينهمه غريب…

بارالها! چگونه باور كنم نبودنش را وقتي كه محبت دستي نوازشگر در تار و پود وجودم ريشه مي دواند

چگونه باور كنم سكوت درياي چشمهايم را

وقتي كه قايق مهربانيش بي ناخدا در اوج آسمانها به پيش مي رود.

آدينه كه مي شود قاصدكهاي دلم را روانه آستان دوست مي كنم

تا پيام آور حضور صدفي باشد كه يازده مروايد سبز را با خود به همراه دارد.

وقتي كسي نيست كه درد آشنايم باشد فرشته اي پيدا مي شود تا در خلوت

شبهاي تار تسلي بخش خاطرم باشد.

هنوز ستاره اي بي نورم كه در انتظار شعاعي ازخورشيد لحظه شماري مي كنم.

كويري در انتظار آبم و حتي درياي اشكهايم كويرتف زده وجودم را سيراب نمي كند.

از ستارگان آسمان سراغ مي گيرم و چون پرنده اي عاشق گمگشتهام را درميان فرشتگان آسمان مي جويم.

با من بگو چگونه از رويش ياس ها بگويم ،

وقتي كه نرگسي هاي چشمم در انتظار آمدنت سوسو مي زنند.

هر شب با ياد تو به خواب ميروم و صبح در انتظار …

مي دانم كه مي آيي و غبار غم و اندوه هزاران ساله را ازقلبهاي خسته مان مي زدايي و اشكهاي زلالمان را از گونه هايمان برمي چيني.

مي آيي وضريح گمشده ياسي كبود را نشانمان ميدهي و مسيح مريم را با خويش همراه مي سازي .

ميآيي و صندوقچه موسي را برايمان مي گشايي و آنگاه در كنار كعبه عشاق سر بر آستان

بندگي خدايي مي سايي كه آمدنت را به منتظران و مستضعفان جهان وعده داده بود.

مي آيي و در فراسوي نگاه منتظرمان، قلبهاي كوچك و اميدوارمان را به هم پيوند ميدهي

و آن روز، روز شادي چشمهاي منتظري است كه عاشقانه مي گريند و به سويت بال و پر مي گشايند.