سلام .

خوشحالم که بعد از چند ماه فاصله از وبلاگم دوباره به این فضا برگشتم. دلم برای وبلاگم تنگ شده بود ولی خوب فرصت نداشتم. آخه این مدت مشغول اتمام پایان نامه بودم. این پایان نامه ام عجب داستانیه برای خودش. بالاخره با همۀ دردسرهاش تموم شد ودفاع کردم رفت، ولی خودمونیم، حالا که دیگه نیست دلم برای اونم تنگ شده. آخه خیلی با هم مانوس شده بودیم. بخصوص که کارم ترجمه بود، اونم ترجمۀ عربی -فارسی، وخیلی کاربردی. ایشالا همۀ پایان نامه نویسا هر چه زودتر از این دوره به خوبی فارغ بشند. امیدوارم بتونم با شروع ماه مبارک، بهترینها را در وبلاگم کلید بزنم. البته با دعای شما

السلام علیکِ یاسیدة نساءالعالمین

السلام علیکِ یاوالدةالحجج علی الناس اجمعی

السلام علیکِ ایتهاالمظلومةُ حقّها

بانوی من!!" 

تویی که بانو وملکه ی جهان وجهانیانی ومادرحجّت های خداوندبرهمه ی مردم، چه شد که تورا مظلومه ای می خوانیم که ازحقّ الهی خودمنع شده ای؟؟؟

سه برادر شهید، نجفعلی کریمی فرمانده گردان، قدرت الله کریمی فرمانده گروهان و ولی الله کریمی فرمانده دسته که هر سه در عملیات خیبر به شهادت رسیدندوپیکرمطهراونهاپس از 13 سال به آغوش وطن بازگشت ودر روستای هویه آرام گرفت. مادرمرحومشون هم تقریبا سال89 ظهر عاشوراقبل ازاذان ظهروپس از تماشای دسته عزاداری که از جلوی خونشون رد می شد به فرزندان شهیدش ملحق شد.
روحشان شاد

مامان گلم میگه: اوایل انقلاب که امام تازه اومده بودند یک قاب عکس بزرگی از امام توی همه ­ی خونه ها بود؛ همشون هم شکل هم بود. یه جورایی افتخارهمه بود، مثل همین حالا. ما هم یکی از اونا داشتیم که عاشق اون عکس بودم، اینجا را داشته باشید.

 صغری خانوم، دوست صمیمی من که تازه از شوهرش جدا شده بود و جایی نداشت، ظرفای چینی خودش رو آورده بود خونه­­ ی ما تا براش نگه­داری کنیم. خونه های قدیم یه طاقچه ­هایی بالای بالا داشتند که بهش می­گفتند«رَف». منم به خاطر اینکه امانت بود روهم ­روهم چیده بودم توی همون «رَف». یه روز که از خونه رفته بودم بیرون، وقتی برگشتم، دم در خونه، همسایۀ دیواربه دیوارمون که خدا رحمتش کنه صدام زد و گفت:«چرا این چینی شکسته هاتون رو تو خونه­ ی ما ریختید؟؟» گفتم:«ما ریختیم؟! نه از ما چیزی نشکسته!» گفت:« بیاببین. خونه ­­ی ما پر از چینی شکسته است.» وقتی رفتم دیدم بـــــله! یه عالمه چینی شکسته ریخته توی حیاطشون. شک کردم، آخه گل وبته­ هاش مثل چینی ­های ما نبود. یه دفعه شوکّه شدم که ای وای نکنه چینی­ های صغری خانم باشه؟! دویدم سمت خونه، بالای رَف را نگاه کردم دیدم هیچی نیست. خیلی ناراحت شدم چون هم امانت بود وهم نمی دونستم کارِکیه. خلاصه شب که رفتیم مسجد توی صف نماز دیدمش وجریان را براش توضیح دادم … . چند روز بعد حمید که  5 سالش بود  توی راهرو نشسته بود وتو عالم خودش بود و شعرمی خوند. دقت کردم ببینم چی می خونه که یه دفعه آوازخوند:«من که چینی های صغری خانم را نشکستم، من که… » تازه فهمیدم که ای وای!

خب حتما تعجب می کنید که این چه ربطی به انقلاب داره؟!

اومدم کنارش وبه خوبی گفتم :« پسرگلم! عزیزم! می دونی که یه امام خمینی اومده و با خودش یه کتاب آورده که هرکی کارای بد بکنه ودروغ بگه توی اون کتاب می بینه حالا تاخودش متوجه نشده بگوببینم تو می دونی چینی ها را کی شکست؟» دیگه نتونست انکار کنه. ترسیده بود. گفت:« من و رامین(پسرعمۀ شیطونش) عکس امام را پیداکردیم و وقتی که شما نبودی می خواستیم بزنیم به دیوار. نمکدون را برداشتیم تا باهاش میخ بکوبیم، نمکدون شکست و ماهم از ترس اینکه دعوامون نکنی می خواستیم نمکدون صغری خانم را براداریم بزاریم جای نمکدون خودمون تا شما متوجّه نشی، یه چوب بلند برداشتیم تا از اون بالا نمکدون را بیاریم پایین، ظرفا یکی یکی افتادند ولی نمکدون نیفتاد. بعدشم همه را جمع کردیم وبرای اینکه نبینی ریختیم خونۀ گلی خانم، همین.»

هیچی دیگه، قضیه را برای صغری خانم تعریف کردم که گناه دیگران شسته نشه. بعدشم یه زنجیر طلا داشتم رفتم فروختم وخسارت امانتش را دادم. ولی هرسال توی ایام سالگرد انقلاب این خاطره یادم میاد.