شکر خدا که تحت لوای خدیجه ایم

بعد از هزار سال گدای خدیجه ایم

مهرش نتیجه ی دهه اول من است

ما یک دهه تمام برای خدیجه ایم

ده شب فقط به خاطر او گریه می کنیم

ما پیش واز روز عزای خدیجه ایم

اصلاً به ما چه مردم دنیا پیِ چه اند؟

ماها که در پی نوه های خدیجه ایم

بی مهر او عبادت عالم قبول نیست

ما با خدیجه، عبد خدای خدیجه ایم

مهر خدیجه را به سر شانه می برم

شکر خدا که مادر زهراست، مادرم

در لحظه ی شکسته شدن پا شدن خوش است

در خشک سال، عاشق دریا شدن خوش است

دلداده ها معامله با یار می کنند

بهر رسول این همه تنها شدن خوش است

قبل از غدیر گفت: علی رهبر من است

قبل از غدیر شیعه مولا شدن خوش است

دنبال مال نیست اسیر نگارها

بانوی ما به مادر زهرا شدن خوش است

سختی بکش محله محله که عاقبت

مادر بزرگ طایفه ی ما شدن خوش است

بد نیست سنگ کوچه به پیشانی ات خورد

گاهی شبیه زینب کبری شدن خوش است

آن قدر سنگ خوردی و بال و پرت شکست

ای مادرم، سرم به فدایت، سرت شکست

علی اکبر لطیفیان

در سال ششم هجري قرار دادي بين پيامبر اکرم(ص) و کفّار قريش منعقد گرديد که بعدها به «صلح حديبيّه» معروف شد. يکي از مواد صلح نامه اين بود که هر دو سپاه مي توانند با هر قبيله اي که بخواهند پيمان دوستي امضاء کنند. بر اين اساس، رسول خدا(ص) با قبيله «خزاعه» پيمان دوستي بست.

در سال هشتم هجري يکي از افراد قبيله «بکر» که هم پيمان کفار قريش بود، نسبت به پيامبر اسلام (ص) جسارت کرد، و شخصي از قبيله خزاعه او را در مقابل جسارتش سرزنش نمود و از رسول اکرم(ص) دفاع کرد. آن گاه با هم درگير شدند و کفار قريش نيز به کمک قبيله هم پيمان خود «بکر» وارد صحنه گرديده و در نتيجه يک نفر از افراد قبيله «خزاعه» را کشتند و بدين وسيله صلح حديبيّه نقض گرديد.

کفار قريش از اين نقض معاهده پشيمان گشته، ابوسفيان را براي عذرخواهي و تجديد قرار داد به محضر پيامبر اکرم، فرستادند. ابوسفيان به حضور آن حضرت رسيد و در خواست امان و تجديد پيمان نمود، ولي آن حضرت به سخنان او ترتيب اثر نداد.

ابوسفيان به ناچار به نزد اميرمؤمنان، علي(ع) شرف ياب شد واز وي درخواست نمود که در نزد پيامبر اکرم(ص) شفاعت نمايد.

علي(ع) در جواب فرمود: پيامبر خدا(ص) با شما پيماني بست و هرگز از پيمانش برنمي گردد…

در اين هنگام، امام حسن(ع) که کودک خردسالي بود، به حضور پدر آمد و ابوسفيان خواست که علي(ع) اجازه دهد فرزندش حسن، نزد پيامبر اکرم(ص) از ابوسفيان شفاعت کند.

با شنيدن اين سخنان، امام حسن نزد ابوسفيان رفت و با يک دست بر بيني او و با دست ديگر بر محاسن او زد و خداوند، او را به زبان آورد تا بگويد:اي ابوسفيان! بگو جز خداي يکتا خدايي نيست و محمد رسول خداست، من (برايت) شفاعت کنم.

پس آنگاه علي(ع) (که با شنيدن سخنان فرزندش فوق العاده خوشحال شده بود) فرمود:

سپاس خداوندي را سزاست که در ذرّيه محمد(برگزيده اي) مانند يحيي بن زکريا قرار داد که در کودکي از جانب خداوند به او حکمت (علم و دانش مخصوص) عطا گرديد.»

 بحارالانوار، ج 43، ص 326

ميوه دادن درخت خشكيده

روزي امام حسن عليه السلام براي عمره به سوي مکه عظيمت کردند .

در اين سفر، فرزند زبير ايشان را همراهي مي کرد . در طول مسير، در مکاني زير يک درخت خرماي خشکيده به استراحت پرداختند .

ابن زبير به امام عليه السلام عرض کرد: «لو کان في هذا النخل رطب اکلناه اي کاش اين درخت، خرماي تازه داشت و از آن مي خورديم .»

امام عليه السلام فرمودند: «او انت تشتهي الرطب آيا تو به خرماي تازه اشتهايي داري؟» او گفت: آري .

امام حسن عليه السلام سر را به سوي آسمان بلند نمودند و دعايي خواندند . در اين هنگام درخت، سبز شد و پر از برگ گرديد و داراي خرماي فراواني شد و ياران ايشان از آن درخت بالا رفتند و خرماي زيادي چيدند.

 مناقب ابن شهر آشوب،ج 3، ص 173 .

بسيارى از مورّخين و محدّثين حكايت كرده اند:
روزى امام حسن مجتبى صلوات اللّه عليه در ميان جمعى از اصحاب ، مارهائى را به نزد خود فرا خواند.
و آن ها را يكى پس از ديگرى مى گرفت و بر اطراف مچ دست و گردن خود مى پيچيد؛ و سپس رهايشان مى نمود تا بروند.
همين بين شخصى از خانواده عمر بن خطّاب - كه در آن مجلس - حضور داشت ، گفت : اين كه هنر نيست ، من هم مى توانم چنين كارى را انجام دهم ؛ و يكى از مارها را گرفت و چون خواست بر دست خود بپيچد؛ ناگهان مار، نيشى به او زد و در همان حالت آن شخص عمرى به هلاكت رسيد.

موسسه ولی عصرعج

به نقل از زيد بن ارقم آورده اند:
روزى پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله در مجلسى هفت عدد سنگ ريزه در دست خود گرفت ؛ و در دست حضرت تسبيح گفتند.
آن گاه امام حسن مجتبى عليه السلام ، نيز آن سنگ ريزه ها را در دست گرفت و نيز تسبيح خدا گفتند.
پس بعضى افراد حاضر در مجلس ، همان ريگ ها را در دست گرفتند؛ ولى هيچ كلمه اى و حرفى از آن ها شنيده نشد، هنگامى كه علّت آن را سؤ ال كردند؟
حضرت فرمود: اين سنگ ريزه ها تسبيح خدا نمى گويند، مگر آن كه در دست پيامبر و يا وصىّ او باشد؛ و اراده تسبيح نمايد.

موسسه ولی عصرعج

روزى حضرت امام مجتبى عليه السلام مشغول خوردن غذا بود، كه سگى نزديك آن حضرت آمد، حضرت يك لقمه خود تناول مى نمود و يك لقمه نيز جلوى سگ مى انداخت .
اصحاب گفتند: يابن رسول اللّه ! سگ حيوانى كثيف و نجس است ، اجازه فرما آن را از اين جا دور كنيم ؟
امام عليه السلام فرمود: آزادش بگذاريد، اين سگ گرسنه است و من از خدا شرم دارم كه غذا بخورم و حيوانى گرسنه به من نگاه ملتمسانه كند و محروم بماند.

موسسه ولی عصرعج