عبد اللَّه بن فضل هاشمى گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: چون خداى تعالى نبوّت نوح عليه السّلام را آشكار كرد و شيعه به فرج يقين كردند بلوى شدّت گرفت و كذب و اختلاف افزون شد تا به حدّى كه به شيعه سختى شديدى رسيد و به نوح ‏هجوم آورده و او را به شدّت مضروب كردند تا آنكه سه روز بيهوش افتاد و خون از گوشش ريخت و سپس به هوش آمد، اين حادثه پس از سيصد سال از بعثت او رخ داد و او در خلال اين مدّت شب و روز ايشان را دعوت مى ‏كرد امّا آنها مى‏ گريختند، پنهانى آنها را فرا مى‏ خواند اجابت نمى‏ كردند، آشكارا ايشان را دعوت مى‏ كرد اقبال نمى ‏نمودند، پس از سيصد سال قصد كرد كه آنها را نفرين كند، و پس از نماز بامداد بدين منظور نشست كه يك دسته از آسمان هفتم بر وى فرود آمدند و آنها سه فرشته بودند سلام كردند و گفتند:اى پيامبر خدا! ما را حاجتى است. فرمود: آن چيست؟ گفتند: نفرين بر قومت را به تأخير بينداز كه آن نخستين سطوتى است كه خداى تعالى در زمين آشكار مى‏ كند.

فرمود: نفرين بر آنها را سيصد سال ديگر به تأخير انداختم و به سوى آنها برگشت، و باز ايشان را دعوت كرد و آنها هم همان كارها را كردند تا چون سيصد سال ديگر گذشت و از ايمان آوردن آنها مأيوس شد، براى نفرين آنها هنگام ظهر نشست كه يك دسته از آسمان ششم بر وى فرود آمدند و آنها سه فرشته بودند، بر او سلام كردند و گفتند:ما دسته‏اى از فرشتگان آسمان ششم هستيم كه بامداد بيرون شديم ونيم روز به نزد تو آمديم، سپس از او همان درخواست نمايندگان آسمان هفتم را نمودند و آنها را نيز به همان پاسخ جواب فرمود و به سوى قوم خود برگشت و به دعوت آنها پرداخت، امّا دعايش جز گريز اثر ديگرى در آنها نداشت تا آنكه سيصد سال ديگر گذشت كه تتمّه نهصد سال بود، پس شيعه به نزد او آمدند و از آنچه از آزار عامّه و سركشان قوم مى‏كشيدند شكايت كردند و از وى خواستند تا براى فرج دعا كند و او به ايشان پاسخ مثبت داد و نماز خواند و دعا كرد آنگاه جبرئيل عليه السّلام فرود آمد و گفت: خداى تعالى دعاى تو را اجابت كرد، پس به شيعه بگو كه خرما بخورند و هسته‏ اش را بكارند و آن را پرورش دهند تا ميوه دهد و چون ميوه دهد فرج ايشان خواهد رسيد، پس خدا را حمد و ثنا گفت و به آنها اين مطلب را تفهيم كرد و آنها نيز بدان خشنود شدند و خرما خوردند و هسته آن را كاشتند و آن را پرورش دادند تا ميوه داد و با خرماى آن به نزد نوح آمدند و خواهش كردند كه به آن وعده وفا كند و نوح عليه السّلام نيز از خداى تعالى فرج مسألت كرد و خداوند به وى وحى كرد كه به ايشان بگو: همين خرما را هم بخوريد و هسته آن را بكاريد و چون ميوه دهد، فرج شما خواهد رسيد و آنها پنداشتند كه خلف وعده شده است و يك ثلث آنها از دين برگشتند و دو ثلث ديگر بر دين باقى ماندند و خرما خوردند و هسته‏ اش را كاشتند، چون ميوه داد نزد نوح آمدند و به او خبر دادند و خواستند كه به وعده آنها وفا شود، او هم از خداى تعالى فرج مسألت كرد و خداى تعالى به او وحى كرد كه به آنها بگو: همين ميوه را هم بخوريد و هسته‏ اش را بكاريد، يك ثلث ديگر هم از دين برگشتند و تنها يك ثلث باقى ماند و خرما را خوردند و هسته ‏اش را كاشتند و چون ميوه داد، آن را به نزد نوح عليه السّلام آوردند و به او گفتند: جز قليلى از ما باقى نماندند و ما هم در صورت تأخير فرج بر خود نگرانيم، كه هلاك شويم،

پس نوح عليه السّلام نماز خواند و گفت: پروردگار! از يارانم جز اين دسته باقى نمانده است و مى ‏ترسم كه اگر فرج به تأخير افتد آنها نيز هلاك شوند و خداوند به او وحى كرد كه دعاى تو را اجابت كردم اكنون كشتى بساز و بين اجابت دعا و طوفان پنجاه سال فاصله بود.

کمال الدین،ج1،ص265

غيبت ادريس پيامبر عليه السّلام‏

آغاز غيبت‏ها غيبت مشهوره ادريس پيامبر عليه السّلام است تا به غايتى كه كار شيعيانش به جايى رسيد كه تهيّه قوت برايشان دشوار شد و طاغوت زمانه گروهى از آنها را كشت و باقى آنها را فقير و هراسناك نمود، سپس ادريس پيامبر ظهور كرد و به شيعيانش مژده فرج و قيام قائمى از فرزندانش را داد كه آن نوح عليه السّلام بود. سپس خداى تعالى ادريس عليه السّلام را به سوى خود خواند و پيوسته شيعيان نسل اندر نسل در انتظار قيام نوح عليه السّلام بودند و عذاب سخت طواغيت را تحمّل مى ‏كردند تا آنكه نبوّت نوح عليه السّلام آشكار گرديد.

سماعة بن مهران گويد: من و ابو بصير و محمّد بن عمران-كه آزادشدۀ امام باقر عليه السّلام بود-در منزلى در مكّه بوديم، محمّد بن عمران گفت: از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود:

ما دوازده مهدى هستيم،

ابو بصير گفت: تو را بخدا سوگند آيا اين كلام را از امام صادق عليه السّلام شنيدى؟

 او يك بار يا دو بار سوگند ياد كرد كه آن را از امام صادق شنيده است،

آنگاه ابو بصير گفت: امّا من آن را از امام باقر عليه السّلام شنيدم. حديث فوق به سند ديگر نيز براى ما روايت شده است.

_{متن و ترجمه كمال الدين و تمام النعمة (پهلوان‏)  2، صفحه 7}

ابراهيم كرخىّ گويد: بر امام صادق عليه السّلام وارد شدم و نزد او نشسته بودم كه ابو الحسن موسى بن جعفر عليهما السّلام كه نوجوانى بود درآمد و من برخاستم و او را بوسيدم و نشستم، آنگاه امام صادق عليه السّلام فرمود:

اى ابراهيم! آيا مى‌دانى كه پس از من او امام توست، بدان كه اقوامى در بارۀ او به هلاكت افتاده و اقوام ديگرى به سعادت رسند، لعنت خدا بر قاتل او باد و خدا عذاب روحش را دو چندان كند، بدان كه خداى تعالى از صلب او بهترين اهل زمين در عصر خود را خارج سازد كه هم نام جدّش و وارث علم و احكام و فضايل اوست و معدن امامت و رأس حكمت است، و پس از شگفتيها و كرامات مستحسنى كه از وى به ظهور رسد، جبّار بنى فلان از روى حسادت وى را خواهد كشت، و لكن خداى تعالى امرش را مى‌رساند گرچه مشركان را ناخوش آيد و از صلب او امام مهدى را كه تكلمۀ ائمّۀ دوازده‌گانه است خارج سازد و آنان را به كرامت خود مخصوص گرداند و در دار القدس خود فرود آورد، كسى كه منتظر دوازدهمين آنان باشد مانند كسى است كه شمشيرش را از غلاف بيرون كشيده و پيشاروى رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم از آن حضرت دفاع نمايد.

راوى گويد: در اين هنگام مردى از دوستان بنى اميّه داخل شد و سخن منقطع گرديد و من يازده بار ديگر به نزد امام صادق عليه السّلام رفتم تا از آن حضرت درخواست كنم كه كلامشان را كامل كنند و بدان توفيق نيافتم تا آنكه در سال بعد بر امام وارد شدم و او نشسته بود، فرمود:

اى ابراهيم! او كسى است كه پس از سختى شديد و بلاى طويل و جزع و خوف ظاهر شده و حزن و مشقّت را از شيعيانش برطرف سازد و خوشا به حال كسى كه آن زمان را ادراك كند، اى ابراهيم! ترا بس است.

ابراهيم گويد: من هيچ گاه مسرورتر از آن زمان نبودم كه پس از شنيدن اين مژده از نزد امام صادق عليه السّلام برمى‌گشتم.

_{کمال الدین …،ج2،ص6}

 ابو هيثم از امام صادق عليه السّلام روايت كند كه فرمود:

چون در بين ائمّه سه نام محمّد و علىّ و حسن اجتماع كرده و پى در پى درآيد چهارمين آنها قائم خواهد بود.

ونیزمفضّل بن عمر گويد: بر آقاى خود امام صادق عليه السّلام وارد شدم و گفتم: اى آقاى من! اى كاش در بارۀ جانشين پس از خود وصيّت مى‌فرموديد، فرمود: اى مفضّل امام پس از من فرزندم موسى و جانشين مأمول منتظر «م ح م د» فرزند حسن بن علىّ بن محمّد بن علىّ بن موسى است.

متن و ترجمه كمال الدين و تمام النعمة (پهلوان‏) - 2، صفحه 4

“الگوی زیبایی برای دیگران باش”

سعی کن کسی که تو را می ببیند،آرزو کند مثل تو باشد…

از ایمان سخن نگو! بگذار از نوری که در چهره داری،آن را احساس کند…

از عقیده برایش نگو..!بگذار با پایبندی تو،آنرا بپذیرد…

از عبادت برایش نگو!بگذار آن را جلوی چشمش ببیند…

از اخلاق برایش نگو!بگذار آن را از طریق مشاهده تو بپذیرد…

از تعهد برایش نگو!بگذار با دیدن تو، از حقیقت آن لذت ببرد…

بگذار مردم با اعمال تو، خوب بودن را بشناسند…

که خداوندمی فرماید:

* وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِّمَّا عَمِلُوا وَمَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ«اعراف/132»
ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻳﻚ [ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ] ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺠﺎم ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ [ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ] ﺭﺗﺒﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ.

* وَبَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ كُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِن ثَمَرَةٍ رِّزْقًا قَالُوا هَٰذَا الَّذِي رُزِقْنَا مِن قَبْلُ وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا وَلَهُمْ فِيهَا أَزْوَاجٌ مُّطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِيهَا خَالِدُونَ«آل عمران/25»

ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻮﻳﺪ ﺩﻩ ﻛﻪ:

• ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ * ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻧﺶ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺟﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ، * ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ، ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻠﺎ ﺭﻭﺯﻳﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﻮﺩ

• ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ

• ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻨﺪ.