اگر علما خيانت نمي كردند و سخنان اميرمؤمنان عليه السلام را نقل مي كردند، تمام مردم رافضي مي شدند!!

احمد بن حنبل از شعبهء بن حجاج نقل مي كند كه من رواياتي را از عبد الرحمن بن أبي ليلي شنيده ام كه اگر براي شما آن ها را نقل كنم، به خدا سوگند كه همه شما مي رقصيد و هرگز آن ها را از من نخواهيد شيد .

احمد بن حنبل در ادامه مي گويد كه همين روايت را محمود بن غيلان براي من نقل كرده است كه شعبه گفته كه اگر آن ها را نقل كنم، همه شما رافضي خواهيد شد . ابو عبد الرحمن (عبد الله بن احمد بن حنبل) گفته: اين تعبير درست تر است.

الشيباني، ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفاي241هـ)، العلل ومعرفه الرجال، ج 3 ص 354.

 حق برمدار علی است

حاکم نیشابوری در المستدرک علی الصحیحین می نویسد:

«عمره» دختر عبدالرحمن گفته است که وقتی حضرت علی علیه السلام قصد رفتن به سوی بصره را داشت، به نزد حضرت ام سلمه همسر پیغمبر رفت، تا با او خداحافظی کند، ام سلمه رو به علی کرد و گفت:

سِرْ فِي حِفْظِ اللَّهِ وَ فِي كَنَفِهِ: فَوَاللَّهِ إِنَّكَ لعَلَى الْحَقِّ: وَالْحَقُّ مَعَكَ: وَلَوْلَا أَنِّي أَكْرَهُ أَنْ أَعْصَى اللَّهَ وَ رَسُولَهُ: فَإِنَّهُ أَمَرَنَا صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنْ نَقَرَّ فِي بُيُوتِنَا لَسِرْتُ مَعَكَ: وَلَكِنْ وَاللَّهِ لَأُرْسِلَنَّ مَعَكَ مَنْ هُوَ أَفْضَلُ عِنْدِي وَ أَعَزُّ عَلَيَّ مِنْ نَفْسِي ابْنِي عُمَرَ

در پناه خدا و حمایت خدا به سفرت برو، که به خدا قسم تو بر حق هستی و حق نیز با تو است. و اگر من ترس از عصیان و نافرمانی امر خدا و رسولش در مورد ماندن همسران پیامبر در منازلشان را نداشتم، حتماً با تو همراهی می کردم. ولی به خدا قسم کسی را که نزد من بهترين فرد و از جانم عزیزتر است، يعني فرزندم عمر را با تو می فرستم.»

المستدرک علی الصحیحین، ج3، ص 129، باب ذكر قِصَّةُ اعْتِزَالِ مُحَمَّدِ بْنِ مَسْلَمَةَ، ح4611

«حاکم نیشابوری» در ذیل این روایت می نویسد:

«هَذِهِ الْأَحَادِيثُ الثَّلَاثَةُ كُلُّهَا صَحِيحَةٌ عَلَى شَرْطِ الشَّيْخَيْنِ، وَلَمْ يُخَرِّجَاهُ»

تمام این احادیث سه گانه، بنابر شرط مسلم و بخاری، صحیح هستند ولی آنها نقل نکردند.

شمس الدين ذهبي نيز اين روايت را صحيح مي داند.

“فَوَاللَّهِ إِنَّكَ لِعَلَى الْحَقِّ ، وَالْحَقُّ مَعَكَ”

ونیزمی نویسد:
پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به حضرت علی علیه السلام فرمودند: در پناه خدا و حمایت خدا به سفرت برو، که به خدا قسم هر آینه تو بر حقی و حق با تو است.

المستدرک علی الصحیحین ج3 ص129

يكي از شيعيان كه بسيار خوشحال به نظر مي رسيد ، به حضور امام جواد ( ع ) آمد ، حضرت به او فرمود : ( چرا اين گونه تو را شادمان مي نگرم ؟ )
او عرض كرد : ( اي پسر رسول خدا ( ص ) از پدرت شنيدم مي فرمود : سزاوارترين روز براي شادي كردن ، آن روزي است كه خداوند به انسان توفيق نيكي كردن و انفاق نمودن به برادران ديني دهد ، امروز ده نفر از برادران ديني كه فقير و عيالمند بودند از فلان جا و فلان جا نزد من آمدند و من به هر كدام فلان مقدار پول و خوار و بار دادم ، از اين رو خوشحال هستم ) .

امام جواد ( ع ) فرمود : ( سوگند به جانم ، سزاوار است كه تو خوشحال باشي ، اگر عمل نيك خود را ( حبط و پوچ ) نساخته باشي و يا بعدا حبط و پوچ نكني .

او عرض كرد : ( با اينكه من از ( شيعيان خالص ) شما هستم ، چگونه عمل نيكم را حبط و پوچ مي كنم ؟ )

امام جواد ( ع ) فرمود : همين سخني كه گفتي ، كارهاي نيك و انفاقهاي خود را حبط و پوچ نمودي ( يعني ادعاي شيعه خالص بودن ، كار ساده اي نيست ) .

او عرض كرد : چگونه ؟ توضيح بدهيد .
امام جواد ( ع ) فرمود : اين آيه را بخوان :
يا ايهاالذين آمنوا لاتبطلوا صدقاتكم بالمن والاذي : ( اي كساني كه ايمان آورده ايد ، بخششهاي خود را با منت و آزار ،باطل نسازيد ).

او عرض كرد : من به آن افراد يك صدقه دادم ، منت بر آنها نگذاشتم و آنها را آزار ننمودم .
امام جواد ( ع ) فرمود : خداوند فرموده : لاتبطلوا صدقاتكم بالمن و الاذي ( بخششهاي خود را با منت و آزار ، باطل و پوچ نسازيد ) نفرموده تنها منت و آزار بر آنانكه مي بخشيد ، بلكه خواه منت و آزار بر آنان باشد يا ديگران ، آيا به نظر تو آزار به آنان ( بخشش گيرندگان ) شديدتر است ، يا آزار به فرشتگان مراقب اعمال تو فرشتگان مقرب الهي و يا آزار به ما ؟

او عرض كرد : بلكه آزار به فرشتگان و آزار به شما ، شديدتر است .

امام جواد ( ع ) فرمود : ( تو فرشتگان و مرا آزار دادي و بخشش خود را باطل نمودي ! ) .

او عرض كرد : چرا باطل كردم ؟ و شما را آزار دادم ؟

امام جواد ( ع ) فرمود : اين كه گفتي : چگونه باطل نمودم با اينكه من از شيعيان خالص شما هستم ؟ ( همين ادعاي بزرگ ، ما را آزار داد ) .

سپس فرمود : ( واي بر تو ! آيا مي داني شيعه خالص ما كيست ؟ شيعه خالص ما ( حزبيل ! مؤمن آل فرعون ، و ( حبيب نجار ) صاحب يس و سلمان ( ره ) و ابوذر ( ره ) و مقداد ( ره ) و عمار ( ره ) هستند ، تو خود را در صف اين افراد برجسته قرار دادي و با اين ادعا فرشتگان و ما را آزردي ) .

آن مرد به گناه و تقصير خود اعتراف كرد و استغفار و توبه نمود و عرض كرد : ( اگر نگويم شيعه خالص شما هستم پس چه بگويم ؟ )

امام جواد ( ع ) فرمود : ( بگو من از دوستان شما هستم ، دوستان شما را دوست دارم و دشمنان شما را دشمن دارم ) .

او چنين گفت ، واز گفته قبل ، استغفار كرد ، امام جواد ( ع ) فرمود : ( اكنون پاداش بخششهاي تو به تو بازگشت نمود و حبط و بطان آنها برطرف گرديد ).

بحارالانوار،ج68،ص159

مأمون عباسي پس از شهادت حضرت رضا علیه السلام مي خواست امام جواد را جزء اطرافيان خود كند.
براي اين كار نقشه ها كشيد ، و ترفندهاي گوناگوني به كار برد،ولي نتيجه نگرفت،

 تا اينكه يك نقشه ديگري را اجرا كرد و آن اين بود:

: هنگامي كه خواست دخترش ام فضل را به عنوان عروس به خانه حضرت جواد علیه السلام بفرستد،
 دويست دختر از زيباترين كنيزكان خود را طلبيد و به هر يك از آنها جامي كه در داخل آن گوهري ( مثلا يك سكه طلا ) بود داد تا وقتي كه حضرت جواد علیه السلام بر روي صندلي دامادي نشست،

 آن دختران ، يكي يكي به پيش آيند و آن گوهر را به حضرت نشان دهند،اما امام جواد ( علیه السلام ) به هيچ يك از آن دخترها و گوهرها ، توجه نكرد.

(حضرت به اجبار در چنین مجلسی بودند)

در همان مجلس ، يك نفر ترانه خوان تارزني بود كه “مخارق” نام داشت،و داراي ريش بلندي بود.

 مأمون او را طلبيد ، و از او خواست كاري كند كه امام جواد علیه السلام از آن حالت معنوي بيرون آيد و دلش به امور مادي سرگرم شود.

 مخارق در برابر امام جواد علیه السلام آمد و نشست.
نخست مانند الاغ عرعر كرد ، و سپس به زدن ساز و تار مشغول شد و توجه اهل مجلس را به خود جلب نمود
:ولي امام جواد ( علیه السلام) اصلا به او توجه نكرد و به چپ و راست هم نگاه نكرد.
اما وقتي كه ديد آن ترانه خوان بي حيا دست بردار نيست ، بر سر او فرياد كشيد و فرمود : اتق الله يا ذالعثنون!
( اي ريش دراز ، از خدا بترس)

مخارق از فرياد امام ( علیه السلام ) آنچنان وحشت زده شد كه ساز و تار ، از دستش افتاد و دستش فلج شد و تا آخر عمر خوب نشد…

مأمون جوياي حال او شد ، او گفت :

هنگامي كه امام جواد (علیه السلام) بر سر من فرياد كشيد ، آن چنان از هیبت صدایش هراسان و وحشت زده شدم كه لرزه بر اندامم افتاد وحشت وترس همواره در وجود من هست و اصلا اين حالت به هیچ وجه از وجود من ، بيرون نمي رود….

اقتباس از اصول كافي ، ج 1 ص 494 ، و 495

مردی با دوچرخه به خط مرزی می‌رسد. او دو کیسه بزرگ همراه خود دارد. مأمور مرزی می‌پرسد: «در کیسه ها چه داری؟»

او می‌گوید: «شن.»

مأمور او را از دوچرخه پیاده می‌کند و چون به او مشکوک بود، یک شبانه روز او را بازداشت می‌کند. ولی پس از بازرسی فراوان، واقعاً جز شن چیز دیگری نمی‌یابد. بنابراین به او اجازه عبور می‌دهد. هفته بعد دوباره سر و کله همان شخص پیدا می‌شود و مشکوک بودن و بقیه ماجرا. این موضوع به مدت سه سال هر هفته یک بار تکرار می‌شود و پس از آن مرد دیگر در مرز دیده نمی‌شود.

یک روز آن مأمور در شهر او را می‌بیند و پس از سلام و احوال‌پرسی، به او می‌گوید: «من هنوز هم به تو مشکوکم و می‌دانم که در کار قاچاق بودی. راستش را بگو چه چیزی را از مرز رد می‌کردی؟»

مرد می‌گوید: «دوچرخه!»

گاهی وقت‌ها موضوعات فرعی ما را به کلی از موضوعات اصلی غافل می‌کنند.مراقب امور دنیا وآخرت خود باشیم.

ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺍﺯ سبکترین ﭼﯿﺰﻫﺎئی است ﮐﻪ ﺩﺭﺩﻧﯿﺎ ﺣﻤﻞ می شود

ﻭﻟﯽ ﺍﺯ سنگینترین ﭼﯿﺰﻫﺎئی است ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ بایدبخاطرنحوه استفاده‌اش پاسخگو باشیم

مواظب باشیم این موبایل ما را جهنمی نکند.