رسیدن به مقام انتظار = دخول در وادی امن الهی

   رسیدن به مقام انتظار، انسان را در وادی امن الهی داخل می‌کند. در حدیث سلسله الذهب، است که امام رضا «علیه السلام» فرمودند: «کلمه لااله الا الله حصنی، فمن دخل حصنی، أمن مِن عذابی» پس فرمودند: «بشرطها و شروطها و أنا من شروطها» یعنی شرط رسیدن به حقیقت توحید (لا اله الا الله)، پذیرش ولایت معصومین می‌باشد. سابقا گفته شدکه پیوند با الله، بدون استمداد از متخصص معصوم، ممکن نیست. زیرا معصومین «علیهم السلام»، کامل‌ترین جلوه قابل دسترسی الله در زمین اند و کسانی که این جلوه ­ی کامل را رها کنند، هیچ راهی جز جلوه‌های ناقص الله نخواهند یافت که برای رشدِ انسانی بتوانند به آن پناه برند، لذا هرگز به کمال انسانی نخواهند رسید.

   بنابراین باطن کلمه لا اله الا الله، همان ولایت متخصص معصوم است که البته نباید این ولایت را به محبّت، تعبیر نمود. 

منتظرِ حقیقی

 در نظام فردی، کسی منتظرِ حقیقی به شمار می‌رود که به مقام مودّت رسیده و خود را به چادر امام زمان «علیه السلام» رسانیده و یا در حال حرکت به سمت ایشان باشد. چنین انسانی، در حقیقت، در راهِ رسیدن به الله بوده و در حِصنِ امنِ «لا اله الا الله» قرار گرفته است. شخص منتظر روز به روز به الله نزدیکتر و شبیه‌تر شده و اسماء الهی در او هر روز بیشتر از پیش ظهور می‌یابند. بنابراین زمانی که کسی به معصوم «علیه السلام» رسیده و در رحم معصوم «علیه السلام» قرار می‌گیرد، دقیقاً در حصنِ لا اله الا الله بوده و در کنف حمایتِ الله قرار می‌گیرد و لا اله الا الله به معنای حقیقی‌اش (پیوند با کامل‌ترین جلوه الله برای رسیدن به الله) در او تحقق می‌یابد.

   آیا سبک زندگی من  در راه حرکت به سمت امام زمان «عج»  هست یا نه…

   رسیدن به هدف خلقت، تنها با رعایت ظواهر دینی (حجاب، روزه، نماز، و خمس…) حاصل نمی‌شود، بلکه آنچه که هر انسانی باید حقیقتاً دلواپس و نگرانش باشد این مسئله است که آیا سبک زندگی من (همسرداری، فرزندپروری، فعالیت‌های اقتصادی، شغلی، اجتماعی…) در راه حرکت به سمت امام زمان «علیه السلام» و پیوند با ایشان هست یا نه…

این سؤال، مهمترین سؤال قیامت است اگر انسان در دنیا، پاسخ مناسبی برای آن آماده نکرده باشد، دیگر اعمالِ عبادی او گشایش چندانی برایش حاصل نخواهد کرد. تأییدِ الحاق و پیوند ما با معصوم «علیه السلام»، با خودِ ایشان است، و ایشان باید در هر شب قدر، همراهیِ انسان را در سال گذشته تأیید و امضا نمایند.

گشایش نفس هر انسان و تولد سالمش منوط به این شرط می‌باشد که آیا او حقیقتاً به سمت پیوند با امام خویش در حرکت بوده است یا نه.

منتظران منجی(عج)

   امام رضا علیه السلام فرموده اند:

هر امامی عهد و مثیاقی بر دوستان و پیروانش دارد و بی شک یکی از اعمالی که نشان وفاداری کامل به عهد و ادای نیک آن است٬ زیارت آرامگاه است٬ پس هر کس با رغبت و اعتقاد به آنچه مطلوب ایشان است آنان را زیارت کند٬ امامان در روز قیامت شفیع ایشان خواهد بود.

 البحار،ج 116،ص100

بنابراین اگر امروز به جمع دوستان و همراهان حضرت نپیوندیم، بعد از ظهور نیز در خیل یارانش جایی نخواهیم داشت.

اگر غم تنهایی امام زمان در قلب انسان، راه یابد، تمام غمهای بخش‌های پایینی رنگ باخته و حجم عظیمی از شادی و آرامش در درونش تولید می‌شود. غمِ غربتِ امام زمان، غم مبارکی است که خود تولیدکننده شادی می‌باشد. کسی که قیمتِ انسانیِ خود را می‌شناسد، جز به رفقا و دوستان اشرافی راضی نخواهد بود. (صراط الذین أنعمت علیهم)، آنگاه دغدغه‌ها و غصه‌هایش نیز با دغدغه‌ها و غم‌های اشرافِ قیامت یکسان خواهد بود.

اگر غم تنهایی امام زمان، قلب ما را نمی‌آزارد و اضطرار او ما را به مقام اضطرار نرسانده است، یعنی هنوز حقیقتاً با او پیوند نخورده‌ایم.

انتظار فرج انسان را به جایی می‌رساند که در هیچ شرایطی، احساس تلخی و ضعف ننموده و همواره آغوشِ قدرتمندی را برای پناه گرفتن، سراغ داشته باشد. برای رسیدن به چنین مقامی، باید به وزانِ خانواده حقیقی خود بزرگ شده و با همراهی و همقدمی آنها، زندگی دنیا و ابدیتِ خویش را اداره کنیم.

 «انتظار فرج، بزرگترین گشایش است.» اما براستی چگونه رسیدن به مقام انتظار، می‌تواند بزرگترین گشایش‌ها را در زندگی کسی به وجود آورد؟…

استاد شجاعی