شهيد مطهری رحمه الله به نكته ای اساسی در اموال خديجه و شمشير علی اشاره دارد كه آگاهی از آن جهت روشن شدن ذهن مخاطبان ضروری است. زيرا وقتي گفته مي شود اسلام با مال خديجه و شمشير علي پيش رفت، چنين به نظر مي رسد كه دين اسلام با همان زر و زور پيش رفته است.

شهيد پاسخ مناسبي به اين شبهه مي دهد و مي نويسد:

«اگر ديني با زور پيش برود، آن چه ديني مي تواند باشد؟ آيا قرآن در يك جا دارد كه دين اسلام با زر و زور پيش رفت؟ آيا علي عليه السلام يك جا گفت كه دين اسلام با زر و زور پيش رفت؟ شك[ي وجود] ندارد كه مال خديجه به درد مسلمين خورد اما آيا مال خديجه صرف دعوت اسلام شد؟ يعني خديجه پول زيادي داشت پول خديجه را به كسي دادند و گفتند بيا مسلمان شو؟ آيا يك جا انسان در تاريخ چنين چيزي پيدا مي كند؟ يا نه، در شرايطي كه مسلمين و پيغمبر اكرم در نهايت درجه سختي و تحت فشار بودند، جناب خديجه عليهاالسلام مال و ثروت خودش را در اختيار پيامبر گذاشت، ولي نه براي اين كه پيامبر ـ العياذ بالله ـ به كسي رشوه بدهد و تاريخ نيز هيچ گاه چنين چيزي را نشان نمي دهد… پس اگر مال خديجه نبود، فقر و تنگدستي شايد مسلمين را از پا در مي آورد، مال خديجه خدمت كرد، اما نه خدمت رشوه دادن… بلكه خدمت به اين معني كه مسلمانان گرسنه را نجات داد. شمشير علي بدون شك به اسلام خدمت كرد…. در شرايطي كه شمشير دشمن آمده بود، ريشه اسلام را بكند.»

موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصرعج به نقل ازسيری در سيره نبوی، ص 248 ـ 245

علامه مجلسي در اين باره مي نويسد:

«يك روز رسول خدا صلي الله عليه و آله همسر مهربانش را خواست. او را در كنار خود نشاند و فرمود: «اين جبرئيل است كه مي گويد، اسلام شروطي دارد: اوّل، اقرار به يگانگي خداوند. دوم، اقرار به رسالت رسولان. سوم، اقرار به معاد و عمل به اصول شريعت و احكام آن. چهارم، اطاعت اولي الامر و ائمه طاهرين از فرزندان او همراه با برائت از دشمنان آن ها.»

در پي اين فرمايش پيامبر صلي الله عليه و آله خديجه عليهاالسلام به همه آن ها اقرار كرد و يك به يك تصديق فرمود. در مورد امير مؤمنان علي عليه السلام رسول اكرم صلي الله عليه و آله به خصوص به خديجه عليهاالسلام فرمود: «هو مولاك و مولي المؤمنين و امامهم بعدي؛ علي مولاي تو و مولاي مؤمنان و امام آن ها پس از من است.»

رسول گرامي بعد از آن كه عهد اكيد از خديجه عليهاالسلام گرفت، اصول و فروع، واجبات و محرمات را به وي آموخت. آن گاه، دست خود را بالاي دست امير مؤمنان عليه السلام گذاشت و خديجه عليهاالسلام دست خود را بالاي دست پيامبر عليه السلام گذاشت و به اين صورت بيعت كرد. *

قبول ولايت اميرمؤمنان عليه السلام و امامت اولاد اميرمؤمنان عليه السلام ، بهترین وزیباترین صحنه زندگی خديجه عليهاالسلام  بود،  با اين كه در آن وقت به قبول ولايت مكلف نبود، چون اين تكليف بعد از وفات پيامبر صلي الله عليه و آله ، وجوب می يافت. ولی او در زمان ولادت حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام از امامت ائمه اطهار ـ كه از نسل فرزندش فاطمه هستند ـ شنيده بود. لذا قدر و منزلت امير مؤمنان عليه السلام را می دانست.

* رياحين الشريعه، ج 2، ص 209

يك سوم رمضان گذشت.

بر خدا توكل كن تا از سعادتمندان درگاه و مقربان پيشگاهش باشى.

او را بطلب كه هدف نهايى جويندگان است.

.

بخاری به نقل از عائشه می نويسد:

عايشه می گويد: بر هيچ زنی آن قدر حسد نورزيدم كه بر خديجه حسد ورزيدم، او را درك نكردم و قبل از ازدواج من با رسول خدا از دنيا رفته بود، ولی حسدم به اين سبب بود كه رسول خدا (صلي الله عليه وآله) او را بيشتر ياد می كرد و خداوند او را به خانه ای بهشتی از طلا و درّ و ياقوت بشارت داده بود و هر گاه گوسفندی را ذبح می نمود برای دوستان خديجه هديه می فرستاد.

 صحيح البخاري، ج 3 ص 1388.

في حديثه ( عليه‏السلام )فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ ضَرَبَ يَعْسُوبُ الدِّينِ بِذَنَبِهِ فَيَجْتَمِعُونَ إِلَيْهِ كَمَا يَجْتَمِعُ قَزَعُ الْخَرِيفِ

يعسوب الدين السيد العظيم المالك لأمور الناس يومئذ و القزع قطع الغيم التي لا ماء فيها

***

 در گفتار آن حضرت عليه السّلام است (كه از عظمت و بزرگى حضرت صاحب الزّمان «عجّل اللّه فرجه» خبر داده)

 چون وقت آن برسد آقاى بزرگوار و پيشواى دين (از پنهان بودن و نگرانى آشكار گرديده بر مقام سلطنت و خلافت خود) مستقرّ و پابرجا گردد، پس (مؤمنين از اطراف جهان) نزد آن بزرگوار گرد آيند چنانكه پاره‏ هاى ابر در فصل پاييز گرد آمده به هم مى ‏پيوندد

(اين فرمايش صريح است به اينكه امام زمان عليه السّلام زنده و از دشمنان پنهان و در روى زمين سير ميكند و هر وقت خدا بخواهد آشكار ميشود،

سيّد رضىّ «عليه الرّحمة» فرمايد:) يعسوب الدّين يعنى سرور بزرگوار و زمامدار كارهاى مردم در آنروز (و فرمايش آن حضرت ضرب بذنبه يعنى امام زمان پس از نگرانى پابرجا مى ‏گردد، زيرا يعسوب در لغت بمعنى پادشاه زنبور عسل است كه بيشتر از روز را بدو بالش پرواز مى ‏نمايد، و چون دم بزمين گذار و حركت و پرواز را ترك نموده مستقرّ ميشود) و قزع پاره‏ هاى ابر است كه (رقيق و نازك است خواه آب دار و خواه) بى آب و باران باشد (چنانكه لغت نويسان معنى آنرا بطوري كه بيان شد ضبط نموده ‏اند، و اينكه اصحاب حضرت قائم عليه السّلام را به پاره ‏هاى ابر پاييز تشبيه نموده براى آنست كه‏ پاييز اوّل زمستان است و ابرهاى پراكنده در آن هنگام بزودى بهم مى ‏پيوندند).

نهج، غرائب

سيئه تسوءك ، خير عندالله من حسنه تعجبك .

***

گناهى كه تو را ناراحت (پشيمان ) سازد، نزد خدا بهتر است از كار نيكى كه تو را مغرور سازد. 

حكمت 46.