امام صادق عليه السلام فرمودند:

 طلبتُ الجنة، فوجدتها في السخأ:

بهشت را جستجو نمودم، پس آن را در بخشندگی و جوانمردی يافتم.(مستدرك الوسائل، ج 12، ص 173 - 174)

چه کلام زیبا وگهرباری!

انفاق وبخشندگی  اهل بیت رسول الله صلی الله علیه وآله ،در طول تاریخ زبانزد خاص وعام بوده  که از جملۀ این یزرگواران امام صادق علیه السلام می باشد واحادیث وروایات بسیاری دراین زمینه وارد شده که بیانگر اوج سخاوت وبخشندگی این خاندان پاک رسول الله (ص) است . به دونمونه توجه کنید:

* مردى نزد امام صادق‏(علیه‎السلام) آمد و عرض كرد:

شنیده‏ ام كه تو در عین‏ زیاد “نام قریه امام صادق علیه‎السلام” كارى مى‏ كنى كه دوست دارم از زبان خودت‏ شرح آن را بشنوم.

امام صادق(‏علیه‎السلام) فرمود: "آرى من دستور داده‏ ام هر گاه كه میوه مى ‏رسد، دیوارها را خراب ‏كنند تا مردم بیایند و بخورند و فرمان داده‏ ام كه ظرف‎هایى بگذارند و بر سر هر ظرف ده تن بنشینند. هر گاه ده تن خوردند، ده تن دیگر بیایند(و بخورند) و براى هر یك از آنها یك مُدّ خرما گذارده مى‏شود. و همچنین دستور داده‏ ام براى همسایگان این زمین از پیرمرد و پیرزن ‏و بیمار و كودك و هر كس كه نمى ‏تواند بیاید، یك مُدّ وزن كنند و چون‏ مزد كارگران و وكلا را پرداخت كردم باقیمانده را به مدینه آورده آن را بر ساكنان بیوت و مستحقان، بر حسب استحقاقشان، تقسیم مى ‏كنم و پس از این براى من 400 دینار باقى مى ‏ماند حال آن كه غلّه این زمین 4000 دینار مى‏ باشد.(الحياة / ترجمه احمد آرام‏، ج5،ص419)

این بیان نشانگر آن است كه امام‏ بیشترین از محصولات این زمین را در وجوه خیریه مصرف مى ‏كرده وکمترین از آن را براى خود برمى‏ داشته ‏است.

* سلمى (پرستار پسر امام صادق عليه السلام) هنگام لحظات آخر عمر امام صادق عليه السلام نزد او بوده و بيان مى ‏دارد كه:
زمانى كه حالت بى ‏هوشى به امام صادق عليه السلام دست داد و سپس به هوش آمد، فرمود:
هفتاد دينار به افطس «  از بستگان نزديك امام صادق عليه السلام بود كه با حضرتش دشمنى مى‏ كرد»  بدهيد.
گفتم: شما هفتاد دينار به مردى مى‏ دهيد كه با كارد و خنجر به قصد كشتن، به شما حمله كرد؟! فرمود: واى بر تو! آيا قرآن نمى‏ خوانى؟
گفتم: چرا.
فرمود: آيا نشنيده ‏اى كه خداوند عزّ و جلّ مى ‏فرمايد: وَ الَّذِينَ يَصِلُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَ يَخْشَوْنَ‏ رَبَّهُمْ وَ يَخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ «رعد/23».
كسانى كه آنچه را كه خدا امر به پيوستش فرموده است، مى ‏پيوندند. و از پروردگارشان بيم دارند، و از بدى حساب خويش مى ‏هراسند.                                   (گلچین صدوق ،ج2،ص92)

حضرت امام صادق علیه‌السلام:

لَیُعِدَّنَّ أحَدُكُمْ لَخُروجِ القائمِ و لو سهماً، فَإنَّ اللهَ تعالى إذا عَلِمَ ذلكَ مِنْ نيَّتِهِ، رَجَوْتُ أنْ ينسئَ في عُمْرِهِ حتّى يُدْرِكَهُ، فَيَكون مِنْ أعوانِه و أنْصارِهِ

بر هر کدام از شما لازم است که خود را آماده خروج “قائــم” کنید، گرچه به آماده کردن یک تیر باشد؛ پس وقتی که خداوند متعال این آمادگی را در شما ببیند، امیدوارم به شما مهلتی دهد تا از یاران ایشان( امام زمان عجل الله تعالی فرجه) باشید.

کتاب الغیبة، للنعماني
صفحه ٣٢٠ 

 سيّد بن محمّد حميرىّ در ضمن حديثى طولانى گويد: به امام صادق عليه السّلام گفتم: يا ابن رسول اللّه! از پدران بزرگوار شما در باب غيبت و درستى آن اخبارى براى ما روايت شده است، به من خبر دهيد كه اين غيبت در زمان كدام امام واقع مى‌شود؟

فرمود: غيبت در زمان ششمين از فرزندان من واقع مى‌شود و او دوازدهمين امام هادى پس از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم است، اوّل آنان امير المؤمنين علىّ بن أبى طالب و آخرين آنها قائم به حقّ، بقيّة اللّه در زمين و صاحب الزّمان است و به خدا سوگند اگر او به اندازه‌اى كه نوح در ميان قومش بود در غيبت باشد از دنيا نرود تا آنكه ظاهر شود و زمين را از عدل و داد آكنده سازد همچنان كه از ظلم و جور پر شده باشد. 

کمال الدین،جلد ٢، صفحه ١٧

علىّ بن رئاب از امام صادق عليه السّلام روايت كند كه در تأويل اين آيۀ قرآن:

يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آياتِ رَبِّكَ لا يَنْفَعُ نَفْساً إِيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ «انعام/158»

فرمود: آيات، عبارت از ائمّه هستند و آيۀ منتظره،  قائم عليه السّلام است، و در آن روز ايمان كسى كه پيش از قيام او با شمشير ايمان نياورده باشد سودى ندارد، گرچه به پدرانش ايمان آورده باشد.

کمال الدین وتمام النعمه،ج ٢، ص٨

مفضّل بن عمر گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود:

خداى تعالى چهارده هزار سال پيش از آنكه خلقش را بيافريند، چهارده نور آفريد كه ارواح ما بود،

گفته شد: يا ابن رسول اللّه! آن چهارده تن چه كسانى هستند؟

فرمود: محمّد و علىّ و فاطمه و حسن و حسين و ائمّۀ از فرزندان حسين و آخرين آنها قائمى است كه پس از غيبتش قيام كند و دجّال را بكشد و زمين را از هر جور و ظلمى پاك سازد. 

کمال الدین وتمام النعمه،ج2،ص8